Project T (a.k.a. Tomorrowland – 2015)

Tomorrowland, in Nederland uitgebracht als Project T, is een beetje een mix van Jupiter Ascending en de volwassener variant van Big Hero 6, met een leuke energieke jonge actrice in de hoofdrol en een ‘herkenbare’ rol van George Clooney. Mooi hoe de film heel anders is dan de trailer doet vermoeden, want het gaat veel meer om de ontwikkeling van de karakters dan om de sci-fi-setting. Niet dat deze in m’n top 10 van het jaar gaat komen, maar de (overigens overduidelijke) boodschap was een stuk interessanter en ‘meer open’ dan ik vooraf verwachtte.
Maar was er daarom ook niet nog veel meer uit dit verhaal te halen..?

Het verhaal
Initieel is het nogal omslachtig en onduidelijk (en daarmee licht irritant) waarom Frank Walker (Clooney) en Casey Newton (Britt Robertson) zo ‘strijden’ om wie het verhaal in de camera mag vertellen, maar het eerste deel van de film wordt als een flashback vertelt. En ook al is de reden waarom deze twee zich tot ons als kijkers lijken te wenden nogal groots en onafwendbaar, Clooney zet z’n lichte doofus-petje op dat alle fans van de Coen-broers herkennen uit de idiot trilogy (O Brother, Where Art Thou?, Intolerable Cruelty en Burn After Reading) om te vertellen dat ze eigenlijk iets belangrijks te vertellen hebben. Wat dat is ontspint zich langzaam tijdens het verhaal, en dan blijkt die omslachtigheid wel degelijk een functie te hebben.

SPOILER ALERT – Het feit wil namelijk dat een aantal intelligente mensen de perfecte wereld heeft gecreëerd in een alternatieve dimensie, genaamd Tomorrowland. Casey is geselecteerd, waarschijnlijk vanwege haar hoge mate van optimisme over de toekomst van de mensheid, en krijgt daarom nogal onverwacht en verrassend toegang tot een totaal andere wereld. Om daar écht te geraken heeft ze echter de hulp van Frank nodig, die ooit als jochie óók geselecteerd werd, en daar niet geheel ongeschonden van weg heeft kunnen lopen. – EINDE SPOILER ALERT – Mede doordat ze nogal achternagezeten worden door moordlustige robots komen ze er langzaam echter achter dat die perfecte wereld wat technieken hanteert die mogelijk niet zo positief zijn. Maar om dat probleem op te lossen dient vooral Casey haar vindingrijkheid te raadplegen. En in hoeverre ik het einde dan bevredigend vind, dat laat ik nog even in het midden…

Interessant?
Er wordt namelijk, zo tussen neus en lippen door, nogal wat gezegd over de staat van het menselijke ras en de mogelijkheden om iets te doen aan onze waarschijnlijk wat minder rooskleurige toekomst. Daarmee trokken ze m’n aandacht namelijk zéér, dus daarom vind ik het wat jammer dat hier niet verder op ingegaan werd. Ik moest even zelfs aan Slavoj Zizek denken, een Sloveense filosoof, socioloog en vooral ook filmfanaat, die ooit vertelde dat Hollywood zoveel sequels, prequels en remakes maakt om ons als mensen het gevoel te geven dat we ‘het systeem’ niet meer kunnen veranderen, dat er geen nieuwe ideeën meer te vormen zijn, en dat we dus maar het beste zo door kunnen gaan met consumeren, zodat de juiste mensen nóg rijker kunnen worden. Zeker weten dat regisseur Brad – The Incredibles, Mission: Impossible – Ghost Protocol – Bird en mede-schrijver Damon – World War Z , Star Trek Into Darkness – Lindelof daar aan gedacht hebben toen ze dit verhaal verzonnen. En ook al lijken ze hier thematisch in te willen gaan tegen deze Hollywood-trend (?), de manier waarop het verhaal van Project T verloopt doet toch sterk vermoeden dat ze vanaf het startpunt de mogelijkheid van een nieuwe franchise in hun achterhoofd hebben gehad. Het verhaal is namelijk nogal origins-achtig, best fijn rustig, zoals onder andere de eerste X-Men-film was.

Cast
Dat Clooney ‘herkenbaar’ speelt vermeldde ik al, iets wat overigens niet echt kritiek is, want hij blijft de beste in dat soort rollen. Nieuwkomer Britt Robertson, die ik wel al kende van de TV-serie Under the Dome (en romantici van The Longest Ride), is die “leuke energieke jonge actrice” uit m’n intro, en dat energieke past erg goed bij het onverschrokken en avontuurlijke optimisme dat haar karakter kenmerkt. De cast is sowieso erg fijn. Zo zijn vooral de kinderrollen goed ingevuld, want Thomas Robinson is perfect gecast als een jonge Clooney. Mogelijk herken je hem uit de Jennifer Aniston-Jason Bateman-film The Switch. Casey’s broertje Nate wordt gespeeld door Pierce Gagnon, die al redelijk creepy was in Looper en daarna een leuke rolletje had in Zach Braffs Wish I Was Here. En het meisje waar ook vrij veel om draait, Athena, wordt vrij pittig gespeeld door de Britse (of Brits klinkende) Raffey Cassidy. Daarnaast herken je Franks vader waarschijnlijk als sheriff Andy Bellefleur uit True Blood en Tim McGraw mogelijk van z’n Grammy Award-winnende country-carrière. En dan vergeet ik Hugh – House M.D. – Laurie nog bijna…

Final credits
Ik vind het sowieso altijd al positief als de film compleet anders is dan je op basis van de trailer zou verwachten. Daarnaast is het verhaal eigenlijk vrij rustig met een zeer duidelijke boodschap, die vrij omslachtig maar wel mooi wordt verteld. Dat een blockbuster als deze interessante vragen als “Creëren we wat we geloven?” oproept is iets wat ik absoluut niet verwachtte, maar ergens zit daar ook wel een zwakte. Er zit namelijk nogal wat potentieel interessants in dit verhaal, waar uiteindelijk weinig mee wordt gedaan. Mogelijk niet interessant genoeg geacht voor het grote publiek, of mogelijk juist een opmaat naar interessantere sequels..?
Het rare is, als dat laatste het geval is, dat de makers dan hun eigen thematiek nogal ondermijnen. En mogelijk denk ik nu alweer veel te ‘diep’ na over deze film, maar als dat niet de bedoeling was, waarom geven ze dan wel flink wat aanwijzingen daartoe..?

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1964418