The Judge (2014)
Afgaande op The Judge speelt Robert Downey Jr. de laatste jaren misschien wel te weinig serieuze rollen. In deze film speelt hij eigenlijk een soort Tony – Iron Man – Stark met een hart én wat vader-zoon-issues. Door het mooie spel van zowel Downey Jr., Robert Duvall, Vincent D’Onofrio en vooral Jeremy Strong lukt het regisseur David Dobkin om z’n komedie-verleden wat van zich af te schudden, want The Judge is een goed gemaakt en plot-technisch mooi gelaagd drama dat alle noten aardig goed raakt.
Maar voelde de film nou uiteindelijk iets té perfect aan..?
Het verhaal
Hank Palmer (Downey Jr.) is een zeer succesvol advocaat in Chicago, die er prat op gaat dat onschuldige mensen hem niet kunnen betalen. Arrogant, zelfverzekerd, zelfingenomen: inderdaad, een beetje z’n karakter in de Marvel-films. Als hij een telefoontje krijgt dat z’n moeder is overleden ‘moet’ hij terug naar Carlinville, Indiana: het stadje dat hij maar al te graag ontvluchtte om het te gaan maken als hotshot lawyer. Daar aangekomen blijkt de relatie met z’n vader (Duvall) inderdaad zo koel als hij eerder an z’n dochtertje duidelijk probeerde te maken, maar het is ook wel fijn om z’n geestelijk wat achtergestelde broer Dale (Strong) en oudere broer Glen (D’Onofrio) weer eens te zien. En natuurlijk werkt Hanks oude vlam van de middelbare school, Samantha (Vera Farmiga), nog altijd in één van de lokale diners, en dat tussen hen nog iets van niet-geuite spanning zit is al snel duidelijk…
Na de begrafenis blijkt dat de überstrenge ‘judge Palmer’ (Duvall) wel degelijk z’n emoties kan tonen, maar in de opvoeding van z’n zoons leek hem dat eigenlijk nooit ‘nuttig’. Vandaar dat hij zo hard was richting z’n jongens. Zeker ook omdat uit alles blijkt dat de jonge Hank/Henry wel wat extra sturing nodig had. Net zoals ene Mark Blackwell, een door rechter Palmer veroordeelde crimineel die net na z’n vrijlating dodelijk wordt aangereden door de auto van rechter Palmer. Wat volgt is een rechtszaak waarin – na nogal wat gebakkelei heen en weer – zoon Hank z’n vader juridisch vertegenwoordigt. En naast de vele onverwerkte vader-zoon-issues komen er dan nogal wat zaken en opvattingen aan het licht die niet zomaar terzijde geschoven kunnen worden…
Té perfect..?
Laat ik daar ophouden, want als ik over het verhaal schrijf voel ik iets van een drang naar ironie in me opkomen. Zeker omdat het verhaal zo maar wat simpel en voorspelbaar lijkt, wat het zeker niet helemaal is. Dat komt deels doordat er nogal wat goed doordachte twists in het script zitten, die gelukkig wel voor ruim de helft uit de ‘complexiteit’ van de karakters volgen (en niet enkel omdat de schrijvers dat vet vonden om erin te stoppen, zoals je helaas vaak ziet). Nu zitten er zeker wel één lijntje in het verhaal dat ook weggelaten had mogen worden, want die verhaallijn over ene Carla is bijna te weird om nog nut te hebben in het creëren van ietwat meer spanning tussen Hank en Samantha. In hun samenspel zit namelijk al genoeg (hedendaagse) spanning zit die goed werkt. Zoals eigenlijk alles in deze film wel goed werkt, totdat ik uiteindelijk dus wel tot de conclusie kwam dat als ik iets van kritiek zou moeten hebben op deze film, dat het dan allemaal bijna ’te perfect’ zou zijn. Ondanks dat ik tijdens de film enkele keren zeker ook wel wat vocht in m’n ogen op voelde wellen…
Cast & crew
Dobkin maakte ooit naam als regisseur van het geweldige Wedding Crashers, wat hij al vooraf had laten gaan door de leuke actiekomedie Shanghai Knights. Daarna maakte hij ook nog vergeetbare komedies als The Change-Up en Mr. Woodcock, al zal die laatste titel wel de reden zijn dat Billy Bob Thornton in The Judge de rol van openbaar aanklager speelt, die rechter Palmer maar wat graag voor het meest heftige aanklaagt. De meest opvallende rollen worden overigens gespeeld door de mij aardig onbekende Jeremy Strong, wiens karakter Dale misschien wel het hart van de film vormt (juist door het kleine spel), en door Duvall zelf. Duvall durft z’n leeftijd – in het echt is hij overigens nog elf jaar ouder! – en de daarmee gepaard gaande ongemakken namelijk ongegeneerd te spelen, wat de film de menselijkheid geeft die zeker nodig is. Vincent D’Onofrio is ook goed gecast als iemand who coulda been a contender, en het fijne aan Vermiga is dat zij waarschijnlijk de volgende Helen Mirren wordt. Overigens geholpen door het feit dat haar karakter een jeugdige sexiness heeft die bij veel mensen helaas verdwijnt met de jaren. Een onderwerp waar je overigens niet aan wilt denken bij het zien van Grace Zabriskie, die hier de verbitterde moeder Blackwell speelt, vrijwel net zo ‘eng’ als de rollen waar je haar van kent: die van de moeder van Laurel Palmer in David Lynch’ Twin Peaks en recentelijker nog in Werner Herzogs My Son, My Son, What Have Ye Done…
Final credits
Ja, The Judge is een mooie film over iets wat mij sowieso vaak al wat harder raakt. Door het goede spel van eigenlijk alle acteurs is de film meer dan de moeite waard, maar het feit dat ik toch voel iets van kritiek te moeten uiten inzake dat ’te perfecte’ zorgt er wel voor dat ik deze film niet in m’n top 10 van 2014 verwacht. Ik raad hem zeker aan, maar het is geen must om deze in de bioscoop te zien. Of je moet net als ik natuurlijk alle films zo snel mogelijk willen zien.
Wat overigens wel knap is, is dat de trailer van deze film veel meer een komedie doet vermoeden dan de film is geworden: sterk staaltje trailer-montage, if you ask me…