Flight (2012)
Of Denzel Washington door de Academy erkend zal worden met ’n nominatie betwijfel ik, maar hij zal zeker op de shortlist staan voor z’n rol in Robert Zemeckis’ eerste live action-film sinds Cast Away. Washington speelt de rol van ’n piloot, waarvan je eerst mogelijk denkt dat hij too cool for school is en die overal mee weg kan komen, maar waarvan langzaam steeds duidelijker wordt hoe flawed hij is, met zoveel van het hem kenmerkende charisma en bravoure, dat het van Flight een niet altijd even subtiele maar wel ’n stuk duisterdere karakterstudie maakt dan wat je mogelijk verwacht, zeker na die indrukwekkende crash-scène aan het begin van de film…
En ik vind het van Zemeckis vooral gedurfd dat hij niet voor het makkelijke (Hollywood-) moralisme met daarmee gepaard gaande simpele oplossingen kiest, althans: gedurende 99% van de film niet.
Het verhaal
De film opent in ’n hotelkamer met ’n ontzettend fijne naakte vrouw, zittend op het bed. Ik dacht meteen: “Wow, dit begint wat rauw on-Hollywoods“, en die verbazing werd niet veel later nog groter toen ze ’n half jointje deelde met Denzel. Aangekleed en wel neemt Denzel als Whip Whitaker nog ’n lijntje coke om wakker te worden, net voordat hij in z’n pilotenuniform het vliegtuig in stapt. De hiermee gepaard gaande arrogantie is iets dat je wel kent van Washingtons eerdere rollen, dus die schijnbare verslaving zat mij niet in de weg, waardoor ik wel met hem ‘mee wilde gaan’. Zeker als hij niet veel later ’t vliegtuig op spectaculaire wijze uit ’n oncontroleerbare duikvlucht weet te halen, net voor die indrukwekkende crash die ik eerder noemde.
Bijgekomen in het ziekenhuis komt hij er echter al snel achter dat er nogal wat alcohol en drugs in z’n bloed is aangetroffen en hij dus ineens van held wel eens als crimineel kan worden gezien, ook al lukte het geen enkele andere ervaren piloot om in een simulatie het vliegtuig veiliger te laten crashen. En waar je mogelijk denkt dat zo’n bijna dood-ervaring hem ertoe aanzet om te stoppen met de drank, zó simpel is de film dus niet. Langzaam maar zeker wordt duidelijk dat zijn problemen ’n stuk dieper zitten dan je denkt, en de rest van de film is ’n karakterstudie waarbij steeds duidelijker wordt dat er maar één uitweg is…
Controverse
Ja, de film verraste me. Ik had niet al te hoge verwachtingen, want ik dacht dat het ’n vrij simpel Hollywood-drama zou zijn waarin iemand deels onterecht beschuldigd zou worden, of in elk geval emotioneel gezien tot ’n dramatische inkeer zou komen, maar zo simpel is de film niet. Er wordt namelijk ’n wat controversiële vraag opgeroepen, want had Whitaker wel de nerve gehad om zo’n gedurfde actie uit te voeren als hij niet net dat lijntje coke had gehad? Ik zal niet zo ver gaan om te zeggen dat Zemeckis zich bij Bill Hicks’ uitspraak dat “drugs have done good things for us” aansluit in dezen, maar dat Zemeckis hier niet zwart-wit moralistisch in is, dat vind ik wel gedurfd. Zeker als ik die climax-scène in de rechtbank terughaal, waarin je ’n voor Hollywood vrij ongekende oplossing ziet…
Topcast
Denzel laat na ’n aantal (vermakelijke) tussendoortjes als Unstoppable en Safe House dus weer eens zien dat hij écht kan acteren, terwijl John Goodman als zijn vriend/dealer ’n combinatie speelt van z’n rol in Argo en die van The Dude in The Big Lebowski (ja, dat is vrij apart, dat hij Jeff Bridges’ rol lijkt te hebben gebruikt). Bruce Greenwood is de go to guy voor ’n rol als begrijpende maar ook wel wat bezorgde vakbondsman, terwijl Don Cheadle ’n aardig gewiekste rol neerzet. Kelly Reilly’s rol als herstellende heroïneverslaafde had wat beter neergezet kunnen worden, maar dat is niet echt haar schuld. Ik snap wat Zemeckis met haar rol wil doen, maar dat komt mijns inziens niet helemaal uit de verf. En qua acteren viel me vooral ook de scène met Whitakers zoon op, die behoorlijk confronterend was.
Een licht gevaar voor de film is dat de film vrij heftig begint, waardoor je mogelijk ’n spektakelfilm verwacht, terwijl de film dus steeds meer ’n drama wordt, iets wat niet iedereen door zal hebben en/of zal accepteren. Ik moet ook zeggen dat ik die 2 uur en 18 minuten die de film duurt wat lang vond, maar hoe meer ik terugdenk aan Washingtons acteren en wat Zemeckis uiteindelijk durft te doen, hoe meer dat kritiekpunt triviaal wordt, tot ’n punt dat ik het eigenlijk al geen minpunt meer vind.
En okay, het einde is mogelijk net iets té corny. Maar heb ik ergens gezegd dat Flight de beste film van het jaar gaat worden..?