This Is the End (2013)
Natuurlijk moet ik weer beginnen met zeggen hoe persoonlijk het komedie-genre is, maar meteen daarna wil ik ook wel schreeuwen hoe HARD ik gelachen heb met This Is the End, het regiedebuut van het schrijfduo Seth Rogen-Evan Goldberg. Samen schreven ze o.a. The Green Hornet, Superbad en Pineapple Express, maar voor deze ‘einde-van-de-wereld horror-parodie-komedie’ hebben ze ongeveer iedereen waar ze ooit mee gewerkt hebben zo ver gekregen om zichzelf (of een parodie daarop) te spelen, damn..!
Denk Superbad meets Shaun of the Dead meets Your Highness meets Pineapple Express, maar dan ook nog met flink wat heerlijke zelfkritiek én volgens mij aardig wat improvisatie. Durf ik al te zeggen dat ik dit de leukste komedie van het jaar vind..?
Het verhaal
Jay Baruchel, die je kent uit o.a. Tropic Thunder en She’s Out of My League, bezoekt z’n beste maat Seth Rogen in Los Angeles. Omdat hij zich helemaal niet thuis voelt in het Hollywood-wereldje woont Baruchel nog in Canada, dus veel zin in een feestje bij James Franco thuis heeft ie niet. Maar Seth haalt ‘m over, en voordat je het weet bevinden de mannen zich in Franco’s huis, waar zo’n beetje heel jong-Hollywood aanwezig is. Werkelijk iedereen komt voorbij, maar als na een nogal heftige gebeurtenis (een aardbeving, het einde der tijden, een buitenaardse invasie??) heel Los Angeles in de fik staat, lijkt Franco’s huis de enige nog ‘veilige’ plek. Maar ja, dan moeten ze dus wel samen zien te leven met de anarchistische Danny – Eastbound & Down – McBride, Craig – Hot Tub Time Machine – Robinson, Jonah – Moneyball, Cyrus – Hill en Franco zelf (de rest van de namen die je als tag hieronder ziet zijn dan al op één of andere manier ‘verdwenen’).
Pseudo-zelfkritische quatsch
Wat volgt, en wat de film op dat moment eigenlijk al was, is een heerlijke zelfbewuste en kritische blik op de sterrenstatus van de verschillende aanwezigen. Als Jonah Hill zich bijvoorbeeld tot God wendt in een gebed, stelt ie zichzelf ook voor als “Dear God, I’m Jonah Hill, from Moneyball”, maar zo kan ik serieus wel 30 voorbeelden opnoemen. En natuurlijk zal daar best wel wat van geschreven zijn, maar je voelt aan alles dat This Is the End ook vooral door vrienden is gemaakt die samen iets vets wilden maken. Ik vraag me ook serieus af hoeveel er geïmproviseerd is, vooral omdat er zo’n lekker ritme in de dialogen zit dat ik me amper voor kan stellen dat dat vooraf bedacht is. Vooral de tirade tussen Franco en McBride – over het ‘bevuilen’ van een magazine – komt nu bij me op, maar daar moet ik mee ophouden. Want hoe meer ik terug haal, hoe harder die glimlach weer verschijnt op m’n gezicht, en hoe trager ik deze recensie zal schrijven. Belangrijkste om te melden is dat ik het geweldig vond dat er kritiek op Hollywood vanuit Hollywood zelf komt. Deels door volledig over the top zelfkritisch te zijn, dat dan weer wel…
Realisme..?
Aan de ene kant is het wat jammer dat er zoveel geïmproviseerd lijkt, want dan nog is het lastig om het regiedebuut van Rogen en Goldberg te kunnen beoordelen. In mijn ogen weten ze een combinatie tussen humor en horror te maken die door de Wayans-familie nooit zo geslaagd is gelukt in hun Scary Movie-franchise. Daarnaast was ik behoorlijk verrast door de grootsheid van de productie en de actie/ontploffingen/vuurballen e.d. Zeker in combinatie met de ogenschijnlijk goedkoop geschoten binnenscènes en die reality soap-achtige testimonials recht in de camera. Om dan uiteindelijk weer erg groots te eindigen met een wel erg onverwachte comeback…
Maar in het acteren: wat zou ‘echt’ zijn, en wat niet? Jay Baruchel zegt letterlijk niks met Hollywood te maken te willen hebben, maar was hij daarom ook niet te gast bij The Roast of James Franco op Comedy Central, die ik overigens net voor This Is the End zag, wat niet helemaal aan te raden is, omdat in m’n herinnering nu wat zaken door elkaar lijken te lopen.
Supercast
Om hier nu alle acteurs te gaan bespreken is ondoenlijk. In feite speelt iedereen ook een al dan niet uitvergrote versie van zichzelf, of van het publieke imago dat hij/zij heeft. Rihanna’s kort cameo is erg leuk, maar degenen die het beste scènes ‘stelen’ zijn een coked up Michael – Juno, Scott Pilgrim vs. The World – Cera en een nogal submissive Channing – G.I. Joe, Magic Mike – Tatum. En Emma Watson weet na The Bling Ring haar Harry Potter-imago nog verder achter zich te laten, alhoewel Danny McBride hier ook wel weer een hilarische relativering voor heeft…
Final credits
Tja, zeer verrassend zal mijn conclusie niet zijn: het is inderdaad de leukste komedie van ’t jaar, in mijn ogen. Ik ben dan wel een vrij groot fan van alle komedies die ik hierboven genoemd heb, en dit is eigenlijk een samenraapsel van alle door Rogen-Golberg geschreven komedies, maar dan met nog een fijn zelfkritisch en parodiërend laagje er overheen. De film neemt zichzelf natuurlijk nergens serieus, dus doe jij dat ook alsjeblieft niet. Misschien is het wel tekenend dat het overgehypte Gangnam Style ook ergens voorbijkomt, maar het werkt in deze film wel. Net als eerdergenoemde comeback net voor ’t einde van de film en referenties aan bijvoorbeeld Rosemary’s Baby en The Exorcist. Daarbij denk ik dat je wel uren kunt nagenieten met het terughalen van de leukste dialogen uit de film en hoop ik bijna dat het Pineapple Express 2-idee dat ze uit verveling ten uitvoer brengen ook écht gemaakt gaat worden.
Maar This Is the End is vooral een badass stoner komedie, waarin de ‘acteurs’ heerlijk op elkaar afgeven, maar waarbij je ook voelt hoe goed ze op elkaar ingespeeld zijn.
Of zou dat toch erg strakke regie zijn..?