The Skeleton Twins (2014)
Kristen Wiig en Bill Hader doorstaan met ogenschijnlijk simpel gemak de test die alle goede komieken moeten doorstaan, want in The Skeleton Twins tonen ze allebei dat ze een serieuze rol ook met gemak aan kunnen. Dat wil overigens niet zeggen dat de film – met een behoorlijk zwaar onderwerp – niet ook bij vlagen grappig tot zelfs hilarisch is. En het is de verdienste van de vrij ‘jonge’ regisseur Craig Johnson dat deze film nergens uit de bocht vliegt, want door zijn geweldige timing (en die van Wiig en Hader natuurlijk) voorkomt hij dat het vrij rechtlijnige verhaal té grappig of juist té zoetsappig wordt. Waarbij hij overigens ook aardig geholpen zal zijn door scenarist Mark Heyman, die z’n klasse eerder al toonde met het scenario van Black Swan…
Het verhaal
Maggie (Wiig) staat op het punt een pot slaappillen naar binnen te werken, als ze een telefoontje krijgt van een ziekenhuis in Los Angeles, waar haar tweelingbroer Milo (Hader) is opgenomen na een mislukte zelfmoordpoging. Ondanks dat ze elkaar al tien jaar niet gesproken hebben springt Maggie in het vliegtuig vanuit New York naar LA, en na wat gesteggel over en weer gaat Milo in op Maggie’s verzoek om wat bij te komen van z’n zelfmoordpoging in Maggie’s huis in upstate New York (voormalig Nieuw-Nederlandt!), waar ze met haar man Lance (Luke Wilson) woont. Daar lijkt het alsof Maggie haar leven aardig op orde heeft, maar stond zij inderdaad in de openingsscène niet ook met de inhoud van een pot slaappillen in haar hand..?
American indie
Meer hoef ik eigenlijk niet over het verhaal te vertellen, want zoals ik al zei: de film moet het niet hebben van de verrassende plotwendingen en/of het indrukwekkende verhaal. Wat volgt is een mooie American indie waarin de tweeling met wat demonen moet zien af te rekenen om verder te kunnen in het leven, hoe heftig de beslissingen ook kunnen zijn die dat oplevert. Maar aan alles wat gebeurt voel je direct hoe geweldig intiem hun band ooit was, waar een belangrijke én functionele rol is weggelegd voor één van de foutste nummers ooit: Starships Nothing Gonna Stop Us Now. Dat nummer ga ik na deze film echt nooit meer hetzelfde horen, terwijl het eigenlijk nog te slecht is als guilty pleasure. En dat is dus de verdienste van een knap in elkaar gezette en zeer fijn gespeelde film, juist omdat het het gegeven onderbouwt dat hoe ver de tweeling ook uit elkaar gegroeid lijkt, er zal niemand zijn die de een ooit beter kent en begrijpt dan de ander…
Cast & crew
De casting van Hader als homoseksueel was wel een beetje tricky, zeker als je zijn geweldige ‘Stefon’-karakter uit Saturday Night Live kent. Stefon was in SNL een hyper-gay typetje dat gruwelijk foute uitgaanstips gaf aan gezinnen die New York wilde bezoeken, dus enige associatie met dat karakter zou de serieuze kant van deze film aardig kunnen ondermijnen. Maar het zal Haders acteertalent zijn dat je na een paar minuten al weet dat die associatie verder (gelukkig) nergens op slaat, of in elk geval nergens in de weg zit. Wiig is in mijn ogen misschien wel de grappigste vrouw op deze planeet, wat ze buiten SNL ook al bewees in o.a. Bridesmaids. Hier toont ze dus echter dat elke écht goede komiek ook een flinke ‘acteerintelligentie’ moet hebben, die ze hier moeiteloos inzet in een serieuze rol. Haar Maggie is mogelijk nog wel getroubleerder dan Milo, maar de ontrafeling van haar karakter gebeurt mooi subtiel. Want dat ze beiden nogal wat skeletten in de kast hebben waar ze liever niet mee geconfronteerd worden, dat doet de titel natuurlijk ook al vermoeden.
The Skeleton Twins is pas Craig Johnsons tweede film, dus dat maakt het extra knap dat hij zo’n ‘rijke’ film heeft weten te maken. Hij won, samen met Mark – Black Swan – Heyman, de prijs voor beste scenario op het Sundance filmfestival vorig jaar, met als juryrapport “For a screenplay that skillfully writes the line between heartbreaking drama and side-splitting humor in a story that keeps us invested because the writers care deeply about all the characters.” Want ook al volgt het verhaal een vrij logische formule, dat doet het wel met genoeg energie, zelfvertrouwen en vooral menselijkheid dat het nergens standaard wordt.
Final credits
Dat de film dus gezet is in de staat New York, dat gaf deze liefhebber van voormalig Nieuw-Nederlandt nog wat extra glans, want het plaatsje Nyack waarin Maggie woont behoort eigenlijk tot Orangetown, en in die naam zijn de Nederlandse roots natuurlijk nog zeer duidelijk hoorbaar.
Maar dat heeft natuurlijk weinig met de kwaliteit van de film te maken. Wat zeker wel tekenend is voor de film, is dat ie mede-geproduceerd is door de Duplass-broers, die je kunt kennen van bijvoorbeeld The Puffy Chair, Cyrus, Jeff, Who Lives at Home en The Do-Deca-Pentathlon: allemaal gepassioneerd gemaakte onafhankelijke Amerikaanse films.
En die connectie, die voel je zeker wel…