Peaches Does Herself (2012)
Mogelijk een wat vreemde eend in m’n recensiebijt, deze musical-documentaire-concertregistratie van, met en over Peaches, de Canadese electrorockkoningin van Berlijn, en ik verwacht dat onderstaande ook niet echt een ‘standaard’ recensie zal worden. Maar dat past dan wel weer perfect bij deze nogal op een niche-markt gerichte ‘film’, wat eigenlijk vooral een concertregistratie is van één van de meest progressieve undergroundartiesten van dit moment.
En ik merkte gisteravond in de zeer karig gevulde zaal in het plaatselijke filmhuis ook dat échte fans van haar deze film letterlijk op willen vreten. Wát een gegil en gelach om me heen..!
Het verhaal
Een echt verhaal zit er niet in, maar eigenlijk zit de gehele thematiek van Peaches Does Herself al in de titel verpakt, want ik ken weinig artiesten die zó eigengereid zijn als Peaches. Ik heb haar eerste album – The Teaches of Peaches – wel ooit op een mp3-cd in de auto gehad en het nummer Fuck the Pain away zal ik waarschijnlijk nooit meer vergeten. Mede ook omdat het in de soundtrack van Lost in Translation zit, zoals haar muziek ook in films als Whip It, Mean Girls, All the Boys Love Mandy Lane, Drive Angry en Fast & Furious 6 zit.
De film begint echter met een Duitse kerel die achter een katheder op een podium wat achtergrondinformatie over Peaches vertelt. In het Duits, zonder ondertiteling, maar als ineens het podiumdoek open gaat en een optreden begint, volledig door de introductie van die kerel heen, dan weet je al: het is Peaches niet te doen om nieuwe fans te winnen door ze op een reguliere wijze te introduceren in haar leven. Luister maar gewoon naar de muziek en aanschouw de weirde performances..! En dan weet je binnen tien minuten wel of het iets voor je is of niet, deze vrouw die de grenzen van de (vrouwelijke) seksualiteit nogal veel opzoekt én overschrijdt, afhankelijk van je eigen open mindedness.
‘Aparte’ kompanen
En waar je Peaches zelf al behoorlijk raar kunt vinden, komen daar ook nog The Naked Cowgirl (een 70+ vrouw met veel te weinig kleding aan die over (anale) seks en vibrators zingt) en een vrij aparte ’transseksueel’ voorbij (zie still hierboven). Ik schrijf “transseksueel” daar tussen enkele aanhalingstekens omdat hij/zij wel al behoorlijk flinke siliconenborsten heeft, maar z’n pik niet heeft verwijderd. Maar dan wel weer zo vrouwelijk mogelijk tracht te dansen op de muziek, maar ook weer een liefdesdans met Peaches uitvoert.
Juist daarom…
Zoals je ziet: ik denk dat er genoeg preutse, gelovige en/of minder ruimdenkende mensen zijn die Peaches het liefste opgesloten zouden zien worden in één of andere psychiatrische instelling, iets wat niet al te lang geleden mogelijk ook wel gebeurd zou zijn. Maar juist dat wringen toont in mijn ogen Peaches’ kracht. Naast het feit dat ze in sommige nummers laat horen ook een geweldige stem te hebben en ik persoonlijk enkele van haar nummers meer indruk vond maken dan al die stevige rocknummers van Metallica die ik laatst in Metallica Through the Never zag. Al is dat natuurlijk een belachelijke vergelijking, maar ik ‘voel’ de muziek van Peaches wel meer dan de wat meer zelfverzekerde hardrock van Hetfield, Ulrich c.s. Mogelijk omdat je voelt dat het bij Peaches toch wat meer uit het hart, of in elk geval vanuit een bepaalde urgentie komt.
En dat ik me zelfs kort afvroeg of het wel ‘slim’ is om als overgeëmancipeerde vrouw een wat meer ego-gefocuste strijd aan te gaan met het mannelijke geslacht – door seksueel zoveel gelijkheid na te streven – dat maakte het geheel ook wel wat interessanter. Want is er niet al genoeg gezeik in de wereld door al die mannelijke testosteron..? Aan de andere kant: ik wil hier absoluut niet beweren dat vrouwen hierin niet net zoveel rechten hebben als mannen hoor. Wat ik misschien enkel wil zeggen: het lijkt me best gaaf om hier met Peaches over te filosoferen, want interessant is het onderwerp zeker.
Final credits
En daarom is Peaches Does Herself toch wel meer dan enkel iets voor die hard fans. Alhoewel ik het dus ook niet verwonderlijk vond dat er in het kleine filmhuiszaaltje slechts zeven stoelen bezet waren en ik ook goed kan begrijpen dat als de muziek je niet bevalt (ik heb Fuck the Pain Away hieronder ingeplakt), je echt helemaal niks met al die rare vagina- en piemelpakken op het podium kunt.
Overigens komt Peaches’ kracht/essentie ook geweldig naar voren in de manier waarop ze haar grootste ‘hit’ in de film heeft verwerkt. Ik zat namelijk de gehele film wel op dit nummer te wachten, maar toen het eindelijk kwam en ik als lichte ‘nep-fan’ ook iets mee kon schreeuwen, besloot ze om het niet zo groots te vertolken als waar ik op hoopte. Zo van: “Hey nepfan, je krijgt van mij niet wat je in een standaard muziekfilm kunt verwachten..!“.
En dat zorgt nu toch wel voor een glimlach op m’n gezicht. Wat een gek wijf..!