The Hunger Games: Catching Fire (2013)
Zonder enige schroom kan ik zeggen dat ik The Hunger Games: Catching Fire behoorlijk geweldig vond en een stuk beter dan het eerste deel. Waarschijnlijk is het vooral tekenend dat ik écht al zin heb om volgend jaar het volgende deel te zien, en dat is iets dat niet vaak uit mijn mond/vingers komt. Of ik daar regisseur Francis – I Am Legend, Constantine – Lawrence de credits voor moet geven weet ik niet zeker, want ik denk dat vooral het aantrekken van twee Oscarwinnende scenaristen deze franchise in één keer boven al die andere boekverfilmingsfranchises als Harry P. en Twilight uit laat steken. Plus dat deze films een stuk volwassener zijn. En dan heb ik het nog eens niet over al die topacteurs in bijrollen gehad…
Het verhaal
Na het winnen van de Hongerspelen in het eerste deel leven Katniss (Jennifer Lawrence) en Peeta (Josh Hutcherson) met hun familie(s) in het winnaarsdorpje van District 12. Panem (het voormalige Amerika) is ongemerkt nóg dystopischer geworden en eigenlijk wil president Snow (Donald Sutherland) Katniss het liefste om laten leggen, zeker omdat ze de onderdrukte bevolking weer hoop lijkt te geven. Maar uit angst dat dit verkeerd uit kan pakken besluit hij van de 75e Hongerspelen een speciale editie te maken, waarin de spelers worden gekozen uit alle voormalige winnaars. Dus dat zijn allemaal doorgewinterde krijgers, op een paar oudjes na dan.
En dus bevinden Katniss, Peeta en Haymitch (Woody Harrelson) zich binnen de kortste keren weer in het Capitool (de hoofdstad), waar de nieuwe hoofdspelmaker (Philip Seymour Hoffman (!)) een nieuwe variant van de Hongerspelen heeft verzonnen, waarin ze alle macht blijven houden om Katniss’ recalcitrante gedrag te ondermijnen en mogelijk zelfs te gebruiken om het verzet te breken. Maar wat het extra interessant maakt: Katniss is niet de enige winnaar die niet meer zo’n groot fan van Snow en z’n kliekje is, dus je voelt dat er een groter verzet aan het broeden is…
Schrijvers met (zelf)vertrouwen
De reden voor de verrassend hoge kwaliteit van The Hunger Games: Catching Fire ligt zeer waarschijnlijk bij scenarioschrijvers Simon Beaufoy en Michael Arndt. Beiden wonnen ze al een Oscar – Beaufoy voor Slumdog Millionaire en Arndt voor z’n debuut: Little Miss Sunshine, wat hij vervolgde met Toy Story 3, Brave en Oblivion (!) – en dat vertrouwen in zowel zichzelf als in ons als kijkers werkt goed. De kritiek die ik op het eerste deel had – dat je aan het eind wel heel goed voelde dat de serie films die nog moest volgen eerder een ‘last’ was, plus het feit dat ze in dat eerste deel qua exposé nogal wat veilige keuzes maakten – dat valt hier volledig weg. Hier wisten ze m’n interesse zo goed op te bouwen dat ik het zelfs opvallend vond dat ze ‘m op dat punt durfden de laten eindigen, waardoor het nu – zeker qua motivatie – best interessant begint te worden en ik dus uitkijk naar de vervolgen. En dat dat tweede kritiekpunt wegvalt komt natuurlijk doordat ze in het eerste deel juist teveel uitlegden, waardoor ze hier met minder informatie jou juist wat meer in durven te laten vullen…
En om de schrijvers nog wat meer veren tussen de billen te steken: ik vond het geen enkel probleem dat de actie pas na zo’n anderhalf uur begint. Daarvoor wordt er genoeg tijd genomen om jou als kijker ook wel wat pissed te maken op de toekomstige elite, alsmede om de dubbele spagaat waarin Katniss geraakt wat meer ‘body’ te geven. Ik kreeg zelfs het gevoel dat er wat diepgang in het verhaal verstopt zat. Niet datgene dat Lawrence in een persconferentie zei – dat de film jongeren zal inspireren om écht hun eigen toekomst vorm te gaan geven – maar puur het hinten naar iets ‘meer’ is soms al voldoende. En als laatste veer: qua structuur had Peter Jackson met z’n Hobbit-films wel een voorbeeld kunnen nemen aan hoe een verhaal wel bevredigend in stukken kan worden geknipt…
Final credits
In de tags hieronder zie je welke grote namen nog meer voorbijkomen, maar mogelijk wil je dat ook wel een verrassing houden. Ik was namelijk erg verbaasd over de aanwezigheid van enkele topacteurs. Maar ook over het feit dat ik, ondanks dat ik ‘m in een nachtvoorstelling zag, geen enkel moment moeite had met de lengte van de film, zo’n 2,5 uur.
En juist doordat ik dit tweede deel een stuk bevredigender vond dan het eerste deel, wat dus vooral in het einde voelbaar is, vergeef ik de studio het opknippen van het derde deel van Suzanne Collins’ trilogie in twee films toch bijna, want ik wil over een jaar zeker wel zien hoe het verder gaat met Katniss en haar kornuiten. Dat Beaufoy en Arndt niet van de partij zijn voor deze afsluiters stelt me dan wel weer wat teleur, maar de ‘nieuwe’ scenarist (Danny Strong) deed de afgelopen jaren juist ervaring op met politieke thriller-drama’s als Game Change en Recount, dus wie weet…
Hoe oud ben je als ik vragen mag? Ik vond Catching Fire echt niet boeiend en ik wijt dat denk ik aan mijn eigen leeftijd (39). Ik vrees dat ik gewoon niet bij de doelgroep hoor van young adult novels. Wat een dom verhaal. De eerste film ging of net maar deze hield ik maar net vol tot het einde.
Hoi meneer Microob,
Qua leeftijd schelen we niet zoveel. Ik kwam dit tweede deel in nadat ik wat teleurgesteld was door het eerste deel, dus m’n verwachtingen waren mogelijk minder hoog. Bij de meeste van dit soort films wordt het plot nogal met een soeplepel door je keel geduwd, maar hier durfden ze wat meer dingen open te laten. Het is inmiddels wel alweer een jaar geleden dat ik ‘m zag, dus ik weet niet meer alles terug te halen. Ik weet nog goed hoe enorm benieuwd ik aan het eind was naar het volgende deel, en dat maakte m’n beleving een stuk positiever dan ik verwachtte. Niet dat ik nu, een jaar later, dus nog echt weet waar ie over ging. Wat zo achteraf gezien natuurlijk ook een kritiekpunt is.
Het was een top film ik kan nu al niet wachten op deel 3 en heeft peeta een hoofdrol ?? Zo spannend….