The World’s End (2013)
The World’s End is na Shaun of the Dead en Hot Fuzz de afsluiter van de zogenaamde ‘Cornetto-trilogie’ van regisseur/schrijver Edgar Wright, schrijver/acteur Simon Pegg en acteur Nick Frost. In dit derde deel wordt wederom de vriendschap tussen Peggs en Frosts karakters getest, maar nu niet tegen een zombie-apocalyps- of Agatha Christie-achtige achtergrond; deze gaat op een behoorlijk vermakelijke manier op de science-fiction toer.
Maar dan wel science-fiction, weggespoeld met bier, heel veel bier…
Het verhaal
Gary King was de leider van een groep tienervrienden in een klein Engels stadje. In een korte introductie wordt het mislukken van hun “Gouden Mijl”-kroegentocht getoond. Deze tocht behelst 12 kroegen waar in elke kroeg een pint bier gedronken moet worden, om uiteindelijk te eindigen bij de kroeg met de naam uit de titel van de film. Dat betekent dus zes liter bier, dus het is niet zo heel raar dat deze 17-jarige mannekes dat (net) niet haalden. Jaren later blijkt Gary (Pegg) echter weinig te zijn veranderd, buiten dat hij z’n verhaal vertelde in één of andere praatgroep. Dus dat het niet helemaal goed met hem gaat is wel duidelijk. Maar dat weerhoudt hem er niet van om z’n voormalige maten, inmiddels allemaal achter in de 30 en op hun eigen manier heel volwassen meedoend in de Londense maatschappij, te overtuigen dat ze die Gouden Mijl in hun geboorteplaats toch nog altijd een keer met goed gevolg moeten lopen.
Natuurlijk lukt het Gary z’n ‘vrienden’ over te halen, ondanks het vele oud zeer dat er nog altijd tussen de vrienden heerst. En af en toe is het best pijnlijk te zien hoe Gary dat helemaal niet door heeft (gehad), omdat hijzelf dus nooit echt volwassen is geworden. Maar voordat dat écht een probleem wordt blijkt – SPOILER ALERT – dat hun geboorteplaats inmiddels is overgenomen door één of andere buitenaardse macht, die eigenlijk het beste voor heeft met het universum. Maar ja, willen mensen wel dat hen wordt opgelegd hoe zich te gedragen, om zo het universum ‘netter’ te maken, hoe vriendelijk dat ook gevraagd wordt? Wat volgt is een nogal ongewone strijd, en omdat niemand een beter plan schijnt te hebben besluiten ze toch maar Gary’s plan te vervolgen en de kroegentocht wél af te maken.
Inderdaad, net als veel teveel bier drinken gaat dat ook tegen elk gezond verstand in – EINDE SPOILER ALERT.
Vermakelijk én ontroerend?
Ja, zo’n soort van ‘verlate coming-of-age komedie’ met een wederom nogal weirde twist biedt fans van de Wright-Pegg-Frost-films precies waar ze waarschijnlijk om vroegen. Daarnaast zorgt de aanwezigheid van gerespecteerde acteurs als Martin – The Hobbit: An Unexpected Journey – Freeman, Paddy – In America, Dead Man’s Shoes – Considine en Eddie – Happy-Go-Lucky – Marsan dat de film ook dramatisch iets meer body krijgt, want als ik eerlijk ben dan geef ik graag toe dat ie me tegen het einde ook wel even aardig raakte. Alhoewel dat mogelijk ook te maken heeft met m’n eigen afkeer tegen het volwassen worden. Maar Wright en Pegg weten wederom goed om te gaan met zowel de oppervlakkige als ietjes dieper gaande aspecten van vriendschappen tussen mannen. Nu wordt dat nog wat aangezet door de aanwezigheid van Rosamund Pike als love interest van zowel Gary als één van z’n vrienden. Daarnaast is de film misschien wel de meest overdreven vorm van het laten zien dat er weinig tussen een man en z’n bier kan komen. Want sommige acties in de film zijn net zo onverklaarbaar als de reden waarom er genoeg mannen zijn (waaronder ik, en ik ken ook zeker wel wát vrouwen die het doen) die op een gegeven moment niet meer willen stoppen met drinken. Of dat komt om continu onze grenzen te blijven opzoeken omdat het avontuur blijkt lonken (en zo uit onze levens is ‘weggeciviliseerd’?) weet ik niet, maar om het enkel als stomheid af te doen, dat vind ik toch ook te simpel…
Final credits
Maar laat ik vooral niet te serieus worden. De link met de andere Cornetto-films levert mogelijk de beste grap van de film op, zeker als je weet dat in alle drie films de Cornetto-ijsco op één of andere manier aanwezig is. Maar overall is The World’s End een zeer vermakelijke film, vol met referenties naar klassiekers als Invasion of the Body Snatchers en zélfs naar Casablanca (!). En schrijvers Wright en Pegg hebben ook aardig wat maatschappijkritiek erin willen stoppen, maar dat doen ze gelukkig wel op een erg fijne en luchtige manier. Want ook de kritiek die er in zit kan worden afgedaan met dat welbekende scheetgeluid dat je wel eens met je mond maakt als je teveel hebt gedronken en genoeg hebt van een voor dat moment veel te serieus verhaal… ;)