Blood Ties (2013)
De Franse acteur Guillaume – Jeux d’enfants – Canet maakt z’n Amerikaanse speelfilm-regiedebuut met een remake van een Franse film uit 2008 (Les liens du sang), waarin hij zelf één van de hoofdrollen speelde. En ook al weet hij een erg fijne 70’ies sfeer neer te zetten en bevat het verhaal zeker flink wat mooi drama, hij weet er toch niet de film van te maken die hij en schrijver/producent James Gray voor ogen hadden. Al zijn de links met Gray’s The Yards en We Own the Night evident, Blood Ties durft wel wat minder hip te zijn. En Canet verdient zeker wel wat lof voor de rust die hij durft te nemen, alhoewel het mainstream-publiek hem dat mogelijk niet geheel in dank afneemt. Maar dat komt vooral doordat het drama net niet uit de verf komt, helaas…
Het verhaal
Het Franse origineel was gebaseerd op het waargebeurde verhaal van de broers Bruno en Michel Papet, en in Blood Ties is de Franse setting vervangen door Brooklyn. Ik meende Brighton Beach te herkennen (denk Coney Island, Requiem for a Dream). Chris (Clive Owen) is een behoorlijk zware crimineel die net uit de bak komt en wordt opgewacht door z’n enthousiaste zus (Lili Taylor) en z’n nogal terughoudende broer Frank (Billy Crudup). Frank en Chris zijn nogal uit elkaar gegroeid, getuige ook het feit dat Frank inmiddels een gerespecteerd politierechercheur is. Maar zoals de titel al doet vermoeden worstelt vooral Frank ook met z’n verantwoordelijkheid richting z’n familielid, dus neemt hij Chris in huis, regelt een baan voor hem, om hem zo op het rechte pad proberen te krijgen/houden.
Natuurlijk voel je direct aan dat dat vrij lastig wordt, maar toch ontspint het verhaal zich niet zo voorspelbaar als ik vooraf vreesde. Hierin is de rol van papa (James Caan) vrij belangrijk, en ook de diverse vrouwen (Mila Kunis, Zoe Saldana en Marion Cotillard) in beider levens verhogen de dramatische potentie. Zeker als Frank weer iets krijgt met een ex, wier man (Matthias – Rundskop – Schoenaerts) hij net daarvoor in de bak heeft doen belanden, en Chris toch iets teveel wordt geconfronteerd met de verleidingen uit z’n verleden.
En toch…
Je voelt dat het verhaal genoeg drama bevat voor een mooie dubbele karakterstudie, en je voelt ook duidelijk dat de makers wel wisten wat ze wilden maken. En dat is voor een aardig deel ook wel gelukt, maar overall voelde ik het allemaal toch niet. Ik denk dat dit komt doordat – ondanks een speelduur van bijna 2,5 uur (!) – er wat tussenscènes missen. Scènes die de onderlinge relaties net wat beter neergezet hadden, waardoor bepaalde dialogen ineens wél de lading hadden gekregen die ze nodig hadden om écht te werken. Niet alleen tussen Chris en Frank, maar dat voel je bijvoorbeeld ook in een scène tussen Frank en z’n baas (Noah Emmerich). Ik zou zo één-twee-drie ook niet weten hoe ze dat hadden kunnen oplossen zonder ‘problemen’ te krijgen met de nog langere speelduur die dan het resultaat was geweest, maar denk toch wel dat daar een beetje de crux van de film zit…
Topcast
Want de ‘fout’ ligt zeker niet bij de cast, die overigens verrassend internationaal is. Dat Clive Owen een vrijwel impeccable Amerikaans accent kan hanteren is niet zo verwonderlijk, maar dat Schoenaerts in z’n eerste Amerikaanse filmrol z’n Vlaamse accent vrijwel volledig kwijt is, dat gaat z’n carrière in de USofA waarschijnlijk veel goed doen. Mogelijk dat hij overigens is voorgesteld door z’n De rouille et d’os-partner Cotillard, die Canet dan weer kent als tegenspeelster in het fijne Jeux d’Enfants. Maar ook voor de overige vrouwenrollen schotelt Canet ons dus wat vrouwelijk schoon voor, waarbij Mila Kunis in de 70’ies setting zeker teruggedacht moet hebben aan de rol waarmee ze ooit als tiener doorbrak.
Lili Taylor stelt nooit teleur, en James Caan heeft een senioriteit met gepaard gaande fragiliteit die perfect past bij z’n rol. Maar degene die één van z’n betere rollen aflevert is Billy Crudup als Frank. Okay, Canet moet als regisseur zeker nog groeien, maar Crudup tracht duidelijk het maximale uit z’n rol te halen. Ik heb bij Crudup toch altijd het gevoel dat hij nog lang niet het maximale uit z’n carrière heeft weten te halen. Mogelijk dat deze rol hem weer iets meer onder de aandacht brengt van de wat ‘grotere’ regisseurs…
Final credits
Canet verdient zeker de credits voor het neerzetten van een fijne 70’ies sfeer. Natuurlijk wordt ie daarin goed geholpen door de soundtrack, waarop ook de onlangs overleden Lou Reed te horen is, naast Cream, Sam Cooke, Little Richard, Tower of Power, Janis Ian en The Isley Brothers, to name a few. Toch heb ik nog m’n twijfels over het ‘verhalenverteltalent’ van Canet, zeker als je je baseert op zoiets triviaals als een vergelijking van de IMDb-punten tussen deze film en het origineel, want daarin doet deze Amerikaanse remake onder voor het origineel.
Maar hij heeft m’n interesse zeker wel gewekt, dus ik wacht met een gerust hart op z’n volgende regie-avontuur, alhoewel daar nog niets over bekend is…