Horns (2013)
Horns is een wat lastige film om te recenseren, omdat één van de redenen waarom ik hem best geweldig en zeker erg vermakelijk vond, voor sommigen juist ook een reden is om ‘m af te zeiken. Alexandre – Haute Tension, Piranha 3D – Aja’s nieuwste is namelijk een mix van ontzettend veel genres, wat ‘m dus ook erg lastig maakt om in een ‘hokje’ te plaatsen. Ik vond het wel fijn om wat op en neer ‘gegooid’ te worden, maar vrees dat dat ook een flink deel van het publiek tegen zal staan. Want naast bij vlagen ontzettend romantisch is de film ook grappig, maar richting het einde toe duikt Aja ook steeds meer het genre in waar hij bekend mee werd: horror. En daar gaat ie behoorlijk ver in…
Het verhaal
Ig (Daniel Radcliffe) is knetterverliefd op Merrin (Juno Temple). Dat zien we in elk geval in een flashback, want Merrin blijkt nogal lomp vermoord te zijn. En de enige die verdacht wordt van de moord is Ig zelf. Door een niet al te handige uitspraak heeft hij de aandacht ook wel stevig op zichzelf gevestigd, maar aangezien de politie geen tastbaar bewijs heeft, leeft Ig nog altijd op vrije voeten. Hij wordt wel continu belaagd door nieuwsteams, die hopen de scoop te hebben als hij zich een keer per ongeluk verspreekt, of in elk geval aanwezig te zijn als de politie hem wél komt arresteren.
In Igs privé-leven zien we dat hij besluit niet langer als een zielig hoopje mens in een hoek te lijden. Z’n drang om de echte dader te vinden overtuigt ons als kijkers dat hij wel degelijk onschuldig is, ook al flirt hij behoorlijk met ook z’n eigen demonen. En dan gebeurt er iets nogal onwaarschijnlijks, want na een nacht ‘afreageerseks’ met het lokale sletje blijken er ineens hoorntjes uit z’n voorhoofd te groeien. Is hij dan wel écht de duivel, en dus wél in staat geweest om z’n geliefde te doden? Zeker als we er langzaam achter komen dat hun relatie een stuk minder rooskleurig was dan die flashbacks deden vermoeden. Een bijkomend gevolg van die hoorntjes is echter ook dat iedereen waarmee Ig praat alle verbale remmen los laat en volledig eerlijk over zijn/haar diepste verlangens en geheimen vertelt…
Bijbels én sensueel..?
Natuurlijk zul je bij hoorntjes en woorden als “de duivel” ook snel aan het oude testament uit de Bijbel denken. En er zitten nog wel meer overduidelijke referenties naar dit christelijke boek in de film. Zoals de flashbacks naar de boomhut (zie hierboven) waarin Ig en Merrin als een soort Adam en Eva alleen op de wereld lijken en volledig genieten van het ‘paradijs’. Dat Aja hierin Temple’s sensualiteit optimaal benut – iets waar je in bijvoorbeeld Killer Joe nog terecht een ongemakkelijk gevoel bij kreeg – dat past zeker bij mijn opvatting van het paradijs, en dat is niet zo ‘plat’ als het mogelijk klinkt. Sens- en seksualiteit zijn in mijn ogen een stuk bepalender in onze opvattingen over liefde dan we mogelijk toe willen geven, en Aja gebruikt dat dus niet alleen optimaal, maar ook functioneel.
Cast & crew
Opvallend dat in deze Amerikaanse productie de hoofdrollen worden gespeeld door twee Britse acteurs. Ik denk dat ik nog geen seconde aan Harry Potter dacht, want Radcliffe toont in Horns dat hij dat tovenaarsleerlingimago makkelijk achter zich gelaten heeft. Waar ik daar bij The Woman in Black nog wat moeite mee had, daar speelt hij de getormenteerde en op wraak beluste Ig hier met ogenschijnlijk gemak. De eveneens Britse Temple begint zich dus steeds meer te ontpoppen als één van de meest sexy actrices van deze tijd, terwijl de overige rollen zonder zichtbare ‘problemen’ zijn ingevuld door onder andere Max – The Social Network, The Internship – Minghella (inderdaad, de zoon van wijlen Anthony), David Morse, Heather Graham, Joe – The Grey – Anderson en Kathleen Quinlan en James – The Warriors – Remar als Igs toch wel iets te eerlijke ouders.
En de reden dat de film er cinematografisch behoorlijk prachtig uit ziet komt door de aanwezigheid van Frederick Elmes, cameraman van veel films van Jim Jarmush én David Lynch…
Final credits
Horns is eigenlijk een geweldig originele film, die juist daarom mogelijk niet ‘voor iedereen’ is. Ik weet ook niet waar ik de film mee zou kunnen vergelijken om jou een idee te geven of jij deze film wel zult waarderen. Ga er met een open mind in en weet dat veel genres voorbij zullen komen. Ik heb gelachen, me verbaasd, een paar keer tegen mezelf gezegd dat ik ‘m verrassend vet vond, maar naar het einde toe vond ik hem dus ook wel steeds lomper worden. Iets wat me overigens (net) niet in de weg zat hoor, net als de Bijbelse verwijzingen in het verhaal.
Het meest positieve aan de film is wel de manier waarop anderen met Igs hoorns omgaan. Aan de ene kant vergeten ze direct weer dat Ig die hoorns heeft (“The greatest trick the devil ever pulled was convincing the world that he didn’t exist” komt in me op), maar daarnaast openbaren ze hun diepste lusten en verlangens als hij in de buurt is. En dat levert dus sowieso al een paar geweldige scènes op…