Liberal Arts (2012)
Josh Radnor maakt vooral kwetsbare films, als in: films die niet alleen makkelijk af te doen zijn als iets te romcom-achtige American indies, maar ook films waarbij je stemming ’n vrij bepalende factor heeft. Als ’n film als Taxi Driver, The Godfather of Memento (to name just a few) op TV voorbijkomt, dan moet er (bij mij althans) wel iets heel aparts te doen zijn om niet direct helemaal hooked te geraken en de film af te kijken. Met andere woorden: daarbij is je stemming van minder belang, want die films ‘staan’ steviger. Liberal Arts, evenals ’t verrassend getitelde Happythankyoumoreplease, is als film dus ‘kwetsbaarder’ (niet exact ’t juiste woord, maar je begrijpt me wel), waardoor ze heel fijn aan kunnen voelen, mits je in de juiste stemming bent. En zoals je al aan voelt komen: ik heb Liberal Arts niet in de juiste stemming gezien, waardoor ik – ondanks ’n toch aardig stevige identificatie met ’n paar karakters in de film – lang niet zoveel heb genoten als van Radnors eerdere Happythankyoumoreplease.
Maar ik verontschuldig me veel te uitgebreid, want als de omstandigheden perfect waren geweest had ik Liberal Arts zeer waarschijnlijk ook niet zo gaaf had gevonden als Radnors regiedebuutfilm. Ondanks de aanwezigheid van rising star Elizabeth – Martha Marcy May Marlene – Olsen, Richard – The Visitor, The Cabin in the Woods – Jenkins, Allison – The Help, Juno – Janney , Zac – Me and Orson Welles – Efron en Radnor zelf, die je ook kunt kennen van z’n rol in de TV-serie How I Met Your Mother. De film voelde niet helemaal in balans, waardoor sommige karakters ietwat grote sprongen maakten in hun ontwikkeling. Al bevat dat de film zeker ’n aantal mooie, interessante en gewoon erg leuke scènes.
Het verhaal
Want dat Radnor ’n aardige schrijver is, dat blijkt wel uit ’n aantal scherpe dialogen, waaruit blijkt dat hij niet alleen over flink wat zelfbewustzijn beschikt, maar ook over ’n groot empathisch vermogen. Toch één van de belangrijkste kenmerken van ’n goed schrijver, if you ask me. Ik vraag me dan ook af hoe autobiografisch bepaalde onderdelen van het verhaal zijn, want Radnors karakter Jessie is ’n voormalig English literature-major die maar wat graag in gaat op de uitnodiging van z’n voormalig mentor (Jenkins) om diens afscheid van de universiteit te ‘vieren’. En dan speelt de film zich ook nog grotendeels af op de universiteit waar Radnor zelf ooit op zat.
Jessie denkt nog erg graag terug aan de tijd waarin de wereld aan z’n voeten leek te liggen en waar het niet zo opviel als je de hele dag over straat loopt met ’n boek voor je neus. Dat doet ie als 35-jarige New Yorker namelijk nog altijd, wat toch vrij opmerkelijk is…
Tijdens de festiviteiten rondom het afscheid ontmoet hij twee vrienden van z’n mentor, maar ook hun aantrekkelijke dochter Zibby (Olsen), die momenteel aan de universiteit studeert. De twee zijn snel in elkaar geïnteresseerd, al is dat lange tijd ’n puur platonische ‘schrijfrelatie’. Leuk is overigens hun discussie over de niet bij naam genoemde boekenserie over vampiers (lees: de Twilight-boeken), wat mooi toont dat je het niet over alles eens hoeft te zijn om toch erg into elkaar te zijn.
Memory makes a moment peak
Meer zal ik niet over het verhaal vertellen, al moet ik Radnor complimenteren dat hij nergens voor de makkelijke weg kiest. Maar ook mede daardoor vloog de film voor mij wat teveel van links naar rechts, iets wat ik deels kan toeschrijven op het niet helemaal in het verhaal zitten, maar wat zeker ook ’n licht minpunt aan de film is. En dat vind ik jammer, want ook al waren m’n verwachtingen door z’n debuutfilm mogelijk wat te hoog, hij weet wel ’n goede sfeer neer te zetten, en zeker de chemistry tussen Jessie en Zibby werkt goed. Ik ging ook maar wat graag mee naar die tijd waarin de wereld aan de ene kant ’n stuk zorgelozer leek, terwijl ik daar natuurlijk m’n memory makes a moment peak-uitspraak op los moet laten, iets wat in de film overigens ook aangehaald wordt…
Ja, een leuk tussendoortje, met een onderwerp dat veelbelovend start en een aantal scènes dat echt wel blijft hangen, maar ook een film met net teveel zijstapjes. En die waren op zichzelf erg leuk/goed (vooral om Zac Efrons karakter moest ik lachen, terwijl ik flink meevoelde met het depressieve jochie dat Jessie tracht te helpen), maar die brachten de film als geheel net wat in onbalans. Maar wie weet ben/was jij wel in de perfecte stemming voor deze film en vind je al lang dat ik loop te zeuren… ;)
Kan m alleen nergens zien, mooi is dat.
Hoi Renée, ik vind het ook raar/jammer, want ook op Moviemeter staat nog altijd geen releasedatum, ook niet voor de DVD-release (ik verwacht geen bioscooprelease meer, om eerlijk te zijn). Maar wie weet verrast ie je binnenkort wel ineens ergens ;).