Pieta (2012)
Holy smokes, wat een contrast in emoties zeg..! Kim – Bin-Jip, Spring, Summer, Fall, Winter… and Spring – Ki-Duks nieuwste is gruwelijk verontrustend, ongemakkelijk en extreem gewelddadig, maar uiteindelijk ook mooi poëtisch, spiritueel en zó fijngevoelig dat de film me ook behoorlijk hard raakte. Zeker niet voor iedereen, want lang niet iedereen zal al die emoties toe willen laten, en mogelijk word je door die lompe eerste helft wel wat afgestompt waardoor je de subtiliteit aan het einde helemaal niet voelt. Maar ik was dus ontzettend onder de indruk..!
Het verhaal
Gang-Do werkt voor ’n woekeraar, die gebruik maakt van de slechte economische situatie van kleine ondernemers en ze leningen verschaft met rentes die ze nooit op kunnen hoesten. De oplossing is simpel: vermink de ondernemers en in het verzekeringsgeld als ze invalide worden. Gang-Do doet dit zonder enige vorm van scrupules en alle ondernemers in de armoedige werkplaatsjes krimpen al ineens van angst als ze hem aan zien komen. En terecht.
Op ’n dag wordt Gang-Do echter gevolgd door ’n vrij aantrekkelijke en wat oudere vrouw, die hem vertelt zijn moeder te zijn. Vanuit schuldgevoel voor het verlaten van haar zoon ondergaat ze flink wat vernederingen, maar langzaam lijkt Gang-Do toch ietwat te ontdooien en ontstaat ’n emotionele band tussen de twee…
Meer ga ik over het verhaal niet vertellen, want dan ontneem ik je mogelijk de heftige beleving die ik voelde in vooral dat eerste deel van de film. Dat eerste deel deed me overigens wel wat aan die andere Koreaanse filmmaker denken, die wat meer bekend staat vanwege z’n inventieve manier van shockeren: Park Chan-Wook (Oldboy, Stoker (recensie volgt nog)). Aan de andere kant, Ki-Duk maakte eerder ook al het pijnlijke The Isle, waarin ’n meisje van alles – waaronder zichzelf – verkoopt aan vissers, totdat ze het wel genoeg vindt. En hier maakt ie dus ’n film die volgens mij alleen iemand als bv. Hans Teeuwen op ’n relaxte manier met z’n moeder zou kunnen kijken. Ook al is het geen torture-porn als Hostel, want het echte lompe geweld gebeurt (vaak) net buiten beeld, waarmee Ki-Duk vrij eenvoudig toont dat het hem ook niet om het visuele schockeren te doen is…
Subtiliteit
Want zoals ik in het begin al zei: het laatste deel van de film maakt juist vanwege z’n fijngevoeligheid erg veel indruk. Ki-Duk toont namelijk hoe diep z’n inzicht is in wat mensen écht voelen, in hoe het menselijk hart écht werkt. Met als toonbeeld van deze subtiliteit de manier waarop de eindscène muzikaal wordt ondersteund. Die muziektrack hoeft je overigens helemaal niet op te vallen om het te voelen, maar hoor je het wel, dan wordt het plaatje nog mooier afgerond.
Final credits
Ook met z’n 18e film toont Ki-Duk wederom z’n klasse. Door dat vrij opmerkelijke contrast zullen velen het mogelijk niet willen zien, zeker niet als je ’n soort antipathie voelt vanwege het lompe eerste gedeelte, maar als het je lukt om gedurende de gehele film openminded te blijven, dan zul jij waarschijnlijk net zo onder de indruk zijn als ik. Zonder dat ik vooraf overigens de link met Michelangelo’s Pieta kende…
Daarnaast toont Ki-Duk ook nog z’n maatschappelijke betrokkenheid door het verhaal in de context te plaatsen van de strijd die kleine ondernemers keihard verliezen van grote vastgoedontwikkelaars en beschikt hij over ’n zeer sterke cast, waarbij de 48-jarige Jo Min-soo van mij nog wel wat meer prijzen mag winnen voor haar geweldige rol…