Homies (2015)
Aan vrijwel alles aan Homies straalt het plezier af dat cast & crew waarschijnlijk op de set hebben gehad, maar daarmee heb ik dan ook direct het meest positieve aan deze RTL-komedie genoemd. Als je de film vergelijkt met andere recente Nederlandse films, dan is dit speelfilmdebuut van actor turned director Jon Karthaus een wat simpele mix van Bro’s Before Ho’s en Black Out, die beide overigens een stuk beter waren. Al heb ik – toen ik m’n kritische oog maar wat liet varen – toch zeker ook wel een paar keer redelijk goed gelachen hoor…
Het verhaal
Timo (Robert de Hoog) is een half jaar nadat z’n vriendin Sophie (Charlie Dagelet) het uitmaakte nog altijd niet over dat verlies heen, en als Sophie hem uitnodigt voor een etentje hoopt ie natuurlijk dat ze hem terug wil nemen. Ze vertelt hem echter dat ze een nieuwe vriend heeft en op het punt staat een flinke volgende stap in hun relatie te zetten. Helemaal zielig komt ie thuis aan, waar hij – in tegenstelling tot wat hij liegt tegen Sophie – nog altijd samenwoont met een drietal maten die allemaal veel te oud zijn om nog zo samen te wonen. Daar blijkt echter dat zijn liefdesverdriet de minste van z’n problemen is, want huisgenoot Sebas (Manuel Broekman) heeft op een wel erg ongeloofwaardige manier de dreiging van een stel Russische criminelen op z’n hals gehaald, en voordat de huisgenoten het door hebben blijkt dat ze zo’n 22 kilo aan cocaïne moeten zien te slijten binnen een week, omdat ze anders omgelegd gaan worden.
Beetje een rare manier om mensen tot dealen aan te zetten, if you ask me, maar over dat soort zaken moet je dus niet al te kritisch zijn in deze film. Wat volgt zijn diverse pogingen om de coke te slijten, waarbij aardig wat cameo’s en een nogal anaal gefixeerde Balkan-crimineel voorbijkomen. Uiteindelijk wikkelt de film zich af zoals je verwacht en kunnen wij als kijkers allemaal blij zijn dat we bijna twee uur zijn afgeleid van hetgeen waarvan we afgeleid wilden worden…
Simpel vermaak
Natuurlijk: over smaak valt niet te twisten. Toen ik bij de begincredits “RTL Entertainment” als één van de producerende partijen voorbij zag komen wist ik natuurlijk ook al dat ik nergens iets van serieuze tragikomedie moest verwachten. De gedachte aan Bruce Springsteens “57 channels and nothing on” kwam direct al voorbij, en ergens voel ik me bijna bezwaard om dan toch kritisch te zijn. Waarschijnlijk zal deze film met de juiste marketing echt wel z’n kosten opbrengen en dus succesvol zijn in de ogen van de producenten, dus wie ben ik om dan kritiek te leveren op de enorme voorspelbaarheid van het verhaal, de makkelijke invulling van zo’n beetje alle grappen en de klucht-achtige manier waarop bijvoorbeeld de bad guys (en politie) worden neergezet? Ik moest serieus heel even aan Bassie & Adriaan denken, maar dan vet grof beledigend, omdat dat dé manier is waarop wij in Nederland uiten dat we zo vrij zijn. Mijn gedachte, dat we hier zó gelukkig zijn dat we geen enkele urgentie voelen om iets goeds en/of serieus te maken, wordt door deze film eigenlijk 100% ondersteund. Alhoewel dat geluk dan weer wél best goed getoond wordt. Dan heb ik het over eerdergenoemde voelbare fun op de set, maar ook over de zeer vrolijke zomerse beelden van Amsterdam. Want mocht deze film niet uit de kosten komen, dan kunnen de producenten nog altijd flink wat shots verkopen aan de Amsterdamse VVV.
Final credits
Ja, de trailer was zeker leuk, maar daar lijkt deze film ook primair voor gemaakt te zijn. Om mensen met een trailer naar een stuk afleiding te lokken, waar je echt 0,0% serieus bij mág zijn. En dan blijkt dat de scheidslijn tussen film en TV echt steeds (en dus ook letterlijk) kleiner wordt, want Homies zou net zo goed de pilot kunnen zijn van een nieuwe RTL-serie. Niks mis mee, maar gewoon niet voor mij. Want ondanks dat ik net zo graag vermaakt wil worden als m’n buurman, wil ik me dan wel in hoofdpersonen in kunnen leven doordat motivaties geloofwaardig en menselijk zijn en 100% volgen uit logische handelingen, niet omdat het cool was om dat in een script op te schrijven…