Kidnapping Freddy Heineken (2015)
Kort door de bocht vind ik Kidnapping Freddy Heineken (a.k.a. Kidnapping Mr. Heineken) meer een behoorlijk achterhaalde – en mede daardoor een ontzettend saaie – reconstructie van één van de meest spectaculaire ontvoeringen uit de Nederlandse geschiedenis dan dat het een film is. Gebaseerd op het boek van Peter R. de Vries misschien wel meer waarheidsgetrouw dan De Heineken Ontvoering, maar dat was tenminste een interessante film met dramatische ontwikkeling. Die ontwikkeling ontbreekt hier volledig, wat overigens helemaal niet zo raar is als je het onderwerp als journalist benadert, waardoor de ‘film’ dus niet alleen bijna slaapverwekkend saai is geworden en het acteerwerk eigenlijk volledig ongegrond en daardoor af en toe ook ‘raar’ is, maar wat het ergste daaraan is: het interesseerde me echt geen barst wat er uiteindelijk met de karakters gebeurde…
Het verhaal
Ik dacht even om hier enkel te verwijzen naar de Wikipedia-pagina over deze geruchtmakende ontvoering, maar toen ik die zojuist las, bleken daarin nog een aantal best interessante elementen te zitten die helemaal niet in de film terugkomen. Zoals die hele trammelant inzake de uitlevering van de uiteindelijk in Parijs opgepakte Holleeder en Van Hout, wat in De Heineken Ontvoering volgens mij een functionelere én spannendere finale opleverde. Maar okay, kort toch iets over het verhaal.
De jonge Willem Holleeder (Sam – Avatar – Worthington), Cor van Hout (Jim – Cloud Atlas, Upside Down – Sturgess), Jan Boellard (Ryan – True Blood – Kwanten) en Frans Meijer (Mark – GTST, Rendez-Vous – van Eeuwen) zijn nog niet al te grote criminelen als ze – initieel nog samen met Van Houts jongere half-broertje ‘Remmetje’ (Thomas Cocquerel) – het gedurfde plan opvatten om biermagnaat Freddy Heineken (Anthony Hopkins) te ontvoeren. Samen met z’n chauffeur Ab Doderer (David – Män som hatar kvinnor en (!) The Girl With the Dragon Tattoo – Dencik) wordt hij opgesloten in een geheime ruimte in Boellards loods ergens in het westelijk havengebied in Amsterdam. Niet veel later sturen de mannen een losgeldbrief, waarin het astronomische bedrag van 35 miljoen gulden werd geëist. De politie diende via een gecodeerde contactadvertentie te reageren, en toen dat uiteindelijk gebeurde vond de geldoverdracht plaats. Dat daarbij naar telefooncellen werd gebeld waar de geldkoerier dan op tijd bij moest zijn om de telefoon op te nemen, daarover werd door een paar mierenneukers achter me naderhand langdurig gesproken, omdat dat in Nederland schijnbaar helemaal nooit gekund heeft (“Zó dom Amerikaans!,” was het oordeel). Maar dat terzijde: nadat initieel alles perfect lijkt te zijn verlopen gaat het toch mis, en dan is de film afgelopen.
Gemiste kans
Tja, meer kan ik er eigenlijk niet van maken. Er zat – serieus – één interessante zin in de film, waaraan in een ‘echte’ film het hele verhaal opgehangen had kunnen worden. Dat is als Freddy op een gegeven moment over vriendschap praat. Dat je óf veel geld, óf veel vrienden kunt hebben, maar nooit allebei. Een premisse waar je een interessant verhaal omheen kunt schrijven, maar dat ging mogelijk wat boven de pet van William Brookfield, de ‘scenarist’ die in 20 jaar vier scenario’s schreef. Waar z’n debuutfilm Rough Magic (met Russell Crowe en Bridget Fonda) nog iets van potentie lijkt te hebben gehad, zakte hij daarna snel af richting B-horror. Dat hij het waarschijnlijk journalistiek gedegen geschreven boek van Peter R. de Vries mocht vertalen naar een scenario, dat is op z’n minst opmerkelijk. Zeker gezien het toch vrij aardige succes van regisseur Daniel Alfredson, die met de verfilming van het tweede en derde Millennium-boek toch wel iets van krediet had opgebouwd. Maar ook op regievlak imponeert Kidnapping Freddy Heineken geen moment.
Cast
Sterker nog: doordat het fundament onder zo’n beetje de hele film ontbreekt, is ook het acteerwerk van Hopkins – toch één van de beste acteurs van zijn generatie – bij vlagen wat raar. Uitbarstingen die uit de lucht komen vallen, tranen die niet ‘voelbaar’ zijn omdat de opbouw ontbrak, en ga zo maar door. In datzelfde licht is er voor Sturgess, Worthington, Kwanten en ook Van Eeuwen eigenlijk weinig eer te behalen. En nu ik zojuist op IMDb de rest van de castlijst bekeek zag ik daarop ineens ook Yolanthe Cabau-van Kasbergen staan, maar ik kan me haar nog eens niet herinneren. Zoals eigenlijk de gehele film, drie weken nadat ik hem in de sneak zag, al bijna uit m’n herinnering verdwenen is. En inderdaad: qua gevoel lijkt die herinnering best veel op een soort Brandpunt-/Nieuwsuur-achtige reconstructie die toevallig weer een keer voorbij kwam op TV, maar die waarschijnlijk alleen ergens in 1984, net na de ontvoering, wél indruk had gemaakt.
Final credits
Natuurlijk was de film al vrij overbodig na het verrassend goede De Heineken Ontvoering. Waar die film door De Vries nog werd afgedaan als slecht omdat ie feitelijk niet helemaal klopte, was dat tenminste een film waarin je meeleefde met het Holleeder-karakter en in het tweede deel zelfs goed bang werd van het Heineken-karakter. Hier had het interessant kunnen zijn geworden als het bijvoorbeeld een film over vriendschap tussen criminelen was geworden, of als er iets over het politieke getouwtrek van de uitlevering was meegenomen, of zelfs als het enkel een (Amerikaanse) remake van De Heineken Ontvoering was geweest. Maar niets van dat.
Mogelijk dat de desinteresse om iets geloofwaardigs te maken wel het duidelijkst is in het letterlijk verwijzen naar Freddy Heineken als “Heiny” door de ontvoerders: een term die Amerikanen gebruiken als ze een biertje van Freddy’s merk bestellen, maar volgens mij een term die in 1983 in Nederland zeker niet gebruikt werd…