St. Vincent (2014)
Het is vooral het goede acteren en de aardige balans tussen ‘lief’ en ‘lomp’ dat van St. Vincent een mooie film maakt. Bill Murray speelt een soort van Charles Bukowski-achtige buurman die natuurlijk lang niet zo’n lompe boer is als z’n introductie doet vermoeden, en wiens rol in het leven en opgroeien van z’n nieuwe buurjochie Oliver een stuk groter wordt dan hij eigenlijk wil (of denkt te willen?). Regisseur Theodore Melfi verrast zeker met z’n eerste speelfilm in vijftien jaar, zeker gezien het feit dat hij zich na z’n debuutfilm de laatste jaren vooral toelegde op het schrijven en regisseren van korte filmkomedies en het produceren van onbekende en ogenschijnlijk slechte films…
Het verhaal
De link met (persoonlijk held) Bukowski legde ik natuurlijk niet voor niets. Vincent MacKenna (Murray) zuipt zich aardig te pletter, geeft veel van z’n geld uit op de paardenrenbaan en botviert z’n seksuele lusten op het Russische hoertje Daka (Naomi Watts). Tussendoor toont hij z’n goede wil wel degelijk met z’n regelmatige bezoekjes aan een verzorgingstehuis, maar eigenlijk wordt ie het liefste met rust gelaten als hij zich vrijwel letterlijk verdrinkt in goedkope whisky. De komst van de gescheiden buurvrouw Maggie (Melissa McCarthy) en haar zoontje Oliver (Jaeden Lieberher) is dan ook vooral lastig, zeker als Maggie extra uren moet draaien omdat ze anders niet in het levensonderhoud van haar zoontje kan voorzien. Want dat betekent dat deze Oliver steeds vaker bij Vincent op de stoep staat.
Niet bijster origineel
En wat volgt is, zeker met de titel in je achterhoofd, allemaal niet zo ontzettend origineel. Iets wat overigens niet echt erg is hoor, want vooral door het goede acteren zul je zeker mee gaan voelen met (één van) de karakters. Daardoor werkt het drama ook aardig. In elk geval net genoeg om hieronder ook “drama” als genre aan te vinken. Al voelt het switchen tussen het dan weer wel, dan weer niet meevoelen met Vincent niet altijd even ‘natuurlijk’ aan. Dat soort kleine subtiele regiefoutjes zorgen ervoor dat ik de film niet geweldig vond, en als ik eerlijk ben: ik zag de film een week geleden in een sneak preview, en heel stevig blijft ie niet hangen. Al is Murrays vertolking van Bob Dylans Shelter from the Storm wel iets waar ik graag met een glimlach aan terugdenk. Zeker ook omdat het stuk inhoudelijk niks verklapt over de film, terwijl het wel exemplarisch is voor Vincents karakter.
Cast
Als het leven van Charles Bukowski ooit verfilmd gaat worden, dan weet ik nu dat Murray hem zo zou kunnen spelen, want 60% van Bukowski zie je al terug in de rol van Vincent MacKenna. Opvallend overigens dat Murray eerder ooit een andere schrijfheld van mij speelde, Hunter S. Thompson, in het weinig geziene Where the Buffalo Roam. Denk ook dat als ik moest kiezen met welke acteur ik een avond bier zou willen drinken, het Murray zou zijn. Dat kleurt natuurlijk mijn kijk op deze film, maar volgens mij heeft Murray aardig wat fans zoals ik. En naast Murray is het dus vooral de cast dat opvallend is aan St. Vincent. Lieberher, die de jonge Oliver speelt, debuteert hier geweldig. Zijn kwaliteiten zijn inmiddels ook al door Cameron – Jerry McGuire, Almost Famous – Crowe en Jeff – Mud, Take Shelter – Nichols ontdekt, die hem reeds castten voor hun respectievelijke nieuwe films. McCarthy toont hier wat écht goede komedie-acteurs onderscheidt van simpelere acteurs: het feit dat je ook een dramatische rol kunt neerzetten. Daarnaast valt de rol van Naomi Watts ook behoorlijk op, als het Russische en zwangere hoertje/vriendinnetje Daka. Al gaat die rol bijna over-the-top. Gelukkig net niet, maar vraag me ook af waarom ze zo’n gerenommeerd actrice als Watts voor deze rol gekozen hebben. Dat was voor de rol niet echt ‘nodig’.
Final credits
Ondanks het niet echt wereldschokkende verhaal levert Melfi gewoon een leuke en behoorlijk goede film af. De film is vooral de moeite waard vanwege het goede én leuke spel van vooral Murray en Lieberher. Qua verhaal is het een beetje een vergaarbak van films als Gran Torino, The Notebook en bijvoorbeeld Factotum. Een vergelijking waar vooral Melfi best trots op zal zijn, maar waarbij ik wel moet opmerken dat die drie films – zeker in hun specifieke genre – wel degelijk indrukwekkender én beter waren…