John Wick (2014)

Als je zin hebt in een behoorlijk breinloze actiefilm die er qua actiescènes vrij creatief uit ziet maar waarbij elke kritische noot je beleving kan verpesten, dan is John Wick de perfecte film. Keanu Reeves toont dat hij nog altijd een stevige actieheld kan spelen, wat eigenlijk vrij logisch volgt uit het feit dat dit het regiedebuut is van z’n voormalige stunt double in Point Break, uit 1991 (!). Daarna hebben ze nog vaak samengewerkt, en nu besloot deze Chad Stahelski dat het tijd was om (officieus in co-regie met z’n zaken- en stuntpartner David Leitch (een voormalig stunt double van Brad Pitt)) eens een keer wat te gaan regisseren. Op een paar vlakken werkt dat, en als je dus enkel zeer simpele actie wilt, kijk deze film dan en lees niet verder. Maar kijk je deze té serieus, dan zie je dat met zo’n gatenkaas van een scenario en een editor die niet gewend is in Hollywood te werken, je gruwelijk veel aan te merken kunt hebben…

Het verhaal
John (Reeves) was gelukkig getrouwd met Helen (Bridget Moynahan), maar na haar overlijden (aan kanker?) moet ie het in z’n eentje zien te rooien in z’n gigantische huis. Maar als perfect afscheid heeft Helen nog wel geregeld dat John een lief klein hondje krijgt. Het zogenaamde Kindchenschema wordt nogal uit de kast getrokken, want dat lieve kleine hondje steelt met z’n droevige oogopslag ieders hart. Helaas voor John hebben een stel onverlaten echter vooral oog voor z’n Ford Mustang uit 1969, en voordat John het door heeft staan deze mannen ’s nachts in z’n huis, meppen hem half bewusteloos, doden het hondje (!!) en jatten z’n Mustang.

Zonder enige vorm van twijfel weet John precies naar welk auto-omkat-bedrijf in Brooklyn hij moet, en toevallig heeft de eigenaar (John Leguizamo) aan de onverlaten al verteld dat ze die auto beter niet hadden kunnen jatten. Johns achternaam is namelijk “Wick”, en dan weet schijnbaar volledig crimineel New York al dat je het met hem never nooit niet aan de stok moet krijgen. Apart dat deze Iosef Tarasov (Alfie Allen) dat dan niet wist, zeker gezien het feit dat Wick jarenlang de belangrijkste hitman van Viggo Tarasov (Michael Nyqvist) is geweest: inderdaad, Iosefs vader. Wat volgt is een wraakfilm met een stuk of zes gruwelijk gewelddadige maar wel creatief gechoreografeerde actiescènes, en alleen daarom moet je deze film kijken…

Spanningsopbouw?
En toch eigenlijk ook weer niet. Ik kan me goed voorstellen dat deze actiescènes je achterover doen slaan, omdat Wicks manier van vechten vrij onconventioneel is. Maar de manier waarop die scènes gemonteerd zijn, dat voelt een beetje ‘lui’ aan. De spanningsopbouw in die scènes ontbreekt namelijk, wat mogelijk een gevolg was van het feit dat de voormalig stuntmannen ons wilden imponeren met zeer lange shots. Stel je voor: tien bad guys lopen een huis binnen, worden één voor één zo cool mogelijk afgeschoten, de nek omgedraaid, of iets dergelijks, en dan loopt overwinnaar John Wick weer verder naar de volgende scène, waar eigenlijk iets vergelijkbaars gebeurt. Ik had in elk van die scènes iets meer een climax gegooid met daarna een kort rustmoment om effe bij te komen en je dan als kijker weer te verheugen op een volgende climax. Maar die climaxen ontbreken dus…

Franchise-ificering
Waar The Hunger Games: Mockingjay – Part 1 juist aantoont hoe een franchise wél kan werken, daar toont deze film aan waarom dat zoveel vaker mis gaat. Nu is er officieel volgens mij nog niets bekend van een vervolg of franchise, maar aan het volledige laatste kwartier van de film voel je aan dat dit wel de bedoeling is van de makers. Daarmee voelt de film een beetje aan als een aflevering uit een vette nieuwe TV-serie, maar dan wel zo’n serie die na maximaal één seizoen weer van de buis gehaald wordt. De film biedt namelijk behoorlijk weinig ‘fundament’ voor een nieuwe franchise, vooral omdat de basismotivatie van de hoofdpersoon veel te mager is neergezet én uitgeschreven…

Cast & crew
Maar ja, wat wil je van een scenarist op wiens CV enkel twee C-films met Dolph Lundgren prijken? Echt onbegrijpelijk hoe deze Derek Kolstad Reeves’ aandacht heeft weten te trekken, die daarna dus z’n voormalige stuntman de kans bood om z’n grote droom na te jagen. Stahelski werkte na Point Break ook als stuntman mee aan onder andere de The Matrix-trilogie, maar ook aan films als The Crow, Escape from L.A., Bean, Tomorrow Never Dies, 300, The Expendables, Iron Man 2, The Hunger Games, en vele, vele andere. Producent en officieus co-regisseur Leitch is in Hollywood vooral bekend als stuntman van Brad Pitt. Waarschijnlijk zijn Stahelski en Leitch vrienden sinds ze voor het eerst samenwerkten op de set van Trey – South Park – Parkers Orgazmo.
Dat Reeves zo’n rol wel aan kan, dat heeft hij al vaak genoeg bewezen. Michael – As it is in Heaven, Millennium: mannen die vrouwen haten – Nyqvist in de rol van Russische maffiabaas werkt vrij goed, vooral als je níet op de hoogte bent van de Zweedse tongval en hoe zich dat ‘vertaalt’ naar het Russisch. En dat irritante ventje dat Wicks auto begeert én jat wordt gespeeld door Alfie Allen, die je mogelijk herkent als die castraat uit Game of Thrones.

Final credits
Mogelijk moet je een niet-pretentieuze film als John Wick niet serieus recenseren. Toch gaat dat een beetje uit van een zwart-wit denken in “actie en niet nadenken” tegenover “nadenken en drama“. Als in: kritiek leveren op een simpele blockbuster mag wel degelijk, zeker als je ziet hoe goede actie-blockbusters wél een behoorlijk sluitend plot én geloofwaardige motivatie van het hoofdkarakter kunnen hebben. En dan kan ik het nog gaan hebben over het soms niet doden van personen wat in de gecreëerde filmwerkelijkheid veel logischer was geweest, of over huurmoordenaars die voor drie miljoen niet hun bed uit komen, maar voor vier miljoen ineens hun hele carrière en leven riskeren, en al die andere zaken die enkel gebeuren omdat een slechte schrijver dat in een scenario heeft gezet, niet omdat het logisch volgt uit een goed lopend verhaal. En waarom wordt de rol van Willem Dafoe’s karakter in de film op zo’n opzichtige manier door de soundtrack verklapt? In dat nummer wordt letterlijk vertelt wat zijn rol in de rest van de film gaat worden.
Inderdaad: niet-kritisch zijn als je van deze film wilt genieten. Anders wordt het namelijk een drama, en dat bedoel ik niet als genre-aanduiding nee…

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt2911666