47 Ronin (2013)
Net na het zien van 47 Ronin had ik zoiets van: “Ach, een simpele medium-budget film die de Japanse legende van de ronin uit de titel bij westerlingen introduceert. Vermakelijk, maar niet veel meer dan dat“. Nu ik echter weet dat 47 Ronin mogelijk de meest getroebleerde release van het jaar is, met een budget van minstens 175 miljoen (!) dollar, moet ik m’n kritiek toch wel wat anders verpakken. Of in elk geval steviger maken. Want waar ik vooraf eigenlijk nog een lekkere foute en wat campy samoerai-fantasy-film verwachtte, die ik normaliter niet al te zwaar beoordeel op inhoud, blijkt dat Universal, na het zien van de eerste ruwe versie, ten koste van debuterend regisseur Carl Rinsch heeft ingegrepen.
Maar dat ingrijpen heeft de film zeker niet gered, en heeft mogelijk zelfs gezorgd voor een nóg grotere belediging van de Japanse legende waar de film op is gebaseerd…
Het verhaal
De legende van de 47 ronin vertelt het verhaal van de meesterloze samoerai (de definitie van ‘ronin’) die na de dood van hun meester Asano op wraak zinnen. Asano is door nogal slinkse demonische krachten ‘verraden’ door de rivaliserende clan van Kira, die z’n oog heeft laten vallen op Mika, Asano’s dochter. Asano krijgt de mogelijkheid z’n eer te redden door seppuku te plegen (noemen wij dat hier niet hara-kiri?), z’n samoerai-krijgers krijgen te horen als ronin verder te moeten door het leven en mogen geen wraak nemen, Mika krijgt een jaar de tijd om te rouwen om haar vaders dood en dient dan met Kira te trouwen, en de halfbloed Kai (Keanu Reeves) wordt als slaaf verkocht op de Nederlandse ‘kolonie’ Deshima (in de baai van Nagasaki). Deze Kai, echt niet alleen in de film gestopt om het Amerikaanse publiek naar deze film te trekken (;)), is namelijk als kind ooit door Asano in z’n familie opgenomen. Natuurlijk is hij heimelijk kneiterverliefd op Mika en wordt hij gehaat door Oishi, de leider van de titulaire ronin, juist vanwege z’n afkomst. Met andere woorden: Kai heeft genoeg motivatie om uiteindelijk als held deze 47 ronin te gaan helpen, keihard tegen het bevel van de shogun (de ‘feitelijke’ baas van Japan in die tijd) in.
Respectloos?
Wat volgt is een flinke CGI-gevulde strijd, gevolgd door een overigens best verrassend einde, wat wel degelijk de kracht van de bestaande legende (het verhaal is pas zo’n 200 jaar oud, meen ik) toont. Maar ik vraag me echt af hoe deze film in Japan is ontvangen, want hoe respectvol is het om dit legendarische Japanse verhaal door een (onervaren) Amerikaanse regisseur en met een kunstmatig toegevoegde Westerse hoofdrolspeler uit te voeren? Aan de andere kant: het is wel deze film die mij in contact bracht met deze Japanse legende en m’n interesse in Japanse klassiekers wel ietwat heeft aangewakkerd. Maar nu ik dit typ ben ik wel behoorlijk hard aan het zoeken naar iets positiefs…
Stijlkeuze
Als je eenmaal gewend bent dat iedereen Engels praat en hebt geaccepteerd dat er dus een westers karakter aan het legendarische verhaal is toegevoegd, dan vraag je je mogelijk nog altijd af waarom deze film door een Hollywoodstudio is gemaakt. Hij begint wel degelijk aardig rustig en je voelt ook wel dat de makers wat Japanse klassiekers (van o.a. Kurosawa) hebben gekeken voordat ze deze hippere versie maakten, maar waar het vooral mis gaat – naast het ogenschijnlijke disrespect door het verhaal te ‘verwestersen’ – is op het vlak van stijl. Aan de ene kant lijkt men dus een epische samoeraifilm te hebben willen maken, maar op dat vlak mogen ze de schoenen van Miike Takashi’s 13 Assassins nog eens niet poetsen. Aan de andere kant is de film net niet campy of stilistisch genoeg als bv. een Sin City of Sucker Punch om hem dan maar niet echt serieus te hoeven beoordelen op z’n inhoud.
Dus wat de makers precies wilden, dat blijft onduidelijk, wat ook het mislukken van deze film zal verklaren. Want al werkte één van de schrijvers ook aan het scenario van Drive (!!), 47 Ronin is ook het speelfilmdebuut van Carl Rinsch, wat vrij apart is bij zo’n dure grote productie. Dat Universal hem uiteindelijk wel gepasseerd heeft toen ze in een vijfdaagse extra shoot de film nog wat verwesterd hebben door Reeves’ rol heldhaftiger (en romantischer) te maken, dat zal ook niet bijgedragen hebben aan de balans. En wie weet was Rinsch’ versie wel interessanter (en op z’n minst ‘respectvoller’), want hij wilde schijnbaar liever een drama dan een ‘vol-met-visual-fx-gepropte’-fantasyfilm maken…
Final credits
Dat ik er pas na afloop achter kwam dat deze film zo’n gruwelijk hoog budget had, dat beïnvloedt m’n beleving behoorlijk. Opvallend ook dat Universal al voor de release preventief op de film heeft afgeschreven, dus het lijkt erop alsof ze de flop al aan zagen komen. Want dat de film ook in Nederland geflopt is, volgt misschien ook wel uit het feit dat ik de film al ruim een maand geleden zag en door lichte drukte, maar vooral door het zien van veel belangrijkere films, niet eerder de noodzaak voelde om deze recensie te schrijven…