White House Down (2013)
White House Down is voor een Ronald – 2012, The Day After Tomorrow – Emmerich-film ‘best’ okay, zeker als je vooraf je verwachtingen wat laag instelt, zoals ik deed. Als je me kent weet je wat voor een hekel ik aan Emmerich heb, dus bovenstaande is eigenlijk best wel een compliment. Jammer alleen dat ie in m’n herinnering (ik zag ‘m al een maand geleden) steeds meer samenvloeit met Olympus Has Fallen, wat natuurlijk niet zo raar is, omdat het verhaal vrijwel identiek is.
Maar om positief te zijn: als ik deze als 15-jarig jochie had gezien, dan had ik het misschien wel één van de vetste films van het jaar gevonden, naast The Lone Ranger en Pacific Rim.
Het verhaal
Beveiliger Cale (Channing Tatum) wil maar wat graag een stapje hoger zetten, zeker omdat hij wil dat z’n dochter wat meer tegen hem opkijkt. Een sollicitatie bij de Secret Service in het Witte Huis loopt echter verkeerd af, maar gelukkig voor Cale besluiten een stel onverlaten om het Witte Huis aan te vallen, zodat hij zich ineens wél kan gaan bewijzen, door het vrijwel in z’n eentje op te nemen tegen die hele groep terroristen. Ondertussen moet hij ook nog politiek en diplomatiek z’n weg vinden in het web van intriges, want wie zit er nou écht achter de aanslag en wat is het échte doel?
Zoals je ziet: genoeg elementen om een film aan op te hangen waar je niet al te serieus naar moet kijken, omdat je dan echt wel flink wat ‘fouten’ zult vinden. Toch wil ik wel iets aanstippen waarover ik me wel serieus iets afvraag. Er wordt namelijk wel degelijk gesproken over hoe de military industrial complex de Amerikaanse overheid in een houtgreep heeft. Maar is het niet gevaarlijk, of moet je daar in elk geval niet sceptisch (of zelfs cynisch) over zijn, dat zoiets in een film van zo’n platte filmmaker (waar Emmerich zelf trots op is, btw) wordt aangehaald? Want neem je echte critici daarmee niet de wind uit de zeilen? Zoals een serieuze bespreking van een mogelijk immigratieprobleem eindigt als ene heer Wilders daar als een dolle doorheen komt gewalst en daarmee de discussie saboteert, of het brengen van nieuws over een medicijn tegen kanker, maar dan in de Privé of door A. Verlinden..?
Misschien moet ik daar niet teveel achter zoeken, maar ergens voel ik hier wel een gevaar in schuilen…
Topcast
Wat me overigens wel degelijk positief opviel aan deze film zijn de grote namen die voorbij komen. Okay, echt fan van Tatum ben ik niet, maar naast hem zien we Jamie – Ray – Foxx, Maggie – The Dark Knight, Stranger Than Fiction – Gyllenhaal, James Woods en zelfs Richard – The Visitor – Jenkins voorbij komen. Natuurlijk worden deze acteurs allemaal volledig underused, behalve Tatum dan misschien, en ook de slechteriken in de film zijn bijna karikaturaal simpel. Maar de acteurs in deze rollen lijken ook niet veel meer te kunnen, behalve Jason Clarke dan, die in Lawless liet zien wel iets gelaagders te kunnen spelen. Hier moet ie vooral zo simpel en zwart-wit mogelijk z’n rol neerzetten, helaas. Hoop wel dat hij oplet niet meer van dit soort rollen te gaan spelen, want daarvoor lijkt hij te getalenteerd…
Final credits
Ik begon best positief, maar hoe meer ik typ, hoe meer m’n afkeer tegen Ronald Emmerich terugkomt. Hij was zo trots toen hij op de Duitse filmacademie als enige de klassiekers van Rainer Fassbinder maar stom vond, en aan de films die hij nu maakt zie je vooral dat hij die films gewoon niet door gehad zal hebben. Dat is helemaal niet zo erg, maar gebruik dat dan niet in een interview om jezelf een stoer imago aan te meten…
Het meest positieve aan de film is dat hij minder slecht is dan ik dacht, waarschijnlijk omdat Emmerich zich nu eens niet bemoeid heeft met het scenario. Daarnaast is het wel de wat duurdere versie van Olympus Has Fallen en werkt de vader-dochter-relatie best aardig, dus als je móet kiezen tussen die twee, kies dan White House Down maar…
Serieus? Beter dan OhF? Beide niet echt top maar hier slaat het verhaal echt alles… clichees to the max, toevalligheden waar je de broek van afzakt en dialogen om je voor te schamen! Dat deze respectabele acteurs zich hiervoor geleens hebben… sjezus wat was dit een poep film
Hoi Chieps,
Moet eerlijk toegeven dat ik voor het zien van White House Down m’n verwachtingen echt gruwelijk naar beneden had gehaald, omdat ik Ronald Emmerich één van de domste filmmakers ooit vind. Dus hij viel mij ‘mee’, waar Olympus has Fallen juist tegenviel…
Je gaat me toch niet vertellen dat deze beter is als Olympus? Die vond is zo in z’n genre namelijk wel leuk, en omdat ik minstens net zo’n hekel heb aan de films van Emmerich als jij wil ik deze eigenlijk helemaal niet beter vinden… Ongunst, ik weet ’t, maar ja… Emmerich hè!