Olympus Has Fallen (2013)
Als je je eenmaal hebt overgegeven aan het redelijk belachelijke gegeven van deze film (vraag me ook af hoe blij de secret service met deze film is) en het nogal overdreven Amerikaans patriottisme naast je neer kunt leggen, dan is het aardig genieten van deze nieuwe van Antoine – Training Day – Fuqua. Denk een beetje foute/makkelijke 80-ies actie als in bijvoorbeeld Raw Deal, of een wat simpele variant op de Die Hard-franchise, vermengd met 24 en een beetje Steven Seagal. Maar als reactie op eerdergenoemde patriottisme ontstond ook een vrij interessante gedachte, waar in de film helaas niets mee gedaan wordt.
Het verhaal
Mike Banning (Gerard Butler) is een voormalig secret service-agent, die – sinds een nogal curieus auto-ongeluk op een besneeuwde brug boven een bevroren rivier – een kantoorbaan heeft geaccepteerd. Daardoor heeft hij niet alleen de ideale motivatie voor het vervolg van de film, maar is hij ook niet aanwezig ín het Witte Huis als dit wordt overlopen en ingenomen door Noord-Koreaanse spionnen die toch vrij makkelijk Amerika’s belangrijkste persoon (Aaron Eckhart) weten te gijzelen.
De rook van de vele ontploffingen en vliegtuigcrashes is nog niet opgetrokken als Banning inmiddels als volleerd John McClane z’n weg naar en in het Witte Huis heeft gevonden. Wat volgt is een opeenstapeling van weinig originele scènes en nogal president-onwaardige beslissingen, maar doordat ik m’n verwachtingen vooraf al wat naar beneden had bijgesteld, ging dat mij allemaal niet zó in de weg zitten. Maar daarin was ik niet in de meerderheid in de bioscoopzaal…
Interessant?
Ondanks de vermakelijke simpelheid van de film zou je als criticaster ook je vraagtekens kunnen zetten bij hoe simplistisch de Noord-Koreanen als bad guys worden neergezet. De film voedt zeker de war mongering-paranoia waarvan we misschien wel hoopten dat die met de komst van Obama voorbij zou zijn. Op dat vlak zou ik dan ook eigenlijk wel kunnen/moeten zeiken, maar omdat ik ten eerste iemand ken die aan deze film heeft meegewerkt was ik sowieso al iets minder kritisch. Maar waar ik vooral ‘bang’ voor ben is dat Roland Emmerichs aankomende en ontzettend vergelijkbare White House Down hierin nog een stap verder in de verkeerde richting zal gaan, dus vergeef ik dat deze film wel. En mogelijk hebben de makers van Olympus Has Fallen die hete Duitse adem wel degelijk in hun nekken gevoeld, en zou wat meer tijd, vooral voor de debuterende scenarioschrijvers, een betere film hebben opgeleverd.
Maar de interessante gedachte waar ik het in de eerste alinea over had is er één die kwam van een vriend naast me, volgend op een ‘Amerika-bedreigende scène’ in de film: “Wat als Amerika eens écht van het internationale toneel geschrapt werd, zou dat zo slecht zijn voor de wereld?“. Dit soort gedachten worden in Amerikaanse producties nog enkel behandeld in post-apocalyptische films als The Road of in soortgelijke TV-series als The Walking Dead, Revolution en Jericho, en natuurlijk is het inmiddels al zover dat je een interessante kijk hierop niet meer in ’n Hollywood-film mag verwachten, maar bij gebrek aan weinig andere originele elementen in Olympus Has Fallen kreeg ik héél kort even de gedachte dat er zeker iets diepers en interessanters in gezeten had.
Maar toen besefte ik me weer dat het slechts ’n Hollywood-formulefilm is, helaas…
De scene waarbij iedere militair in het witte huis het een goed idee vond om hun lichaam in te zetten om de Koreaanse kogels te weren…dat was bijna belachelijk!
Toegegeven, de film word wel beter na deze scene, maar het bederft de pret wel degelijk. Zelfs als je de film ingaat met lage verwachtingen.
:) leuke review! Ga m wel kijken hoor.