A Skin Too Few: The Days of Nick Drake (2002)
Voordat Carice van Houten vorige week bij De Wereld Draait Door over Nick Drake begon had ik volgens mij nog nooit van hem gehoord. Ik bleek één van z’n nummers wel te kennen, maar na Carice’ verhaal over dat hij zó kwetsbaar en gevoelig was dat hij eigenlijk niet kon optreden heb ik wat nummers van ‘m beluisterd, en ik was vrij snel om. Toen ik deze korte documentaire (hij duurt slechts 47 minuten) vrijwel gelijktijdig ontdekte was ik ook daarom ook direct geïnteresseerd, omdat ik wel ’n beetje ’n sucker ben voor muziekdocumentaires, vooral als ze over strugglin’ artists gaan.
Dat Nick Drake worstelde met het leven en het uitblijven van succes (tijdens zijn leven althans), dat wordt duidelijk in A Skin Too Few, toevallig (?) gemaakt door ’n van oorsprong Eindhovense regisseur. En wat ook duidelijk is geworden: ik ben inmiddels fan..!
Het verhaal
De documentaire is vrij eenvoudig opgezet, waarin de chronologie van Drake’s leven wordt aangekleed met interviews met vooral z’n zus en ’n aantal van z’n collega-muzikanten en sound engineers. Geboren in ’n welgesteld Engels gezin, dat tijdens z’n geboorte in 1948 woonachtig was in Birma, groeide hij uiteindelijk op in ’n klein dorpje in de buurt van Coventry. Maar naast deze chronologie heeft regisseur Jeroen Berkvens ook ’n soort van contemplatief gedicht gemaakt rondom Drake’s muziek, waarin hij de interviews (o.a. ook met Paul Weller, om even een naam te droppen) afwisselt met rustige shots van de natuur rondom Coventry, waar Drake ’n groot deel van z’n jeugd en de laatste drie jaar van z’n leven doorbracht.
Zelfmoord?
Ja, Nick Drake stierf al op 26-jarige leeftijd…
Velen zien z’n dood als de tragische zelfmoord van ’n onbegrepen artiest, die het niet aan kon dat de mensen zijn muziek en teksten niet oppikten. Terwijl z’n collega’s en engineers niet alleen onder de indruk waren van z’n teksten, maar ook erg enthousiast spreken over vooral z’n gitaarspel, dat zo zuiver en perfect in de maat klonk dat de rest van het nummer daar omheen gebouwd werd. Daar werd het voor mij net wat te ’technsich’ (ik ben helaas niet gezegend met veel muzikaliteit; ik geniet er alleen maar stevig van), maar voor muzikanten zal het dus ook zeker ’n interessante korte documentaire zijn.
Drake stierf ’s nachts aan ’n overdosis antidepressiva, maar zeker z’n familie wil niet geloven dat het echt z’n bedoeling was om zelfmoord te plegen. Dat hij niet goed in z’n vel zat is ’n understatement, maar hij had vaker moeite met slapen, en mogelijk dacht hij door flink wat pillen te nemen in elk geval effe out te gaan…
Connecties…
Bij de combinatie van z’n best fijne jeugd – zo waren z’n ouders allebei zeer muzikaal en componeerde z’n moeder zelf ook vaak en veel muziek – en z’n heftige depressieve periodes moest ik overigens ook kort even aan Theo Maassen denken, die ooit vertelde dat ’n fijne beschermde jeugd ook kut kan zijn, want dan ben je nergens op voorbereid. Iets wat ik persoonlijk ook wel eens heb trachten aan te grijpen om om te gaan met de wat duisterdere momenten in m’n eigen leven, dus dat zal zeker ook ’n reden zijn dat Drake’s verhaal me mogelijk nog wat meer aangrijpt. Daarnaast vertelde ik al dat ik ’n zwak heb voor dit soort documentaires over artiesten die niets anders kunnen dan hun pijn eruit te gooien via hun kunst. Zo werd ik op enkele katerige zondagmiddagen ook fan van de toen nog onbekende The White Stripes én van Rufus Wainwrigt, om meteen ook even de breedte van m’n muzieksmaak te tonen. Maar de documentaire (én artiest) waar ik misschien wel ’t meeste aan moest denken was The Devil and Daniel Johnston (niet toevallig ook mijn eerste openbare recensie ooit, btw), waarbij Johnston wel een veel duidelijkere geestesziekte heeft. En ik ben geen muziekkenner/-recensent, maar als ik Nick Drake qua muziek en ‘strijd’ zou moeten vergelijken, dan zou ik in die vergelijking ’n mix van Daniel Johnston, Harry Nilsson (maar dan zonder het alcoholisme) en misschien wel Anthony Hegarty van Anthony and the Johnsons (vooral vanwege z’n fragiele stem) noemen…
Final credits
Ik vind het altijd lastig om de kwaliteit van ’n documentaire los te zien van mijn interesse voor het onderwerp, want eigenlijk valt de kwaliteit van ’n documentaire mij enkel op als ik hier duidelijke en negatieve kritiek voel. En iets negatiefs heb ik niet gevoeld bij het zien van Berkvens’ film. De wat simpele vorm van talking heads wordt zeer interessant afgewisseld met licht poëtische aan Drake’s muziek gekoppelde natuurbeelden, wat wel ’n mooie aanvulling is op de groeiende mythe rondom deze artiest…
Dat het onderwerp me gruwelijk aan sprak, dat zal wel al duidelijk zijn na het lezen van bovenstaande alinea’s. En daarom is het zo jammer dat Drake tijdens z’n leven niet ’t gevoel had dat hij mensen écht kon raken. Want had ie maar geweten hoe vol liefde Carice laatst over hem sprak, en misschien was hij – zonder borstklopperij overigens – ook wel blij geweest met mijn positieve recensie van deze documentaire over zijn prachtig kwetsbare muziek…
Hoi Patrick, bedankt voor de informatie.
Heb 'm op Bol.com even gezocht, en daar is ie inderdaad niet meer verkrijgbaar. Op de Engelse Amazon-site wel (via resellers), maar je hebt gelijk met je lichte understatement "Niet goedkoop overigens" ;).
De film is wél uitgebracht als dvd, als onderdeel van de cd-boxset Fruit Tree uit 2008. Niet meer gewoon in de handel te vinden, maar op internet vind je m nog wel. Niet goedkoop overigens, maar wel elke cent waard :-)