Life of Pi (2012)

Allereerst: Life of Pi is werkelijk prachtig, of vele vlakken.
Regisseur Ang – Brokeback Mountain, Taking Woodstock – Lee levert wederom ’n meesterwerk af, want deze film is weinig minder dan ’n spiritueel platform waarin hij ’n mooie en zeer verrassende visie op ‘God’ neerlegt. En waar ik weet dat er bij het woord “God” direct mensen in de verdediging schieten: wees zo ‘ruimgeestig’ en geef deze film ’n kans, want anders mis je niet alleen één van de visuele hoogstandjes van 2012, maar ook ’n geweldig avontuur, prachtig verteld en geweldig geacteerd…

Het verhaal
Of de film uiteindelijk te ‘uitleggerig’ is voor jou is afhankelijk van jouw interpretatie (ik moest qua vertelstructuur aan Oliver Stone’s Alexander denken, btw), maar over het hele spirituele stuk ga ik sowieso weinig trachten te vertellen. Zoals de titel wel al doet vermoeden: de film vertelt het verhaal van Pi, een Indiaas jochie dat door z’n vader is vernoemd naar schijnbaar het mooiste zwembad op Aarde: la Piscine Molitor te Parijs. Als kind in de Engelstalige maar Franse koloniale badplaats Pondicherry (India) werd hij met die naam natuurlijk gruwelijk gepest, maar in ’n scène waarin Pi z’n ontzettende intelligentie toont weet hij z’n peers te overtuigen van z’n wens om gewoon Pi genoemd te worden. En net zoals ’t getal oneindig is, komen we er niet veel later achter dat Pi’s doorzettingsvermogen en vindingrijkheid ook vrijwel oneindig is, want het grootste deel van de film speelt zich af in ’n reddingsboot midden op de Grote Oceaan, waar Pi na ’n schipbreuk op terechtkomt. Dat hij echter niet alleen op die boot terecht is gekomen zal wel al duidelijk zijn (zie de poster), maar dat Lee het voor elkaar heeft gekregen dat de volledige bioscoopzaal mee ging in dit ongelooflijke verhaal, dat is één van de redenen waarom hij aanspraak maakt op de titel “master of cinema”, if you ask me…

Minder zweverig dan verwacht
Veel meer ga ik niet vertellen over ’t verhaal. En waar je nu mogelijk nog denkt dat het een erg zweverige film is, dat is het zeker niet. Ik verwachtte dat vooraf ook en kreeg in het begin ’n paar keer ’n heel licht ‘Kleine-Huis-op-de-Prairie-gevoel’, omdat de film ’n vergelijkbaar makkelijk te ridiculiseren tederheid bevat, maar de grandeur van Pi’s verhaal en ’t bijkomende heftige avontuur spoelde dat met gemak binnen ’n nanoseconde weg. Daarnaast wordt de film ingekaderd in ’t gemoedelijke Montreal, waardoor dit uiteindelijk toch vrij universele spirituele verhaal juist ‘gegrond’ is in onze wereld.

Realisme vs. romantiek
En die ‘gronding’ bood Lee ook de mogelijkheid om de mogelijke ongeloofwaardigheid van ’t verhaal tot onderwerp en uiteindelijk zelfs (één van de) thema(‘s) van de film te maken. In de scènes in Montreal wordt de volwassen Pi namelijk geïnterviewd door ’n schrijver, die op zoek is naar ’n onderwerp voor z’n boek. Dat ie dat heeft gevonden wordt heel snel duidelijk. Toen ik dat combineerde met m’n kennis dat de schrijver van de bestseller, waarop deze film gebaseerd is, ook ’n Canadees is, bekroop me het licht mysterieuze gevoel dat de grens tussen werkelijkheid en fictie wel eens behoorlijk grijs kan zijn. Omdat dit gevoel mijn beleving van de film extra intensiveerde ben ik ook bewust niet gaan zoeken in hoeverre iets van het verhaal waargebeurd is. De realist in mij verwacht van niet, maar de romanticus in mij hoopt van wel, en ik wil die laatste graag laten ‘winnen’…

Acteurs
Pi wordt in de film op drie verschillende leeftijden getoond, waarbij Irrfan – Slumdog Millionaire, New York, I Love You – Kahn als volwassen Pi z’n grote acteerkwaliteiten toont. Maar zonder hem tekort te doen wordt hij aardig van ’t scherm gespeeld door de onervaren Suraj Sharma, die de op-zee-overlevende Pi speelt. Gekozen uit meer dan 3000 kandidaten toont Sharma echt geweldig veel potentie, want krijg ’n strijd met ’n Bengaalse tijger op ’n reddingsboot maar eens geloofwaardig. Gedurende z’n tocht zien we hem ook steeds volwassener, bruiner en meer getekend raken, waarbij hij ’n belangrijke les van z’n vader nooit vergeet. En ook daar wil ik de makers/schrijver complimenteren, want in zo’n beetje alle films worden wilde dieren ‘vermenselijkt’, maar dat gebeurt hier niet. De tijger is en blijft ’n wild dier (metafoor, anyone?). Op het moment dat de scène, waarin Pi’s vader nogal onsubtiel aan Pi duidelijk maakt hoe wild die tijger is, zich aan het begin van de film voltrekt, toen had ik al door hoe geraffineerd Lee te werk gaat. Want natuurlijk heeft in elke goede film elk shot ’n duidelijk doel, maar Lee weet hier erg knap ’terloopsheid’ in te brengen, waardoor je niet door hebt dat eigenlijk alles wat je te zien krijgt, elke dialoog en elke oogopslag, van belang is voor het verhaal dat hij wil vertellen. En daarin laat hij ook precies genoeg ‘leeg’, wat door jou in te vullen is, waarmee hij ook respectvol rekening houdt met jouw intelligentie.

Functionele techniek
Ja, zoals je ziet is m’n bewondering voor Lee’s prestatie erg groot. En ook visueel toont hij aan dat state-of-the-art technologie in de handen van ’n ‘meester’ wél 100% positief ingezet kan worden (met één scène had ik wat moeite, maar soit). Vergelijk het met Scorsese’s Hugo of met Herzogs Cave of Forgotten Dreams…
Lee gebruikt alle visual fx én de 3D-mogelijkheden ten volle, niet omdat het vet of cool is om te doen, maar omdat hij hiermee zijn verhaal meer diepgang wil geven. En dat lukt hem, zelfs bij ’n 3D-hater als ik. Okay, eerlijk gezegd had ik de eerste paar minuten wel ietwat moeite met de 3D-beelden, maar toen ik me hier op ’n gegeven moment aan over kon geven, was dat het begin van één van m’n mooiere filmervaringen van ’t jaar…

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt0454876