Insidious: Chapter 2 (2013)
Mogelijk dat ik voortaan wél tegen enge films kan, maar dit tweede deel in deze nieuwe en mogelijk/hopelijk (!?) langer lopende franchise is meer spannend dan eng, dus meer thriller dan horror. Dat resulteert er misschien in dat echte horrorfans wat teleurgesteld zullen zijn, maar ik zat er heerlijk in gisteravond. En als ik heel eerlijk ben, en dit is een flink compliment, ik zou het helemaal niet erg vinden als er nog een derde deel gaat komen. Want ik vond het scenario ook leuk en vrij vakkundig in elkaar zitten, waarbij er zelfs een extra puzzellaagje is toegevoegd…
Het verhaal
Ik raad je wel aan om eerst het eerste deel (Insidious) te kijken voordat je deze kijkt. Ook al wordt na een flashback-intro wel op een verrassend goede manier het verhaal van het eerste deel even opgerakeld, om daarna ook qua verhaal direct verder te gaan na de eindscène van het eerste deel. Dus wat de betrokkenheid van Josh Lambert (Patrick Wilson) bij de dood van medium Elise (Lin Shaye) is weten wij als kijker ook nog niet. Dat er iets niet helemaal pluis is met de vader van het gezin, waarvan zoon Dalton (Ty Simpkins) in het eerste deel in coma raakte en door papa Josh uit “the Further” teruggehaald diende te worden, dat is al snel duidelijk. Maar vooral de geschiedenis van Josh (en z’n moeder, een flink grotere rol van Barbara Hershey dan in het eerste deel) krijgt wat meer body. Maar waarom blijft Dalton van die enge nachtmerries houden, en wie speelt er toch continu op die piano..?
Lorraine (Hershey) heeft al snel door dat ze niet direct bij Josh en z’n vrouw Renai (Rose Byrne) moet zijn voor hulp. Dus ze gaat met Elise’s voormalige hulpjes Tucker (Angus Sampson) en Specs (schrijver Leigh Whannell zelf), wiens rollen hier ook wat groter zijn en voor een luchtige ondertoon zorgen, op zoek naar de reden achter waarom die vreemde entiteiten haar familie maar niet met rust willen laten. En dan ontspint zich een bij vlagen vrij ingenieus verhaaltje dat het dus meer van spanning dan van schrikmomenten moet hebben, waarbij zelfs een interessant soort ’tijdreis’-thema aangehaald wordt…
Script
Zoals ik al zei wordt dit tweede deel op een goede manier aan het eerste deel gekoppeld. Maar het script zit sowieso aardig in elkaar, want er zitten flink wat crosslinks in die de film dat extra puzzellaagje lijken te geven dat zeker niet iedereen direct op zal vallen. Ik voelde zelfs enkele keren een verbaasde en verraste glimlach op m’n gezicht verschijnen. Okay, nitpickers kunnen mogelijk struikelen over de lengte van het koord van de bliktelefoon (een leuk ‘analoog grapje’ natuurlijk in deze tijd waarin alles steeds meer digitaal wordt) die de zoontjes Dalton en Foster gebruiken, maar ik verwacht dat de makers waarschijnlijk zullen zeggen: “Tja, als kijkers hierover gaan zeuren, dan missen ze sowieso een groot deel van de surrealistische mogelijkheden van film.“.
Final credits
Waar ik in het eerste deel alle links met Psycho nog als kritiek opvoerde, daar zet regisseur James Wan hier nóg een stapje verder in z’n verering van Hitchcocks meesterwerk. En Wan maakt sowieso misschien wel de beste (commerciële) horrorthrillers van de laatste jaren. Denk aan het eerste deel, maar ook aan het recentelijke The Conjuring, of aan z’n doorbraakfilm: het eerste deel van de Saw-franchise.
En qua franchise maak ik dus mogelijk het grootste compliment doordat ik richting het einde toe me echt afvroeg hoe ze een eventuele link naar een derde deel zouden gaan maken. Waar zo’n commerciële drang mij normaliter juist irriteert, vooral omdat het vaak zo opzichtig en schaamteloos wordt gedaan, daar vroeg ik er hier zelfs bijna letterlijk om. Dus inderdaad: laat maar komen, over een paar jaar dan…