Oblivion (2013)

Met Oblivion weet regisseur/producent/scenarist Joseph Kosinski zeker wel wat universele en interessante sci-fi thema’s aan te raken. Daarin vult hij wel iets te makkelijk wat zaken in, die waarschijnlijk beter hadden gewerkt als wij daar onze eigen interpretatie op los hadden mogen laten. Maar ja, dat had ’n risicovollere film opgeleverd. Ik vond Oblivion niet top, maar wel boven verwachting, als ik eerlijk ben. Maar dan moet ik ook net zo eerlijk zijn door te stellen dat m’n verwachtingen niet al te hoog waren.
En net als Kosinski’s eerdere Tron: Legacy ziet Oblivion er wederom geweldig uit, CGI-technisch. Misschien zelfs nog wel beter, omdat de CGI gekoppeld is aan de lichte en wijde vlaktes van de IJslandse locaties.

Het verhaal
In het jaar 2077, 60 jaar na ’n Aarde-vernietigende oorlog met ’n buitenaardse macht, zijn Jack en Vica verantwoordelijk voor drone-onderhoud op de vrijwel verlaten Aarde. De rest van de mensheid zit al op Saturnus’ maan Titan of wacht op vervoer, en Vica is maar wat eager om ook mee te vertrekken. Jack heeft echter nogal wat sterke dromen aan ’n leven op Aarde, dus hij staat helemaal niet zo te springen om hun missie af te ronden. En als hij na ’n crash van één of ander ruimteschip overlevenden ontdekt blijkt er mogelijk heel wat meer aan de hand te zijn dan wat hem verteld is, en gezien z’n nieuwsgierige aard weet je dan al dat hij op onderzoek uit zal gaan.

Verder zal ik niet gaan qua verhaal, want daar zaten best ’n paar aardige verrassingen in. Maar die verrassingen riepen ook ’n paar vragen op die volgens mij niet echt bevredigend beantwoord kunnen worden (ook niet in de door Kosinski gecreëerde filmwerkelijk, ben ik bang), en dat toont toch dat Kosinski z’n hand mogelijk wat overspeeld. Maar aan de andere kant: als Oblivion is opgezet als enkel popcorn-vermaak, dan voldoet ie zeker wel. Vooral als je ‘m ook in ’n IMAX-zaal ziet met heerlijk hard geluid…

Graphic novel
Kosinski bracht in 2010 overigens al ’n graphic novel/comic uit met dezelfde titel, en dat is waarschijnlijk ook de reden waarom bijvoorbeeld de door Vica en Jack gebruikte interfaces geloofwaardige opvolgers van bv. de iPad of iPhone leken. Daarnaast zie je vrij goed dat Kosinski ooit ’n architectuurstudie volgde, want de woning waarin Jack en Vica wonen ziet er werkelijk geweldig uit. En je merkt ook echt wel dat Kosinski verhaaltechnisch meer tracht te doen dan wat hij met het door een aantal Lost-schrijvers geschreven verhaal van Tron: Legacy kon, al komt het niet écht uit de verf…

Cast
Ik moet toegeven dat ik Tom Cruise nog altijd goed en geloofwaardig vind in dit soort rollen. Daarnaast mag hij als Jack in enkele scènes z’n Maverick-rol uit Top Gun herhalen, en dat levert echt best geweldig spektakel op. Andrea Riseborough was voor mij vrij nieuw, maar past aardig in haar rol als de wat strenge Vica. Ze wordt echter hard voorbijgelopen door Olga Kurylenko, die mij laatst ook al best positief opviel in Seven Psychopaths, terwijl ik ooit dacht (denk aan Hitman en Max Payne) dat ze niets meer was dan gewoon weer zo’n model dat actrice wilde worden.
Morgan Freemans rol is best klein, maar die man heeft volgens mij nog nooit teleurgesteld. En Nikolaj Coster-Waldau lijkt door te hebben dat hij op moet letten niet teveel gezien te gaan worden als “die gast uit Game of Thrones die z’n zus bezwangerd”, al zijn z’n filmrollen nog wat dungezaaid. Eerder zag je ‘m mogelijk al in het Noorse Headhunters. Verder komt Melissa – The Fighter – Leo nog kort voorbij en snap ik niet echt wat Zoë – Death Proof – Bell op de castlijst doet, want haar rol is niet meer dan ’n cameo…

Final credits
Voorafgaand aan de film las ik ergens dat Oblivion sci-fi zonder hart was, maar daar ben ik ’t niet mee eens. Nu moet ik toegeven dat ik wel af en toe vatbaar ben voor iets te makkelijke tranentrekkerij, maar ik voelde in ’n paar scènes dus echt wel wat. Daarnaast is Oblivion ’n geweldig uitziende en ook best vermakelijke science-fiction film.
Maar ondanks dat Kosinski interessante thema’s aan wil raken is hij helaas bij lange na geen Stanley Kubrick, maar ook net geen Duncan Jones. Daarnaast lijkt het verhaal in eerste instantie wat plotgaten te bevatten, maar die worden door ’n goede twist aardig opgevuld. Maar die twist zelf zorgt volgens mij weer voor een aardig lek in het verhaal, maar dan meer in relatie tot ons als kijkers.
En om met Kosinski’s relatie tot ons als kijkers af te sluiten: qua exposé had hij dus sowieso wel wat meer risico mogen nemen, if you ask me…

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1483013