The Grandmaster (a.k.a. Yi dai zong shi – 2013)
Het verhaal van Ip Man kende ik al uit Donnie Yens Ip Man uit 2008, maar toen ik hoorde dat Wong Kar Wai (van onder andere de prachtige drama’s In The Mood For Love en 2046) een kung fu-drama over zijn leven ging maken, wist ik direct dat ik ‘m moest zien. Toen hij vorige week ging draaien was ik er dan ook snel bij, en de film combineert wederom onderdrukte emoties met geweldige beelden, maar ditmaal ook met strakke en stijlvolle kung fu-choreografie.
Maar helaas: om één of andere reden voelde ik het drama niet echt. Terwijl de film wel alle elementen van prachtig drama bevat. Misschien wel wat teveel…
Het verhaal
De film vertelt namelijk twee verhalen. Het ene gaat over Ip Man (Tony Leung), de man die later bekend zou worden als de leermeester van Bruce Lee, en hier vooral ’n man die eigenlijk alles verliest door de Japanse invasie vóór en de gruwelijkheden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hij is fervent aanhanger van ‘wing chun’, een pure vorm van kung fu, uitgaande van slechts drie hoofdbewegingen.
Het andere verhaal is er veel meer één van familie-eer, want Gong Er is de dochter en erfgename van de 64-handen techniek. Haar vaders nalatenschap is onrechtmatig afgenomen, en ze zint keihard op wraak. Gelukkig weten we van Crouching Tiger, Hidden Dragon al dat Zhang Ziyi aardig kan knokken, en in ’n geweldig gevecht tracht ze haar erfenis terug te pakken.
Overvol
Ondertussen springt de film aardig tussen verschillende tijdslijnen, worden er vele mooie filosofische beschouwingen door de film verweven, zien we ook nog ’n prachtig gevecht van The Razor, en voelen we ook echt wel dat er tijdens het zeer stijlvolle gevecht ergens aan het begin van de film aardig wat spanning is ontstaan tussen Ip Man en Gong Er. En natuurlijk krijgt die spanning richting het einde ook ’n mooie afsluiter. Maar wat echter het probleem lijkt: de film lijkt teveel te willen vertellen. Wong Kar Wai begon al in 2002 met de voorbereidingen op deze film, en hij heeft er de laatste drie jaar hard aan gewerkt.
Dat is qua production value, choreografie, camerawerk en visual effects ook zeer duidelijk te zien, want het ziet er werkelijk prachtig uit. Op momenten als ’n schilderij, dan neigt het weer ietsjes richting Sin City-achtige coole abstractie, dan weer mooie close-ups van regendruppels op omvallende hekken, en ik denk dat het bloed dat bij het gevecht van The Razor ook wel wat meer zal betekenen dan wat ik eruit haalde. Maar daar lijkt dus ook de (lichte) crux van de film te zitten: er is zoveel in het verhaal gepropt, dat het als geheel voor mij in elk geval niet zo goed werkte als wat Kar Wai voor ogen had. Maar ik las dan ook ergens ’n gerucht dat hij ooit ’n vier uur durend epos wilde maken. Mogelijk dat het verhaal van The Razor (want was hij ook de voormalig verloofde van Gong Er?) daar ook wat meer body in had kunnen krijgen, want nu voelt zijn gedeelte erg losstaand aan.
En ik denk dat Ip Mans verhaal die vier uur ook wel verdiend had. Zo bestaat de ‘franchise’ waarin Donnie Yen de eerste twee delen voor z’n rekening nam inmiddels ook al uit drie delen…
Final credits
Nu krijg ik overigens het gevoel dat ik de indruk wek dat ik de film niet echt goed vond, maar dat is zeker niet het geval. Ik heb geweldig genoten van de prachtige beelden, vond het ook knap dat ik de tussentitels af en toe helemaal niet nodig had om te begrijpen waar het verhaal heen ging en stond ook versteld van de strakke vechtchoreografie in ’n drama als deze. Want weet wel dat dit ’n Wong Kar Wai-drama is, met onvervulde verlangens ten top. En niet, zoals de trailer doet vermoeden, een vette actiefilm.
Toch denk ik de film minstens een uur langer had moeten zijn om écht het epos te kunnen worden dat Kar Wai voor ogen had, of hij had enkele onderwerpen er volledig uit moeten knippen. Hoe ‘vet’ dat gevecht van The Razor in de regen ook was…