The Crash Reel (2013)

De naam Shaun White zal bij iedere sportliefhebber wel een bel doen rinkelen, dus ook buiten de ‘snowboardkliek’, maar ken jij de naam Kevin Pearce ook?
Na het zien van deze documentaire in elk geval wel, want The Crash Reel vertelt het indrukwekkende, bij vlagen hartverscheurende maar vooral menselijke verhaal over hoe Pearce’ road to the Olympics bruut werd onderbroken door een zware val. Dit verre van standaard sportverhaal gaat over acceptatie, familie, de gevaren van extreme sporten én onbegrensde ambitie. En aan de kwaliteit en opzet van de documentaire kun je zien dat er een gekwalificeerde maker achter zit. Heck, regisseuse Lucy Walker heeft al twee Oscarnominaties op zak…

Het verhaal
Mede door een geweldig arsenaal aan familiefilmpjes weet Walker het verhaal van Pearce zeer uitgebreid neer te zetten, ondanks de ‘reguliere’ lengte van zo’n 105 minuten. We volgen Kevin bij het herstellen van die geweldige smak, die hij ogenschijnlijk terloops maakte tijdens een trainingsrondje, zo’n 50 dagen vóór de Olympische Spelen van Vancouver in 2000, waar hij dé grote uitdager van de populaire ‘snowboardmachine’ Shaun White zou worden. Want White mocht in 2006 dan wel alles gewonnen hebben wat er te winnen viel, een jaar later stond hij ineens opvallend vaak op de tweede trede achter de altijd vrolijk ogende Pearce. Maar toen kwam op oudjaarsdag 2009 dus die bijna fatale smak…

Door de geweldige toegang die de makers van de documentaire in het leven van het Pearce-gezin kregen volgen we Kevin zeer intiem. Af en toe bijna té intiem, zeker als je ziet hoe die ongelooflijk energieke snowboarder ineens bijna een kasplantje blijkt door een traumatic brain injury (TBI). Maar langzaam zien we ‘m weer rechtop zitten en uiteindelijk weer lopen. En je weet al vrij snel dat je niet lang hoeft te wachten totdat hij z’n wens weer uitspreekt om zo snel mogelijk weer op een snowboard te staan, want in 2014 zijn er toch weer Olympische Spelen…?

Keuze voor menselijkheid
Misschien wel het meest knappe aan deze documentaire is dat er niet voor het standaard heroïsche verhaal is gekozen. ‘Normaliter’ zou de rivaliteit tussen Pearce en White waarschijnlijk de hoofdmoot van zo’n documentaire zijn geworden, omdat dat commercieel interessanter is. En ik kan me voorstellen dat toen Walker aan de documentaire begon dát ook wel het doel was, zeker gezien de laatste shots in de film en ook de plot-uitleg op IMDb. Nu mogen ze deze documentaire van mij ook best zo verkopen hoor, maar ik verwacht dat Walker tijdens het maken ontdekte dat het échte drama in het verhaal over Pearce’ familie zat. Een familie met een oudere broer die overigens wel een aantal Olympische medailles won. Dus toen heeft ze de rivaliteit met White waarschijnlijk wat laten schieten, en dat is een goede keuze geweest. Mogelijk dat de doelgroep van de documentaire nu wel wat kleiner is geworden, de documentaire zelf is daardoor wel veel menselijker geworden…

Footage
Opvallend aan deze documentaire, naast het veel en goed gebruik maken van die vijftien jaar aan familiefilms die de familie Pearce heeft gemaakt, is dat de makers ogenschijnlijk volledige toegang hebben gekregen van het gezin, want we zijn als kijker zeer intiem aanwezig bij diverse gesprekken van de familie, zowel thuis als bij diverse zorginstellingen. Alhoewel ze bij enkele gesprekken ook met respect juist wat afstand nemen.
Maar doordat je als kijker zó aanwezig bent bij alles, kwam bij mij de gedachte dat het een ‘gewone’ speelfilm was, of in elk geval een volledig gescripte documentaire, wel af en toe op. Zie dat echter niet als negatief, maar juist als een geweldig compliment. Net zoals de manier waarop z’n bijna fatale crash er ook bijna terloops in gemonteerd is. Zoiets komt natuurlijk altijd volledig onverwacht, dus de impact lijkt des te groter door die terloopsheid. Niet dat de film z’n titel overigens geen eer aandoet, want de zogenaamde crash reel die normaliter in films wordt gebruikt om voor wat hilariteit te zorgen komt nu ook voorbij. Maar nu functioneel en daardoor extra hard, waardoor ik ook zeker wel een paar keer wegkeek.

Final credits
The Crash Reel geeft een mooie kijk in het leven van iemand die leefde voor z’n sport, maar ook bijna niet meer leefde door die sport. Maar ook over z’n strijd om te accepteren dat hij de grootste passie in z’n leven mogelijk voorgoed gedag moet zeggen. Of toch niet..?
In elk geval is The Crash Reel zo net voor de Olympische Spelen van Sotsji geweldig om te kijken, al is het al om gruwelijk veel zin te krijgen om (weer) te gaan snowboarden. Misschien juist wel vanwege die risico’s..?

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt2499076