The Kings of Summer (2013)
Erg knap als je met je debuutfilm je eigen frisse draai aan een wel behoorlijk bekend genre kunt geven, maar dat is precies wat regisseur Jordan Vogt-Roberts en scenarioschrijver Chris Galletta voor elkaar krijgen. The Kings of Summer is namelijk een Stand By Me-achtige coming-of-age film over een paar jochies die hun ouders zat zijn en zich los willen worstelen, maar daarvoor aardig rigoureus te werk gaan. Met ook flink wat humor, herkenbaarheid en zelfs wat surrealisme biedt The Kings of Summer heerlijk (nostalgisch) en af en toe schattig escapisme.
En dan bedoel ik schattig zonder negatieve of ironische ondertoon…
Het verhaal
Joe (Nick – Melissa & Joe (TV) – Robinson) en Patrick (Gabriel – Super 8 – Basso) zijn al jaren beste maten en struinen wel vaker de bossen rondom hun woonplaats af. Als Joe op een gegeven moment een geweldige open plek midden in het bos vindt, ontkiemt het ‘ik-wil-m’n-eigen-leven-gaan-vormgeven’-zaadje dat al langer op het punt stond om door te breken. Beiden hebben wat problemen met hun ouders, waar Joe’s vader (Nick – We’re the Millers, Parks and Recreation (TV) – Offerman) mij wel wat deed denken aan Ryan Wilsons rol in Hesher, omdat hij het verlies van z’n vrouw niet kan combineren met het ‘relaxed’ opvoeden van z’n zoon, die z’n moeder natuurlijk ook keihard mist. Patricks overbezorgde en irritant-lieflijke ouders bezorgen me nog altijd kippenvel, dus dat hij niet al veel eerder wegrende verbaast me nog altijd.
Een flink aantal trips naar de sloop levert de jongens genoeg materiaal op om een soort van huis te bouwen in het bos, en dus ook de ideale plek om niet alleen naar te vluchten, maar ook voor langere tijd te verblijven, zonder dat hun ouders weten waar ze zijn. Inmiddels worden ze ook geholpen door de wat mysterieuze Biaggio (Moises Arias), die mij wel erg veel deed denken aan Lost Highways Robert Blake (die enge man met dat bleke gezicht), maar dan wel met een tikje Napoleon Dynamite erin. Maar z’n nogal aparte voorkomen geeft hem ook wat metafysisch, als een soort van wraak- of juist beschermengel. En dan blijkt er ook nog een meisje in het spel te zijn, dat de vriendschap tussen Joe en Patrick wat onder druk lijkt te zetten, of toch niet..?
Gevangen in de tijd
Misschien wel het beste aan The Kings of Summer is dat de film een soort van tijdloosheid oproept. Ten eerste voelde ik dat omdat de jeugdfantasie direct appelleerde aan m’n eigen jeugd en onze ‘strooptochten’ door de natuur. Maar door de rust in de montage en de vrijheid waar de jongens naar op zoek zijn roept het ook allemaal een wat surrealistisch en dromerig gevoel op, wat z’n toppunt bereikt in een scène waarin onze helden één of andere buis gebruiken om hun drum- en danskunsten op te vertonen.
Final credits
Ja, The Kings of Summer is een erg fijne film, die heerlijk escapisme biedt, maar dan zonder enige opsmuk. Het coming-of-age verhaal wordt sterk neergezet en is misschien juist zo sterk omdat men geen moeite doet te verbergen dat zo’n type verhaal al vele malen eerder verteld is. Dat toont zelfvertrouwen, zeker voor de debuterende regisseur en scenarioschrijver. Maar ze worden ook erg goed geholpen door een behoorlijk uitmuntende cast, want niet alleen de jongens spelen geweldig, vooral Offerman toont dat hij z’n komische talent ook tragikomisch weet in te zetten.
En dan heb je dus Biaggio nog, die zo’n beetje elke scène steelt waarin hij te zien is…