Delivery Man (2013)
Delivery Man is een remake van de Canadese film Starbuck uit 2011, maar dan wel uitgevoerd door dezelfde regisseur. Mogelijk deels vanwege het feit dat ik dat origineel niet gezien heb en ik Vince Vaughns stap van schreeuwerige komedie-acteur naar iets serieuzer (met nadruk op “iets”) wel waardeer, genoot ik behoorlijk van deze film over een ogenschijnlijke loser die de biologische vader blijkt te zijn van 533 kinderen. En hoe ‘makkelijk’ dat gegeven ook is, op sommige momenten ‘voelde’ ik de film zelfs…
Het verhaal
David Wozniak (Vaughn) is zo’n (herkenbare?) eind-dertiger/begin-veertiger die nooit echt volwassen is geworden. Hij werkt als bezorger bij het vleesbedrijf van z’n familie, vooral omdat weinig andere werkgevers hem met zijn instelling lang in dienst zouden houden. Inderdaad: tot nu toe een vrij ‘standaard’ Vince Vaughn-rol. Hij heeft een half-half relatie met Emma (Cobie – The Avengers – Smulders), een politieagente die eigenlijk een serieuzer iemand zoekt. En David zit niet alleen tot over z’n oren in de schulden, hij krijgt ook ineens te horen dat een flink aantal bezoekjes aan een spermabank zo’n 20 jaar geleden voor wat reuring heeft gezorgd, want de kliniek heeft zijn sperma nogal veelvuldig gebruikt. Gevolg: David blijkt de vader van 533 kinderen, waarvan 142 stuks besloten hebben dat ze willen weten wie hun biologische vader is, en daar via de rechter achter willen komen.
Na de initiële paniek, mede gevoed door z’n vriend en advocaat Brett (Chris – Parks and Recreation – Pratt), besluit hij echter uit te gaan zoeken wie die kids van hem zijn. Zonder zich natuurlijk bekend te maken als zijnde “Starbuck”, de naam die in de media inmiddels aan deze anonieme spermakoning/perverseling hebben gegeven. Het geeft hem namelijk wel de mogelijkheid om zich van z’n serieuzere kant te laten zien, om uiteindelijk mogelijk aan z’n (ex-)vriendin te tonen dat hij wél een goede partner kan zijn. En dat is extra belangrijk, gezien het feit dat ze hem op exact het verkeerde (of juiste?) moment vertelt zwanger te zijn en het kind eigenlijk alleen op wil voeden…
Fijne uitvoering
Starbuck was op DVD een behoorlijke hit, en mogelijk is dat ook één van de redenen dat Delivery Man op IMDb een lager punt krijgt dan ik de film zou geven. De andere reden is dat mensen van Vince Vaughn natuurlijk een hele simpele en lompe komedie verwachten, en dat is Delivery Man zeker niet. Er worden slechts een paar ontmoetingen met Davids kinderen getoond, maar dat zijn allemaal leuke korte verhaaltjes waar de emoties echt wel voelbaar zijn. Niet overweldigend diepgaand, maar zeker beter uitgevoerd dan in de gemiddelde Hollywoodfilm. Dus het kopiëren van de fijne sfeer uit z’n eigen originele film is regisseur Ken Scott wel degelijk gelukt, als ik de reacties van klanten bij de videotheek op Starbuck mag geloven. Maar natuurlijk kan ik me voorstellen dat als je dit origineel gezien hebt, je deze Amerikaanse remake helemaal niet hoeft te zien.
Cast
Naast Vaughn, Smulders (kan zo snel geen Nederlandse link vinden, btw) en Pratt, die allen hun specifieke rol ruim bovengemiddeld neerzetten, vielen er mij in de bijrollen ook wel wat gezichten op. Zo speelt Saturday Night Live-castlid Bobby – drunk uncle! – Moynihan één van Davids broers en weet Britt – Under the Dome – Robertson haar schoonheid goed te combineren met haar kwetsbaarheid. Sébastien René is overigens de enige acteur die in beide versies van het verhaal speelt, en z’n rol als de gehandicapte Ryan roept dan misschien wel de vraag op hoe hij zich ooit heeft kunnen aansluiten bij die groep van 142 kinderen, de scènes tussen hem en Vaughn geven de film wel écht een hart. Want in die scènes leert David misschien pas echt wat het is om vader te zijn…
Final credits
Ja, Delivery Man is gewoon een erg fijne feel good-film, die je zo met je hele familie kunt kijken. En ondanks dat je niet de platte humor krijgt die je van een Vaughn-film kunt verwachten, is de film bij vlagen ook erg grappig, naast een paar onverwachte mooie dramatische momenten. Het is zeker geen hoogvlieger hoor, maar ik was zeer aangenaam verrast. Mogelijk omdat ik het origineel niet kende, of mogelijk doordat m’n verwachtingen vrij laag waren, maar volgens mij was de volledige sneak-zaal best tevreden met de film…