Evil Dead (2013)
Allereerst: ik heb het origineel uit 1981 nooit gezien. Volgens mij Army of Darkness (deel 3) wel ooit, maar die kan ik me eigenlijk niet herinneren. Een echte vergelijking met het origineel zul je van mij dan ook niet krijgen, maar ik zag deze 2013-versie wel met twee grote fans van het origineel. En zij durfden na afloop bijna hardop te zeggen dat dit eigenlijk de betere versie van dat origineel is. Hun terughoudendheid kwam waarschijnlijk door hun gedeelde liefde voor de cultstatus van het origineel – deze remake bevat vrijwel geen campy humor en lijkt me (dan) ook geen cultclassic te gaan worden – maar verdomme, wat een overweldigende en geweldige BLOOD & GORE zeg..!!
Het verhaal
Wat deze hippere versie in elk geval ok van die cultklassieker onderscheidt is dat het verhaal iets uitgebreid is. De film opent met ’n nogal lompe uitdrijving uit vroeger tijden, en dan ineens zijn we in het heden, in een huisje in het bos. Mia (Jane Levy) is nogal verslaafd aan drugs en haar vrienden willen het afgelegen huisje gebruiken om haar eens écht cold turkey af te laten kicken. Bijgestaan door haar broer David (Shiloh Fernandez) en verpleegster Olivia (Jessica Lucas) ondergaat Mia inderdaad alle fysieke en psychische ongemakken van die koude kalkoen. En omdat ze eerder te vroeg is gestopt met het afkicken zijn de vrienden nogal streng voor haar. Ook als ze zegt dat er gruwelijke dingen gebeuren in het bos en het huisje. Zijn dat niet gewoon afkickhallucinaties, want wie verzint er nou dat ze half door ’n boom is verkracht..???
Al snel blijkt dat ze wel degelijk gelijk had, maar dan is het natuurlijk al te laat. Zeker omdat één van de vrienden een boek, dat ze eerder in een ruimte onder het huisje vonden, iets te aandachtig aan het doorpluizen is, en natuurlijk en volgens formule precies de dingen zegt waar heel groot bij staat: “DON’T READ THIS OUT LOUD!“. Inderdaad, geheel passend bij ons huidige individualisme zal hij wel “Dat bepaal ik zelf wel!” gedacht hebben, maar daarmee unleashed hij dus wel ’n nogal groot kwaad…
‘Dichtknijpsnelheid’
Weet je, in een spiritueel interessante film zouden de overeenkomsten tussen afkicken van heroïne en zo’n demonische bezetenheid geweldig aan elkaar gekoppeld kunnen worden en daarmee een extra interpretatielijntje toevoegen, en ik moet eerlijk toegeven dat ik af en toe wel even de behoefte voelde om ‘daar’ in te duiken, maar daar kreeg ik weinig kans toe. De film bevat dan wel niet echt veel grootse schrikmomenten, maar de algehele sfeer is wel zó vies en creapy, gedurende de hele film, dat ik me op weinig meer kon concentreren dan op het scherp concentreren op m’n ogen. Want het snel dichtknijpen daarvan behoort toch wel tot mijn beste verdedigingstechnieken tegen ’n genre waar ik eigenlijk helemaal niet echt tegen kan ;).
Goorheid en production value
Maar ik hoefde m’n ‘ogendichtknijpsnelheidsrecord’ dus niet echt te verbreken, want met het schrikken valt het wel mee. Maar wát een goorheid bevat deze film zeg..! Ik denk dat dit de goorste horror is die ik ooit gezien heb, als in: het afzagen van ’n arm? Check. Het in de lengte doorsnijden van ’n tong? Check. Korte shots met daarin een dubbelloops geweer en ’n kettingzaag om te refereren aan het origineel? Check..!
Natuurlijk ken ik Ash (en z’n attributen) uit het origineel wel, die geweldige rol van held Bruce Campbell. En het feit dat hij, samen met de regisseur van het origineel (Sam Raimi) en ook één van de originele producenten samen als producenten op de titelrol te vinden zijn, dat toont in elk geval dat deze mannen het wel ‘eens’ waren met deze remake. En dan is deze versie met zo’n hoge production value gemaakt dat hedendaagse wat meer mainstream-horrorkijkers deze film ook wel interessant zullen vinden. Al moet je dus wel ’n aardig sterke maag hebben…
Final credits
Ja, ondanks/dankzij het heftige gore van deze film heb ik me ontzettend vermaakt met Evil Dead. De film bevat geweldig camerawerk (het snel tussen de bomen door vliegen uit het origineel zit er ook in), waarbij door het gebruik van allerlei weirde hoeken je als kijker ook af en toe het gevoel krijgt dat je zelf vanuit zo’n raar hoekje mee zit te kijken. Maar zijn dat niet ook precies die rare en donkere hoekjes van waaruit het echte kwaad wel eens zou kunnen opduiken? En ook al zijn een aantal van de karakters wel wat inwisselbaar, in de manier waarop ze aan hun einde komen zit ’n dosis creativiteit waar je soms letterlijk bang van wordt, want hier heeft iemand ook al z’n zieke schrijversdemonen los kunnen laten…
Uiteindelijk maken die bijrollen ook niet zo heel veel uit, want het gaat natuurlijk vooral om Mia’s ‘reis’, wat dus ook letterlijk one hell of a trip blijkt te zijn. Actrice Jane Levy draagt de film overigens ogenschijnlijk makkelijk. Natuurlijk ook ’n compliment voor debuterend (!) regisseur Fede Alvarez, want dat is ook zeker zijn verdienste. Net als het creëren van die fijne sijpelende sfeer in ’n lekker snelle en gruwelijk bloederige remake van ’n film waar fans eigenlijk ooit ’n remake van hoefden, maar die door velen van hen waarschijnlijk ook verrassend goed gevonden zal worden…
En oh ja: zeker die echte fans zullen willen wachten tot na de aftiteling…