Kingsman: The Secret Service (2014)
Qua energie is Kingsman: The Secret Service redelijk vergelijkbaar met Kick-Ass, wat deels door het bronmateriaal en deels door dezelfde regisseur komt. Beide films gaan behoorlijk heftig over-the-top, ook qua geweld, maar waar Kick-Ass wat meer in balans was, daar zoekt Matthew Vaughn in Kingsman nogal veelvuldig de grenzen van het in balans zijn op. Dat daarin een paar keer flink uit de bocht wordt gevlogen is ook een kwestie van smaak, want waar ik bepaalde grapjes echt totaal niet vond passen (en/of te simplistisch vond), daar vermaakte het sneak-publiek zich gisteravond schaterend. Maar ondanks een paar tenenkrommende momenten heb ik stiekem ook best hard genoten hoor…
Het verhaal
Losjes gebaseerd op de The Secret Service-comic vertelt Kingsman het verhaal van een geheime inlichtingendienst en hun hyper-getrainde ‘spionnen’. In tegenstelling tot in de comic zijn ze in de film geen onderdeel van MI6, wat het voor superschurk Valentine (Samuel L. Jackson) lastig maakt om erachter te komen wie z’n snode plannen tracht te dwarsbomen. Dat is namelijk de wereldbedreigende verhaallijn, waar de verhaallijn van de jonge Eggsy (Taron Egerton) uiteindelijk naar toe werkt. Eggsy’s vader was ooit één van de Kingsmen (die hyper-getrainde spionnen), maar na een fout van teamleider Galahad (Colin Firth) sterft Eggsy’s vader, Galahad achterlatend met een enorm schuldgevoel. Dat is de reden dat hij Eggsy zo’n 17 jaar later graag inlijft als nieuw teamlid, om hem zo een toekomst te bieden buiten de criminele en rotte wereld waarin hij en z’n moeder langzaam zijn afgegleden. Wat volgt is niet alleen een vrij heftige training, maar door een New World Order-achtige plotlijn wordt Eggsy ook al snel ingezet om Valentine en z’n gevaarlijke assistente Gazelle (Sofia Boutella) een halt toe te roepen, voordat de mensheid aardig gedecimeerd wordt…
Té zelfbewust?
En daar denk je mogelijk dat er ook wel degelijk iets interessants in het verhaal van Kingsman zit, maar dan ga je eigenlijk al te ver. De motivatie van de schurk vindt wel degelijk een basis in iets interessants (dat de mens het gevaarlijkste virus op aarde is), maar daar wordt nogal snel overheen geluld. Logisch ook, want Vaughns enige doel met deze film was om een zeer energieke actiethriller te maken, waarin continu grappen worden gemaakt over andere spionnenfilms als James Bond en de Bourne-films, maar daarbij ook net iets te vaak zelfbewust “This is not that kind of movie!” wordt gebezigd. Maar Vaughn toont in de openingsscène al dat je de hele film met een flinke zak zout moet nemen, dus ik zette mijn kritische houding aardig snel overboord. Had ik dat niet gedaan, dan had ik zeker een aardig vernietigende recensie kunnen schrijven, maar juist door m’n ‘relaxte’ instelling genoot ik dus best wel.
Cast & crew
De keuze voor Colin Firth in zo’n rol is vrij apart, maar ergens past hij wel in zo’n licht ‘spionnenfilm-parodiërende’ film. Al zag je bij een paar vechtscènes wel vrij duidelijk de stuntman. Samuel L. Jackson speelt z’n rol passend ‘groots’, maar ik begrijp eigenlijk niet waarom zijn karakter moet slissen. Dat hele geslis leidt namelijk nogal af en is daarmee eigenlijk volledig disfunctioneel, op één helemaal niet zo’n goede grap daarover na. Hoofdrolspeler Taron Egerton was mij nog totaal onbekend, maar dit is dan ook z’n eerste grote film. Hij doet het zeker aardig, al moest ik wel een paar keer aan de (betere) Jack O’Connell denken, waar hij aardig op lijkt. O’Connell toonde in Starred Up en in Unbroken echter wel aan over meer talent te beschikken. Natuurlijk speelt Mark – The Imitation Game, Sherlock Holmes – Strong ook weer mee, want wat is een Britse actie-thriller zonder hem? Meest opvallende rol is echter die van Mark – Luke Skywalker – Hamill, die ik eerlijk gezegd helemaal niet herkende als de professor waarmee de film aftrapt.
Eén van de schrijvers van de Kingsman-comic schreef ook de Kick-Ass-comics, waarvan het eerste deel dus ook door Vaughn werd geregisseerd. Vaughn gebruikte die comic als basis, om samen met Jane Goldman het scenario voor deze film te schrijven. Goldman heeft overigens wel een zeer diverse carrière, want ze schreef ook al mee aan Kick-Ass, maar ze schreef ook het scenario voor het wel serieuze The Debt, de horror The Woman in Black (met Daniel Radcliffe) en ze schreef mee aan twee X-Men-films, waarvan er één ook door Vaughn werd geregisseerd. Een beetje een ons-kent-ons-clubje dus…
Final credits
Ik heb eigenlijk maar één tip: neem deze film geen seconde serieus – ook al zit er best serieuze actie in, en zelfs een serieuze ondertoon in de motivatie van de schurk – want vooral/alleen dan is het best goed genieten. En ook al is die motivatie behoorlijk absurd overdreven, er zijn genoeg Austin Powers-achtige films die véél verder gaan. Maar dat zijn dan ook in eerste instantie komedies, terwijl dit primair toch wel een actiefilm is. Al kan ik daarover ook weer een relaas inzake ‘balans’ gaan houden, maar laat ik daarmee ophouden.
Als ik de film zou moeten verdelen in percentages, dan is 70% van de film gewoon voldoende tot goed, zo’n 20% zeer vermakelijk, en de resterende 10% too much tot smakeloos.
Inderdaad: er zijn films die veel slechter scoren…