Poltergeist (2015)
Ik kan me uit m’n jeugd nog twee horrorfilms herinneren, die er toendertijd allereerst voor zorgden dat ik een paar weken bijna niet kon slapen, maar daarmee ook de reden waren dat ik zo’n 10-15 jaar geen horror meer wilde kijken. Eén daarvan was A Nightmare on Elm Street, de andere was Poltergeist uit 1982. Je zult begrijpen dat ik me dus allereerst over m’n jeugdangst heen moest zetten om deze te zien, maar daarnaast verwachtte ik dus dat ik deze remake – hoe groot en ‘volwassen’ ik inmiddels ook ben – misschien wel helemaal niet zou trekken, qua engheid.
Nu was dat helaas niet het geval, wat overigens meerdere redenen kan hebben (ik hoorde mezelf meer ‘grapjes’ maken, mogelijk om de spanning wel degelijk te breken), maar eigenlijk vond ik deze versie van Poltergeist meer in lijn liggen met een ‘hippere’ horrorfilm als Insidious dan met dat origineel met Craig T. Nelson. Wat voor mij de film net boven ‘de gemiddelde horrorfilm’ uit deed komen was het acteerwerk…
Het verhaal
Eric Bowen (Sam Rockwell) is z’n baan verloren bij landbouwmachineproducent John Deere (waarom die naam zo specifiek genoemd wordt, je ne sais pas). Samen met z’n vrouw Amy (Rosermarie DeWitt) en z’n kinderen moeten ze verhuizen naar een goedkoper huis ergens in een andere stad. Na het zoveelste huis vinden ze er één die redelijk te doen is en goed geprijsd is, en waar dat mogelijk al wat achterdocht had moeten wekken, besluiten ze toch het huis te nemen. Zoon Griffin (Kyle – The Young and Prodigious T.S. Spivet – Catlett) krijgt de zolderkamer, ook al is hij eigenlijk de angstigste van het drietal kids. Dus als hij al snel vreemde geluiden e.d. begint te horen doen z’n ouders dat in eerste instantie af als een nachtmerrie van hun te schrikkerige kind. Maar als jongste dochter Madison (Kennedi Clements) wel hele uitvoerige gesprekken met denkbeeldige ‘vriendjes’ begint te voeren, waaronder ‘vriendjes’ die in een ruisende LCD-TV opgesloten lijken te zitten, dan begint er ook bij de ouders wel wat te dagen. En dan ineens wordt Madison ‘meegenomen’. Maar waar naar toe? En nog belangrijker: hoe krijgen ze haar terug..?
Breekpunt
Natuurlijk worden er paranormale onderzoekers ingeschakeld, maar dat was voor mij ook het keerpunt dat ik geen trucjes meer nodig had om m’n mogelijke ‘schijterigheid’ weg te drukken, want vanaf dat punt vond ik de film eigenlijk niet meer eng. Waar ik daarvoor een paar keer m’n ogen uit voorzorg al wat dichtgeknepen hield om de allerheftigste schrikmomenten af te kunnen wenden (ja, ik geef toe dat ik een mietje ben als het op horror aan komt), daar gebeurde dus eigenlijk hetzelfde als wat er bij Insidious gebeurde: de spanning was voor mij volledig verbroken. Niet dat er geen vet schrikmoment meer komt na dat moment, wat direct ook een heerlijke adrenaline-kick veroorzaakte wat waarschijnlijk de reden is dat ik tóch horror blijf kijken, maar ik voelde mezelf wat geruster ademhalen. Zeker als er een bekende TV-uitdrijver (Jared Harris) bij wordt gehaald en de climax eigenlijk redelijk snel komt.
Crew
Waar het origineel officieel geregisseerd is door Tobe – The Texas Chainsaw Massacre – Hooper, die schijnbaar echter nogal snel overschaduwd werd door producent Steven Spielberg, daar was de regie bij deze remake in handen van de vrij onbekende Gil Kenan. Kenan ontving ooit een Oscarnominatie voor z’n fantasy-animatie Monster House, waarna hij ook nog de jeugdfilm City of Ember maakte, maar daarna lijkt hij toch een paar jaar ‘werkloos’ te zijn geweest. Dat hij voor de regie gevraagd is is dan ook wat verwonderlijk. In hoeverre producent Sam Raimi zich hier met de regie bemoeid heeft weet ik overigens niet. En dat deze film dus op acteervlak wel boven de gemiddelde horror uit komt, dat ligt waarschijnlijk grotendeels ook aan de acteurs.
Cast
Sam Rockwell is één van de ‘leukere’ acteurs van dit moment. Hij wisselt grotere films af met leuke onafhankelijke films, en ik kan me misschien wel geen slechte film van hem herinneren. Hij schitterde bijna in z’n eentje in Moon, had een zeer belangrijke rol in de ‘cult’-favoriet Seven Psychopaths, had een mooie rol in The Way Way Back, maar speelde jaren geleden ook al de pannen van het dak in o.a. Welcome to Collinwood en vooral in George Clooneys regiedebuut Confessions of a Dangerous Mind. Rosemarie DeWitt schitterde eerder al in Your Sister’s Sister, Rachel Getting Married en Gus Van Sants anti-schaliegas-film Promised Land, en ik zou oneerlijk zijn als ik zou zeggen dat ik geen zwak voor haar heb. En waar je Jane Adams zeker zult herkennen uit Todd Solondz’ Happiness, mocht je die gezien hebben, daar speelde Jared Harris toevallig ook al in die film. Maar Harris heeft wel een wat imposantere carrière achter de rug. Zo was hij ooit al te zien in bijvoorbeeld Natural Born Killers, Smoke, Dead Man en Igby Goes Down, recentelijker speelde hij nog in The Curious Case of Benjamin Button, Sherlock Holmes: A Game of Shadows en Lincoln.
Final credits
Al dat name droppen wat ik hierboven doe is meestal niet echt een goed teken voor de kwaliteit van de film. Tot mijn spijt is dat hier niet echt anders. Mogelijk dat de originele Poltergeist zo stevig binnen kwam omdat ik die zag nog vóórdat ik op tienertoer mocht. En mogelijk zijn films als Insidious en Sinister wel schatplichtig aan dat origineel en lijkt deze remake juist daarom weer op deze hippere horrorfilms, maar erboven uitspringen doet deze film dus enkel op acteervlak. Dat maakt de film dus wel beter dan de gemiddelde hedendaagse horror, maar om even een ouwe zeur te zijn: dat is ook niet zo héél moeilijk. Al vond ik bijvoorbeeld Sam Raimi’s Drag Me to Hell én die Evil Dead-remake toch wel wat vetter. En zeker ook enger…