The Words (2012)

The Words is zo’n film waarin ’n verhaal in ’n verhaal in ’n verhaal wordt verteld, en waar dan op het eind iets van ’n afgerond geheel van wordt gemaakt. Ik dacht daar overigens wel iets scherps in te zien, maar ben bang dat ik dan weer teveel aan het zoeken ben. De film lijkt namelijk/helaas te zijn geschreven (en gemaakt) door hetzelfde type schrijver dat in de film voorkomt: iemand die schrijft om succes te behalen. Waarschijnlijk is dát dan ook de reden dat de film nóg gekunstelder aanvoelt dan ie al is, want de beste schrijvers die ik ken doen het niet voor het succes, maar omdat je voelt dat ze ‘moeten’ schrijven. En dan heb ik het dus niet over ’n economisch ‘moeten’ om je rekeningen te kunnen betalen…

De verhalen
Dennis Quaid is de succesvolle schrijver Clay Hammond. De film opent met ’n lezing van zijn boek in ’n vol auditorium. Hammonds verhaal gaat over Bradley Coopers karakter Rory Jansen, overigens ooit wel ’n struggling writer die zoekende was naar z’n ‘stem’ en bereid was om jarenlang daarvoor te ploeteren. Gelukkig werd en wordt hij bijgestaan door z’n fijne vriendin Dora (Zoe – Avatar, Colombiana – Saldana), waar hij graag mee trouwt. Op hun huwelijksreis in Parijs kopen ze in één of ander antiekwinkeltje ’n zeer mooie leren tas, en thuis aangekomen ontdekt Rory dat er ’n handgeschreven manuscript in verstopt zit, dat er authentiek en verouderd uit ziet, maar waarschijnlijk nooit is gepubliceerd.

Omdat Rory al jaren op ’n houtje bijt – hij moet zelfs geld lenen bij z’n vriendelijke vader (rol van J.K. Simmons) – besluit hij in ’n opwelling om het verhaal over te typen. Doet hij dat om ’t te jatten, of wil hij zorgen dat het in elk geval bewaard blijft? Dat zullen we nooit echt weten, maar wat je wel al weet is dat het Rory veel succes op zal gaan leveren, want daarmee startte Hammonds verhaal aan het begin van de film. Overigens keren we wat te vaak terug naar Hammonds verhaal, if you ask me. Deels om Olivia Wilde’s karakter te introduceren (een aantrekkelijke dame die Hammond om mysterieus aandoende redenen lijkt te willen verleiden), maar ten eerste wordt er met dat mysterie weinig gedaan, en ten tweede zorgen al die verhaal-switches dus voor teveel afleiding. Al is haar interpretatie aan het eind van de film wel aardig scherp, maar ook ’n stuk scherper dan de film zelf, ben ik bang…

Gekunsteld
De gekunsteldheid van het verhaal zorgde er (dan) ook voor dat ik me emotioneel eigenlijk geen enkel moment bij ’t verhaal betrokken voelde. Okay, ik moet eerlijk toegeven dat ik tijdens de film wel fantaseerde over het schrijven van ’n succesvol verhaal (hey, ik ben ook maar ’n mens, maar dat vergoeilijk ik dan weer met de gedachte: “Laat mij één grote hit schrijven, dan hoef ik me de rest van m’n leven nooit meer bezig te houden met iets waar we in mijn ogen veel te veel tijd van ons leven aan besteden, en dat is het kunnen betalen van onze rekeningen.“). Maar dat springen tussen die verschillende verhaallijnen, zonder dat daar ’n duidelijke rode thematische draad doorheen loopt (of één die mij in elk geval ontging), dat maakt van The Words dus slechts ’n gemiddelde film. De film zoomt in op ’n grote angst voor veel schrijvers – dat je beste werk mogelijk niet goed genoeg is – maar daarmee kom ik dus bij eerdergenoemde crux: schrijf je omdat je je ‘moet’ uiten, of schrijf je om succesvol te zijn? En dat wordt dus gereflecteerd in de film zelf, want het is meer ’n film die mysterieus wil zijn, die wil spelen met ’n verhaal, in ’n verhaal, in ’n verhaal, om dan uiteindelijk iets ‘rond’ te maken, maar dat werkt uiteindelijk niet, omdat de intentie achter het maken niet ‘puur’ leek, maar gewoon economisch/commercieel…

Conclusie
Nou ben ik mogelijk wat te negatief, want er zitten echt wel herkenbare elementen in het verhaal (zouden we zoiets moois niet allemaal ‘lenen’ om zelfs succesvol te worden?), en aan Rory’s twijfel gaan ze ook zeker niet voorbij, maar toch voelde de film uiteindelijk onbevredigend aan. Al eindigt de film – SPOILER ALERT, SPOILER ALERT – wel met Hammonds hoop op ’n happy end voor Rory en Dora, en dat deed me even hopen dat de film ’n scherpte nastreeft, want willen we niet allemaal ’n happy end..? Of is dat de corrumperende invloed van Hollywood, die wil dat we ons vooral slechts bezighouden met het streven naar het (oppervlakkige?) geluk dat succes kan brengen, natuurlijk niet voordat we tot ’n moreel besef zijn gekomen..?
Inderdaad: in mijn hoofd kan ik hier nog ’n stuk verder in gaan, maar ben bang dat ik dan zaken ga beschrijven waar de schrijvers van The Words nooit aan gedacht hebben. En dat is jammer (en ook zeker niet bedoeld als borstklopperij), want er zat meer potentie in dit verhaal…

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1840417