Side Effects (2013)
Steven Soderberghs schijnbaar laatste film als regisseur (maar zei hij dat niet al vaker?) is er één waarin hij veel van z’n bekende elementen verwerkt, zoals misdaad, seks, yuppies met hun lichtelijk complexe problemen en corruptie. Dat hij vooral inzake dat laatste niet focust op één branche vond ik persoonlijk wat jammer, maar uiteindelijk is Side Effects wel ’n aardig effectieve thriller. Maar wel ’n puzzel die mij toch ietwat tegenviel, als ik er vijf dagen later aan terugdenk…
Het verhaal
Niet dat het verhaal niet allerlei wendingen en zijsporen bevat hoor. En ik moet eerlijk zeggen dat ik er vrij lekker in zat (tijdens ’n nachtvoorstelling). Maar ik was achteraf lang niet zo onder de indruk was als m’n Amerikaanse collega’s, waar iemand zelfs “Hitchcock” durft te gebruiken in z’n recensie (wacht, nu doe ik dat ook…).
Maar de film vertelt over het voormalig yuppenkoppel Emily en Martin Taylor. Martin (Channing Tatum) heeft er net vier jaar gevangenis op zitten voor handel met voorkennis en Emily (Rooney Mara) heeft al die tijd op hem gewacht. Best knap, zeker omdat zijn gevangenisstraf vier keer langer duurde dan hun huwelijk tot dan toe had geduurd. Al snel blijkt echter dat Emily wat psychische problemen heeft. Enter dokter Jonathan Banks (Jude Law), een vrij succesvol psychotherapeut die vrij scheutig is met het voorschrijven van allerlei antidepressiva. En vanwege de titel weet je dan natuurlijk al dat niet alle medicijnen even onschuldig blijken als hij vooraf dacht…
Inderdaad, ik merk nu al dat ik niet méér over het verhaal moet gaan vertellen, want dan voel ik mezelf een stuk negatiever worden. En de Roger Eberts en Peter Traversen van deze wereld zijn toch wel zó enthousiast over deze film dat ik me echt afvraag of ik dan uiteindelijk iets gemist heb of zo. Ben namelijk erg benieuwd wat ’n psycholoog of psychiater van deze film zou vinden, want ik krijg ’n beetje het gevoel dat de geloofwaardigheid van het Amerikaanse juridische systeem volledig verdwenen is, of dat Soderbergh en/of scenarist Scott Z. Burns hier nogal wat makkelijke shortcuts hebben genomen. Want een arts die al dan niet over z’n eigen falen mag beslissen, daarvan hoop ik dat we met recht kunnen zeggen dat dat alleen in Amerika of Hollywood kan gebeuren. Maar nogmaals: mogelijk zag ik iets volledig over ’t hoofd, maar dan hoor ik graag van je…
Casting
Het zal voor Soderbergh waarschijnlijk niet lastig zijn geweest om acteurs geïnteresseerd te krijgen voor z’n film. Catherine Zeta-Jones is als voormalig psychiater van Emily eindelijk weer eens verrassend in ’n rol (in tegenstelling tot haar rol in bv. Broken City), terwijl Jude Law niet echt diep lijkt te hoeven gaan voor zo’n rol. Maar het werkt wel, al is z’n karakter toch aardig dubieus. Channing Tatum doet ook duidelijk z’n best, maar ik vind het toch wat raar om hem in ’n strak pak en als succesvol Wall Street-handelaar te geloven…
De ‘ster’ van de film is echter Rooney Mara, toch één van de interessantere nieuwe actrices. Wat dit is dus dezelfde actrice als degene die vorig jaar voor ’n Oscar genomineerd werd voor haar rol in de Amerikaanse versie van The Girl with the Dragon Tattoo, en mogelijk toont haar rol in Side Effects wel aan hoe geweldig haar rol in die David Fincher-film was.
Final credits
Het persoonlijke waar ik het in de intro over had gaat over de bedrijfstakken/industrieën die in de film voorbij komen. De film is namelijk deels ’n sneer naar de malafide (of in elk geval immorele) praktijken in de farmaceutische industrie. Volgens enkele bronnen de meest winstgevende industrie ter wereld (is dat te verifiëren?), terwijl het in mijn ogen juist ’n branche is waar winst op de werkelijk allerlaatste plaats zou moeten komen. En dan haalt Soderbergh er ook nog die andere vrij ‘schofterige’ bedrijfstak bij, die van de effectenmakelaars.
Zoals je ziet is het nogal lastig om m’n felheid richting beide branches te onderdrukken, maar dat is ook de reden dat ik liever had gezien dat Soderbergh zich op één branche had gefocust en die goed had gefileerd, want nu worden beide niet écht aangepakt, helaas.
Uiteindelijk biedt Side Effects best aardig vermaak, maar hij blijft dus niet echt hangen. Zie het als ’n niet al te moeilijke puzzel die leuk was om te leggen, maar die niet echt de neiging oproept om ‘m te bewaren voor ’n volgende keer…