This is 40 (2012)
Weet je, komedie is het meest persoonlijke genre, en dan trekt Judd Apatow met This is 40 z’n steeds persoonlijker wordende lijn van Knocked Up en Funny People ook nog eens flink door, waarmee deze film mogelijk ’n nóg kleinere doelgroep zal raken. Mij raakte ie zeer zeker wel, al voelde de film wel wat in onbalans. Maar pissig worden omdat het geen gross out komedie is, zoals ’n groot deel van het Amerikaanse IMDb-publiek dat werd, daarmee doe je Apatow erg tekort. Ik vind het wel gedurfd dat hij z’n eigen vrouw en z’n twee dochters samen met Paul Rudd de hoofdrollen laat spelen in ’n dramedy waarin de problemen van ’n huwelijk af en toe hilarisch, maar net zo vaak erg pijnlijk worden neergezet…
Ik weet alleen niet hoe slim het is geweest om “The Sort-of Sequel to Knocked-Up” als tagline te gebruiken, want dat dit breder/genuanceerder gezien moet worden, dat heeft het grote publiek waarschijnlijk niet door.
Het verhaal
Pete (Rudd) en Debbie (Leslie Mann) lijken het goed voor elkaar te hebben op de dag dat Debbie 40 wordt. Okay, ze wil graag ’n taart met “38” erop, maar dat die leeftijd nogal gevoelig kan liggen begrijp ik wel. Samen met twee dochters (Maude en Iris Apatow) wonen ze in ’n kast van ’n huis, en ook al is de oudste voor het eerst ongesteld geworden en snapt die kleinste daar niks van, ze lijken het goed te hebben samen. En misschien hebben ze ’t juist wel zo goed omdat ze ook eerlijk zijn over hun frustraties, pijntjes en onzekerheden. Want die worden namelijk niet geschuwd in de vele gesprekken die ze met elkaar, maar ook met vrienden en familie voeren…
Pete heeft ’n platenlabel opgericht, waarin hij samenwerkt met Ronnie (Chris – Bridesmaids – O’Dowd) en Cat, waarvan m’n vrouwelijke lezers waarschijnlijk direct ’n vreugdesprongetje maken als ik vertel dat deze kleine bijrol gespeeld wordt door Lena Dunham, de ster achter de immens populaire tv-serie Girls, niet geheel ontoevallig geproduceerd door Apatow. Maar het platenlabel loopt niet zo goed als Pete wil doen voorkomen, en als Debbie in haar kledingwinkeltje ineens ’n flink bedrag tekort komt duurt het niet lang voordat ze Desi verdenkt, ’n rol van de perfect gecaste Megan Fox. Of ze echt veel meer kan spelen dan ’n lekker wijf vraag ik me af, maar het zelfbewustzijn waarmee ze hier die fijne dame speelt geeft wel wat hoop.
Zoals je ziet, genoeg obstakels om onze hoofdrolspelers voor de voeten te gooien. Want doe daar nog wat Facebook-gerelateerde tienerproblemen bij en ’n zusje dat zich wat buiten de boot voelt vallen, alsmede problemen met zowel Debbie’s vader (die door afwezigheid schittert) als met Pete’s vader (die juist té afhankelijk is van het gezin), ’n veel te geile sportleraar en ’n wielrenmaatje waarmee het licht verontrustend fantaseren is over de dood van je vrouw, en je merkt wel waarom de film nogal makkelijk de balans kan verliezen.
Cassavetes?
Maar ik keek vrij makkelijk over die onbalans heen, zeker omdat de film zoveel eerlijkheid toont. Daarom lijkt het me ook juist ‘belangrijk’ om vooraf te weten dat Leslie Mann dus in het echt Apatows vrouw is, en die twee meiden dus ook echt hun dochters. Hoe autobiografisch de film is lijkt dan ook bijna ’n overbodige vraag, maar het toont wel het lef waarmee Apatow deze film heeft gemaakt. Aan de andere kant: ik kan me ook wel voorstellen dat veel mensen die minder bedeeld zijn misschien wel jaloers zijn op de ‘problemen’ waar het gezin mee te maken krijgt, want klagen over je financiën terwijl je nog in zo’n huis kunt wonen, en allebei zulke auto’s kunt rijden, dat verdient misschien ook wel ’n lichte slap in the face (vergelijk het bijvoorbeeld met mijn ‘moeite’ met The Company Men). En ondanks dat ik me met flink wat dingen kon identificeren balanceert de film dus op het randje van navelstaarderij, als in: misschien is de film wel té persoonlijk en daarom niet interessant voor iedereen..?
Maar ook daar wil ik weer ’n andere kant belichten, want er zijn ook fans van de film die zo ver gaan en stellen dat Apatow op de John Cassavetes-tour gaat, ook al lijkt dat wat te ver te gaan. Maar het toont mogelijk wel waarom deze film in Amerika niet de miljoenen opgehaald heeft die sommigen hadden gehoopt/verwacht…
Volwassen filmfreaks
Ik zou het nog kunnen hebben over de shitload aan bekende acteurs die voorbijkomen (wat ik heb hierboven nog láng niet iedereen genoemd, zie daarvoor de tags hieronder), maar dat is misschien wel leuker om tijdens de film te ontdekken. Mede daarom is This is 40 misschien ook wel meer ’n film voor de filmfreaks, en niet voor ’t jongere mainstream-publiek. Alhoewel de aftiteling dan wel weer ’n rant van Melissa – Bridesmaids – McCarthy bevat, en daar zal toch iedereen wel net zo hard om moeten lachen als ik. Alhoewel: iemand die lid is van de Bond tegen Vloeken zal hier zijn/haar tenen wel weer tot kramp bij krommen.
En inderdaad: houd nou eens op met dat genuanceer..!