The Hangover Part III (2013)

Voorafgaand aan het zien van dit derde en laatste deel van deze franchise had ik vooral negatieve dingen gehoord, maar kreeg hierdoor wel de hoop dat er mogelijk iets ‘meer’, scherpers of serieuzers in zou zitten. Dat was vrijwel volledig niet het geval helaas, en The Hangover Part III lijkt niet alleen wat korter, maar bevat ook flink wat minder humor. Ook het spektakel voelt allemaal wat minder en wat ongeïnspireerd aan, wat een gevolg is van iets dat ik zowel positief als negatief uit kan leggen. Ik waardeer het namelijk wel – en dit is eigenlijk geen compliment voor de hedendaagse ‘sequel-crazy cinema’ – dat je aan alles voelt dat het het laatste deel is, dat het ook vrijwel allemaal afgerond wordt. Het negatieve hieraan is echter dat je voelt dat ook de karakters wel klaar zijn met hun strapatsen (wat overigens een best interessant thema zou zijn geweest, mits ‘dieper’ uitgevoerd). Ik denk dus dat we met zowel een gerust hart als met een ietwat teleurgesteld gevoel afscheid kunnen nemen van de ‘Wolfpack‘…

Het verhaal
Het opmerkelijke aan dit derde deel is dat het niet de fout van het tweede deel herhaalt, door letterlijk het verhaal van deel 1 te herhalen, maar dan in een andere stad. De opzet is nu helemaal anders, want we beginnen deze keer niet met een rotte ochtend, waarna onze helden op zoek moeten naar waar het mis ging die avond/nacht ervoor. Het verhaal wordt nu namelijk chronologisch verteld, wat ondanks m’n positiviteit hierboven helaas toch wat verkeerd uitpakt.
Maar ook al ontbreekt de kater, Phil (Bradley Cooper), Stu (Ed Helms) en Alan (Zach Galifianakis) moeten wel degelijk wederom op reis omdat Doug (Justin Bartha) ‘verdwijnt’. Of althans: Doug wordt als garantie meegenomen door Marshall (kort aan gerefereerd door Black Doug in deel 1 en een net wat te makkelijke rol van John Goodman), omdat hij hulp nodig heeft om Chow (Ken Jeong) te vinden. Chow heeft namelijk ergens buiten het beeld van de camera in deel 1 zo’n 21 miljoen dollar van Marshall gejat, en dat wil hij terug. Aan de Wolfpack de taak om niet alleen het geld, maar ook Chow bij Marshall af te leveren. En tijdens die queeste grijpt het verhaal meerdere keren terug naar plotpuntjes uit de eerste twee delen, en tracht die ook wat af te ronden. Maar vooral: Alan en Chow staan deze keer in het middelpunt van het verhaal…

Foute keuzes..?
En dat is gelijk de tweede keuze van Phillips c.s. die niet helemaal uitpakt. Alan en Chow zorgden in de eerste twee delen voor de komische zijnoot, maar hier staat het verhaal eigenlijk in dienst van hen. Van Chow, omdat hij aangepakt moet worden door onze helden, en van Alan, wiens mentale problemen nu een belangrijkere plaats innemen. En vooral dit laatste zou erg interessant uitgewerkt kunnen worden (ik denk ineens aan It’s Kind of a Funny Story), maar het is vooral ’n plotdingetje waardoor onze helden initieel op pad gaan. Maar door deze twee karakters in het middelpunt te zetten valt een sterk punt uit de eerste delen dus helemaal weg.

Daarmee kom ik ook weer bij die eerstgenoemde ‘fout’, namelijk die van de chronologische vertelling. Waar alle gekheid en over-the-top situaties in de eerste delen juist paste, doordat zatte herinneringen volledig willekeurig (mogen) zijn, daar voelen alle weirde situaties hier wat gezocht aan, juist omdat het verhaal op een realistischere manier wordt verteld. En deze twee punten zorgen ervoor dat de film wat minder invoelbaar is geworden…

Cast
Doordat Alan (en Chow) nu het middelpunt van de film vormt, staat ook vrijwel de gehele cast in dienst van Galifianakis, die nu toch echt de ster van de film is (of mag zijn). Bradley Cooper toonde met bijvoorbeeld Silver Linings Playbook onlangs nog aan echt véél meer te kunnen, en daarom voelt z’n karakter nóg meer aan als iemand die wel klaar is met dit soort ongein. Ed Helms speelt z’n rol ook met diverse vingers in z’n neus, maar dat doet niks af aan het feit dat hij wel perfect in die rol past. Justin Bartha heeft maar ’n paar scènes, dus veel kan hij ook niet doen, en daar zit ook een beetje een crux: het zijn allemaal zeer herkenbare typetjes, waar natuurlijk veel meer mee gedaan had kunnen worden, zeker omdat we ze nu wel kennen. Er wordt wat inspiratieloos net wat teveel herhaald uit eerdere delen, terwijl deze afsluiter juist ook de kans had om ook iets meer met de karakters te doen. Maar inderdaad: dat mag/moet je mogelijk ook niet van Todd Philips verwachten.

Maar dit derde deel bevat ook een aantal opvallende castleden. Zo is Melissa – Bridesmaids – McCarthy’s rol nogal verontrustend, maar ook best zoet. En zij steelt waarschijnlijk ook nog eens de beste scène in de film. Daarnaast mag Oliver Cooper (voor zover ik nagegaan ben geen familie van Bradley) deze keer heel kort even meedoen met de grote jongens, mogelijk/juist vanwege z’n rol in de tienerversie van The Hangover: Project X, waarin hij Costa speelde. Het meest opmerkelijke castlid is echter Grant Holmquist, als Tyler/Carlos. Want inderdaad: Carlos – de baby uit het eerste deel – is terug, en opvallend genoeg: Holmquist speelde ook in het eerste deel de rol van Tyler/Carlos, al had hij daar waarschijnlijk wel wat hulp van een mogelijk tweelingbroertje en nog wat andere baby-‘acteurs’…

Final credits
Je ziet hieronder dat ik enkel “komedie” als genre heb aangevinkt, maar ik had ook wel voor ongeveer 20% “thriller”, 25% “actie” en 10% “drama” aan willen vinken. Waarbij de actie best aardig in beeld gebracht is, wat mij deed denken hoe Phillips het als actieregisseur zou doen. Wat had hij bijvoorbeeld van dat slechte vierde deel in de Die Hard-franchise kunnen maken? Of van het vijfde deel?
Maar ondanks deze best interessante zijstap is dit derde deel van The Hangover helaas wat inspiratieloos, alsof de makers het ook wel genoeg vonden. Ik kan me zelfs voorstellen dat Phillips nog altijd zo’n kwajongen is dat hij de film daarom wat ’tam’ heeft gemaakt, om ons ook makkelijker afscheid te laten nemen van deze wat doodgebloede franchise. En qua ‘kwajongenshart-heid’ nog één tip: blijf wel zitten tijdens de aftiteling, want ondanks de compleet andere structurele opzet toont Phillips tijdens de aftiteling wel dat hij datgene dat van deel 1 zo’n geweldige film maakte niet verleerd is. Daarbij toont het ook aan dat – ondanks m’n betoog dat alles ook ‘goed’ afgerond aanvoelt – er wel degelijk een spin-off-mogelijkheid is. Dat voelt dan wel weer erg goedkoop aan natuurlijk, maar aan de andere kant: Todd Phillips is en blijft de koning van de goedkope en incorrecte humor, toch?

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1951261