Carrie (2013)
Na flink wat negatieve reacties hoopte ik dat deze remake van Brian De Palma’s horror-klassieker in elk geval nog een simpele hedendaagse Hollywoodfilm zou zijn, precies passend binnen ‘meuk’ als de Hostel– en Saw-franchises, maar ook dat is niet gelukt. Regisseuse Kimberly – Boys Don’t Cry – Peirce vindt namelijk nergens de balans tussen de opvallend rustige opening, bedoeld om langzaam de spanning op te bouwen, en de te verwachten climax. Het gevolg: Carrie is niet meer dan een aardig mislukte thriller geworden waarin Chloë (Let Me In, Hugo) Moretz dan wel weer laat zien de beste actrice van haar generatie te zijn, maar het is niet de horrorfilm geworden waar je ’s nachts nog wel eens wakker van kunt schrikken…
Het verhaal
Vrijwel volledig ’trouw’ aan het origineel (die ik overigens nooit gezien heb, dus ik ging nog vrij ‘vers’ de film in) gaat de film over Carrie (Moretz), een 16- of 17-jarig erg schuchter meisje dat op school een zeer makkelijk doelwit voor haar pestende klasgenootjes is. Zeker als ze voor het eerst ongesteld wordt tijdens het douchen na een gymles en compleet niet door heeft wat dit betekent. En mede ook doordat haar moeder Margaret (Julianne – Boogie Nights, Don Jon – Moore) een in deze tijd nogal erg ongeloofwaardige geloofsfanaticus is die dit ongesteld worden ziet als het ultieme bewijs dat haar dochter ook vervallen is in de zonde die seksualiteit heet. Het gevolg is dat ze haar nóg strenger en harder laat bidden in haar zelfgemaakte kelderkast-gevangenis, wat de woede en mogelijke psychose in Carrie enkel aanwakkert.
Doordat de meiden die haar pestten stevig worden aangepakt door gymlerares Desjardin (Judy – Jeff, Who Lives at Home, The Descendants – Greer) besluit opperbitch Chris het plan op te vatten om Carrie nog harder voor lul te zetten. Ongewild draagt Sue hieraan bij, doordat ze vanuit schuldgevoel haar populaire vriendje de opdracht geeft om Carrie mee te vragen naar het prom, zodat ze ook eens een leuke avond kan hebben. Maar je weet als kijker natuurlijk al lang dat het daar helemaal mis zal gaan, zeker omdat Carrie al vrij snel in de film ontdekt dat ze over telekinetische gaven beschikt…
Onbalans
Helaas, er is nogal wat mis gegaan met deze remake. Zo krijgt Peirce nergens het juiste ritme te pakken. Ik was aangenaam verrast door de rustige vertelling aan het begin, maar als de film z’n momentum richting de climax moet pakken, om zo de spanning echt stevig op te voeren, dan gaat het toch wel redelijk mis. Dat heeft natuurlijk ook met de montage te maken, maar ben toch ook wat bang dat Peirce in een spagaat zat tussen trouw blijven aan het origineel en de waarschijnlijke wensen van de studio om een hippe horrorthriller te maken. Want zeker het aangepaste einde toont de franchise-wens van de geldschieters…
Daarnaast vroeg ik me ook een paar keer af in welke tijd de film gezet was. Veel oude 70’ies auto’s, maar wel smartphones en social media. En dan dat religieuze fanatisme van de moeder, dat in de 70’ies (in het origineel en in Stephen Kings boek) waarschijnlijk nog wél kon, maar nu echt te weird is. Had daar dan één of twee scènes meer aan gewijd, want nu stoort het eigenlijk alleen maar, hoe belangrijk het ook voor de ’thematiek’ van het verhaal is.
Final credits
En ik schreef “thematiek” hierboven niet voor niets tussen enkele aanhalingstekens, want ondanks dat je voelt dat het verhaal in potentie over zeer interessante zaken gaat (mogelijk ook een verklaring voor het succes van het origineel?), daar komt dat hier nog eens niet uit het verfblik. Vaker stel ik de vraag waarom een remake gemaakt wordt, maar ik was al gewend aan het feit dat men in Hollywood inmiddels ook wel door heeft dat ze het jonge mainstream-publiek zo murw gebeukt hebben met slechte varianten van klassiekers, dat ik bijna ‘hoopte’ dat deze dan in die lijn mee zou gaan en in elk geval het jongere publiek zou vermaken. Maar mogelijk was de reactie van een meisje naast me wel veelzeggend: “Ja, had al gehoord dat het een k-film was, en hij had dus gelijk“.
Dus vrees dat Peirce de plank op alle mogelijke manieren mis heeft geslagen…