Dreamworld (2012)
Dreamworld is een zeer kleine en onafhankelijk gemaakte Amerikaanse film, maar die voor liefhebbers van American indies zeker de moeite waard is. Het acteerwerk is zo naturel dat je je afvraagt of er wel geacteerd wordt. Over de alledaagse zoektocht naar liefde, het al dan niet volgen van je dromen, het loslaten van oude ideeën, leren van je fouten, accepteren van jouw tekortkomingen én van die van anderen, et cetera.
En gezet in de kunstenaarswereld van Los Angeles en San Francisco, wat ‘m persoonlijk nóg interessanter maakte. Of kwam dat vooral door die autorit over de Pacific Coast Highway, die ik zelf ook ooit maakte..?
Het verhaal
Oliver is animator en hard aan het proberen z’n droom werkelijkheid te maken. Hij heeft jarenlang aan een animatie gewerkt die nogal lomp wordt afgeserveerd door iemand bij Nickelodeon, dus écht vrolijk is hij niet als Lily (Mary Kate Wiles) in z’n leven komt. Maar haar enorm positieve energie (en prachtige uiterlijk) werkt zo geweldig, dat ondanks de zorgzame waarschuwingen van z’n beste vriendin Oliver toch besluit op Lily’s voorstel in te gaan om een vriend van haar in San Francisco te bezoeken. Want die vriend werkt bij Pixar en zou wel eens dé ingang voor Oliver kunnen zijn om z’n animatieserie (“Life after Myth“, over uitgerangeerde mythische monsters) alsnog op TV te krijgen…
De rit over de in Amerikaanse ogen mooiste snelweg ter wereld (Amerikanen praten vaak nogal erg wereldvreemd in zulke overtreffende trappen) voert hen via Santa Barbara, Big Sur, Carmel en Santa Cruz naar San Francisco, en onderweg zie je ze prachtig verliefd worden. Dat ze beiden niet perfect zijn vergroot het realisme alleen maar, en of het verstandig is mee te gaan in die droomwereld waarin ze verliefd worden laat ik aan jou over. In San Francisco aangekomen gaat er natuurlijk nogal wat mis, maar dat wordt ook weer zo menselijk neergezet dat het lastig is daar niet door geraakt te worden.
Authentiek
Als je mee wilt gaan in dit slice of life-verhaal althans. Want als je niet van dit soort films houdt – je zou ‘m ook in het mumblecore-genre mogen plaatsen, denk ik – dan ben je na twee scènes al afgehaakt, verwacht ik. Ik dacht in het begin dat het eenzelfde soort parodie als (Untitled) zou worden, maar écht weirde kunstenaars komen slechts in één scène voorbij. De rest van de film kenmerkt zich dus door enorm authentiek ogende reacties, échte gesprekken, échte pijn en een verliefdheid die zo perfect aanvoelt dat het wel too good to be true moet zijn, of toch niet? En die authenticiteit wordt versterkt doordat de animaties die Oliver tracht te slijten ook echt door Whit Hertford, de acteur die Oliver speelt, zijn gemaakt..!
Final credits
Dat de film met zo’n laag budget gemaakt is voel je natuurlijk wel, maar je ziet het niet af aan de kwaliteit. Mogelijk doordat die snelweg (en San Francisco) zo fotogeniek is, maar het ziet er allemaal erg mooi uit. Het kwam dan ook als een verrassing dat ik één acteur wel herkende (Matt Bush, uit o.a. Adventureland en Piranha 3DD).
Maar de kracht van de film zit hem in dat pure menselijke contact dat getoond wordt, en wat daar allemaal zowel mooi als klote aan kan zijn. En het is geen wereldschokkende film, maar misschien toont het feit, dat ik Oliver ook een keer een lichte tets wilde verkopen om ‘m wakker te schudden uit z’n naïviteit, wel hoe herkenbaar het allemaal was. Alsof je een vriend wilt helpen ergens beter mee om te gaan…