Disconnect (2012)
Disconnect gaat over de gevaren die gepaard gaan met onze steeds digitaler wordende identiteit, maar omdat dit zo’n hedendaags onderwerp is, is het jammer (en mogelijk ook wel onvermijdelijk) dat de boodschap wat gedateerd aanvoelt. Daarnaast wordt deze boodschap ook weinig subtiel aangeboden, terwijl de film qua nuance juist wel bovengemiddeld scoort. Het acteerwerk trekt de film ook boven zichzelf uit, waarbij vooral Jason Bateman en Marc Jacobs opvallen. Want heb ik wat scherpte gemist in het gegeven dat modekoning Jacobs in deze film juist een pooier van te jonge (webcam)modellen speelt..?
Het verhaal
Disconnect is een mozaïekfilm over de soms gevaarlijke zoektocht van mensen naar iets van connectie in deze tijd van toenemende digitalisering. Denk een beetje Crash meets Traffic, echter zonder de urgentie van Catfish, de creativiteit van Me and You and Everyone We Know of het artistieke van We Live in Public. En dat zijn inderdaad allemaal films van minstens drie jaar geleden. In Disconnect worden drie verhalen en verhaallijnen door elkaar heen getoond. Eén verhaallijn gaat over een koppel (Alexander – True Blood – Skarsgard en Paula Patton) dat uiteen dreigt te vallen na de dood van hun kind, waarbij zij in een chatroom de aandacht zoekt die ze van haar man niet krijgt. Maar dus ook een makkelijke prooi blijkt voor creditcard-fraudeurs. Ze huren een detective (Frank – The Grey – Grillo) in, die zelf als alleenstaande vader in een andere verhaallijn weer niet door heeft dat z’n zoon Jason (Colin Ford) een loser van school pest door met een fake Facebook-profiel deze Ben Boyd (Jonah – Crazy, Stupid, Love. – Bobo) te verleiden tot het sturen van nogal verontrustende foto’s, met alle gevolgen van dien.
Bens pijn naar aanleiding van deze vernedering heeft weer flinke impact op het gezin van Rich (Bateman) en Lydia Boyd (Hope Davis), terwijl Rich als bedrijfsjurist betrokken raakt bij de strapatsen van TV-verslaggeefster Nina Dunham (Andrea – Welcome to the Punch – Riseborough). In haar zoektocht naar een interessant verhaal laat zij zich namelijk iets teveel meeslepen met webcam-model Kyle (Max – Jumper – Thieriot). En snap je het nog..?
Rust en nuance
De film is lang niet zo ingewikkeld als bovenstaande alinea’s mogelijk doen vermoeden, want regisseur Henry Alex Rubin neemt best veel tijd en rust om de structuur niet te laten ontsporen. Zoveel rust zelfs, dat de zaal waarin ik ‘m zag af en toe juist wat onrustig werd, maar ik waardeerde het wel. Net als het feit dat de film nergens zwart-wit wil worden en juist speelt in ’t grijze gebied dat we zowel dader als slachtoffer kunnen zijn, en dat een klein onschuldig pesterijtje veel grotere gevolgen kan hebben. Maar net als dat ik de film waardeer vanwege deze nuance, komt die onderlinge verbondenheid van de verhalen wel ietwat geforceerd over. Niet dat het ergens echt in de weg zit, maar de boodschap, dat we allemaal verbonden zijn, mist dus wel wat subtiliteit. Zeker als richting het einde zelfs de slow-motion niet geschuwd wordt.
Cast
Andrea Riseborough valt aardig op in haar rol als betrokken maar ook ‘krantenkopgeile’ en over-ambitieuze Amerikaanse TV-verslaggeefster met een opvallend Amerikaans accent. Haar rol kan namelijk niet veel verder van haar karakter in Shadow Dancer af staan dan deze. Colin Ford is een tieneracteur die we zeker in de gaten moeten houden, en Paula Patton toont gelukkig dat ze meer kan dan enkel irritant zijn, zoals in Mission: Impossible 4. Aleksander Skarsgards rol is een goede oefening om z’n bereik als acteur te vergroten, al was z’n rol in bijvoorbeeld Melancholia toch een stuk aangrijpender. Frank Grillo past erg goed in z’n rol als ex-cop en redelijk strenge vader, die echter ook net iets te graag vrienden wil zijn met z’n zoon, en daardoor niet door heeft wat deze aan het aanrichten is.
De opvallendere rollen zijn echter die van Mark Zupan, Jason Bateman en Marc Jabobs. Jacobs’ acteerdebuut als pooier van jonge tieners zou in een geweldige film een scherpte bevatten waar je “U” tegen zegt. Nu moet ik toegeven dat ik hem niet herkende en pas naderhand wist dat hij die modekoning was, dus bij mij viel z’n rol tijdens het kijken van de film niet op. Maar het zou dus best wel eens meer kunnen zijn geweest dan enkel een verrassende tijdelijke break van z’n modewerk. Zupans rol zal vrijwel niemand opvallen, totdat je weet dat Disconnect de eerste speelfilm is van regisseur Rubin, die als documentairemaker wél reeds een Oscarnominatie op zak heeft, namelijk voor het geweldige Murderball, waarin Zupan één van de hoofdrollen als rolstoelrugbyspeler voor z’n rekening nam.
Maar zonder twijfel durf ik te zeggen dat Jason Bateman de acteur is die het meest trots terug zal kijken op deze film, want hij wordt eindelijk eens een keer serieus gebruikt. Waarbij het overigens jammer is dat Hope Davis, die z’n vrouw speelt, niet echt meer te doen heeft.
Final credits
Het lijkt een beetje alsof het script wat te lang op de planken heeft gelegen, of dat er teveel tijd heeft gezeten tussen het eerste idee en de uiteindelijke release van de film. Want ik voel me niet echt een koploper in de digitale wereld, maar voor mij voelt de boodschap ook wat gedateerd aan. Dus ik vraag me af wie wél echt verontrust zal worden door deze film.
Maar daarnaast is Disconnect wel een aardig genuanceerde pestfilm, en ik hoop ook echt dat pesters de overduidelijke boodschap goed op zullen pikken, al is de cynicus in mij bang dat pesters mogelijk wat nuance missen, of die juist liever uit de weg gaan. Daarnaast wordt het naar het einde toe allemaal ietwat ‘groots’, ook al deert dat de film niet echt. Dus ondanks dat de film niet echt wereldschokkend is, ga je mogelijk wel kort even nadenken over hoe veilig jouw internetgebruik is. Iets wat door Edward Snowdens onthullingen over PRISM ineens natuurlijk wel weer actueler is geworden…