Jupiter Ascending (2015)

Cinderella in Space (and on a Smidge of Acid…), zo hadden de inmiddels broer en zus Wachowski (Lana heette vroeger Larry) deze visueel geweldige sci-fi camp-epic ook kunnen noemen. Want ondanks zeker ook interessante en goede intenties voelt Jupiter Ascending uiteindelijk toch vooral aan als een nogal onoverzichtelijke potpourri van over-the-top actie, campy bad guys en een absurd incomplete plotlijn, die alle ruimte open laat voor ‘franchisevorming’. Maar met de juiste instelling biedt dit ruimtesprookje ook ontzettend lekker (fout) vermaak, zeker de beste 3D die ik ooit gezien heb in een live action-film én een leuke hommage aan Terry Gilliams Brazil…

Het verhaal
Jupiter Jones (ja, zo heet Mila Kunis’ karakter écht) is geboren op een boot midden op de Atlantische Oceaan nadat haar Russische moeder met haar familie St. Petersburg ontvluchtte na de moord op Jupiters vader, die een fervent astronoom was. Mogelijk dat in zijn onderzoek een reden ligt verscholen waarom Jupiters DNA een replica blijkt van een zeer oude maar vermoorde ruimte-koningin, maar daarvoor moet je eventueel op een volgend deel wachten. Hier is Jupiter vooral erg ongelukkig met haar leven als poetsvrouw, dus als ze door de voormalig ruimte-legionair én half man-half wolf-lycantant Caine (Channing Tatum) wordt gered van een stel creepy aliens, dan staat ze – na het initiële ongeloof – behoorlijk open om mee te gaan in het avontuur.

Dat avontuur leidt onze helden naar diverse plaatsen in ons universum die door menig astronoom best wel al ontdekt hadden mogen zijn, maar soit. Als replica blijkt Jupiter namelijk aanspraak te kunnen maken op een deel van de erfenis van eerdergenoemde ruimte-koningin, maar daar zijn de biologische kinderen natuurlijk niet blij mee. Als veel verder ontwikkelde mensachtigen hebben ze echter onze grootste ondeugd – hebzucht – tot letterlijk astronomische hoogte doen stijgen, wat een weinig positief beeld schetst van onze eigen toekomst hier op aarde. En op maatschappijkritisch vlak levert dat een combinatie op tussen de betere zombiefilm en Soylent Green…

Thematiek
En het is zeker niet toevallig dat ik in m’n recensie van de vorige film van de Wachowski’s, het nogal geflopte Cloud Atlas, Soylent Green ook al aanhaalde. De grofheden die door de elite ten koste van een vaak onbewust gepeupel worden uitgevoerd is een thema dat in alle Wachowski-films naar voren komt. In de meest extreme manier natuurlijk in hun The Matrix-trilogie. En dan is die hommage aan Brazil, mét leuke cameo van Terry Gilliam zelf, ineens best logisch. Toch is die thematiek in Jupiter Ascending het minst sterk voelbaar, zeker ook vanwege die suger coated sprookjeslaag die het verhaal inkadert en het feit dat het toch ook wel een aardig samengeraapt zooitje is geworden.

Cast
Het ‘probleem’ van Kunis is dat haar schoonheid zo sterk aanwezig is, dat het soms wat lastig is naar haar acteerprestatie te kijken. Ze heeft zeker kwaliteiten, maar als je iets verder kijkt hoeft ze die hier niet echt in te zetten. Daarnaast vult Channing Tatum zijn rol zo cool mogelijk in, alhoewel ik niet zeker weet of zijn rol nu meer grappig of toch meer serieus bedoeld is. Dat had ik ook bij Eddie – The Theory of Everything – Redmayne, die echt een bloody creepy bad guy neerzet, maar dat zal bij sommigen ook juist op de lachspieren werken. En dat lijkt me bij zíjn rol zeker niet de bedoeling. Verder valt er eigenlijk niemand echt op, behalve dan dat Sean Bean lijkt te breken met iets wat zijn karakters schijnbaar altijd overkomt…

Final credits
Ik vond het erg fijn dat ik niet hoefde te focussen op waar de (3D-)makers wilden dat ik op zou focussen. Daarnaast kreeg ik ook vrijwel geen traanogen, wat ik eigenlijk bij alle live action 3D-films nog altijd krijg. En omdat ik me gisteravond niet al te kritisch voelde liet ik me zó heerlijk meevoeren dat ik een paar keer zelfs voelde dat ik met m’n lichaam mee zat te bewegen met de actie. Toch zou het ’t makkelijkste zijn om deze film keihard af te kraken, bijvoorbeeld vanwege het ontbreken van ook maar één grammetje balans. Maar omdat het ogenschijnlijk wat teleurstellende einde uiteindelijk toch eindigde met een shot waarin misschien wel mijn grootste droom ligt gevangen, doe ik dat niet. Deels ook omdat er zeker een thematisch lijntje in de film zit dat ons duidelijk tracht te maken dat ons bijna religieuze geloof in het hyperkapitalisme geen rooskleurige toekomst biedt…

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1617661