Man Up (2015)
Wederom een film (na San Andreas) die een vrij standaard formule volgt, maar dat ook op zo’n relaxte manier doet, dat het resultaat meer dan bevredigend is. De regisseur van het (in mijn ogen) verschrikkelijke The Inbetweeners Movie kreeg hier duidelijk hulp van een vrouwelijke scenarist, en als ik eerlijk ben: maar goed dat ik vooraf niet wist dat de regisseur ook verantwoordelijk was voor een film die ik als één van de slechtste van 2012 bestempelde, want dan was ik mogelijk niet gegaan…
Het verhaal
Nancy (Lake Bell) is op weg naar Londen als ze in de trein de veel te vrolijke Jessica (Ophelia Lovibond) ontmoet. Deze Jessica is het schoolvoorbeeld van naïef en romantisch optimisme, zeker als het gaat over de liefde. Nancy’s wat ongeïnteresseerde uitstraling werkt als een rode lap op de stier die Jessica is, want Jessica vindt namelijk dat ze haar mening op anderen mag/dient op te dringen. Nancy valt gelukkig in slaap, nadat ze Jessica heeft duidelijk gemaakt dat het leven haar wel wat cynischer heeft gemaakt. Als ze wakker wordt heeft Jessica toch het laatste woord gehad door een bericht voor haar achter te laten.
Voordat Nancy kan reageren is Jessica echter pleite, en vrij toevallig denkt de blinde date van Jessica, Jack (Simon Pegg), dat Nancy de Jessica is waarmee hij heeft afgesproken op het station. Nancy wordt meegesleept in Jacks enthousiasme en voordat ze het weet heeft ze Jessica’s plek ingenomen en gaat ze op een date met Jack. Dat die date geweldig wordt, totdat Nancy toch wel even eerlijk moet zijn, dat hoort natuurlijk bij de formule. En dat Jack na verloop van tijd tot inkeer komt dat Nancy, ondanks dat kleine leugentje, toch wel de leukste meid is die hij ooit ontmoet heeft, ook dat verwacht je natuurlijk al. Een zoektocht volgt, maar niet voordat een aantal best eerlijke en soms hilarische situaties hebben plaatsgevonden…
Meer dan goed gedaan
Mede door het goede spel van Simon – Shaun of the Dead, Star Trek, Mission: Impossible – Ghost Protocol – Pegg en zeker ook van Lake – A Good Old Fashioned Orgy – Bell (een Amerikaanse met een vrij impeccable Brits accent) is het sowieso fijn meeleven. Beiden zijn geen ‘fotomodelmooie’ mensen, wat het identificeren toch net wat makkelijker maakt. Daarnaast zitten hun dialogen vol met eerlijke, grappige, behoorlijk seksueel getinte maar vooral goede dialogen (en wat fijne oneliners), en ook dat draagt bij aan het mee willen leven met deze twee karakters. Veel credits voor scenariste Tess Morris, ondanks dat haar filmografie nog aardig karig is. Maar ook qua montage zitten er een paar leuke vondsten in de film, die ervoor zorgen dat Man Up in zijn genre redelijk overeind blijft, ondanks dus dat nogal voorspelbare verhaal.
Cast
Naast de reeds besproken Pegg en Lake speelt Olivia Williams Jacks suffe ex-vrouw, precies met het juiste duffe kapsel en norse blik. Je kunt haar overigens kennen uit onder andere The Sixth Sense, The Man from Elysian Fields, An Education en/of The Ghost Writer. Lovibond kun je herkennen uit Nowhere Boy of als ene Carina uit zowel Thor: The Dark World als Guardians of the Galaxy, maar de meest opmerkelijke bijrollen zijn toch wel voor twee acteurs uit Game of Thrones. John Bradley, wiens rol als ober niet op de credits vermeld staat (?), speelt daarin Samwell Tarly, maar ook de acteur die Tommen Baratheon speelt komt voorbij. Ik herkende ‘m totaal niet, en laat ik het hier open houden wie hij speelt; mogelijk dat jij ‘m wel herkent (of herkende). Als laatste wil ik karakteracteur Rory Kinnear noemen, die hier een compleet andere rol speelt dan die van Tanner in de laatste James Bond-films. Hier is hij echt een viezerik, waar hij zichtbaar van geniet. En waar dat karakter hier goed werkt, herinner ik me inderdaad dat die verschrikkelijke vorige film van regisseur Ben Palmer vrijwel volledig uit dit soort types bestond, wat waarschijnlijk de reden was dat ik die ‘film’ echt niet trok toen.
Final credits
Veel woorden hoef ik niet te spenderen aan Man Up. Het is geen wereldschokkende romantische komedie, maar wel een film die gewoon weet wat ie moet doen, en dat ook goed doet. Dus als je zin hebt in een leuke romcom met best wat stevige seksueel getinte dialogen, dan is dit een meer dan heerlijk tussendoortje over de lastige perikelen om in onze tijd een leuke partner te vinden.
En inderdaad: die allereerste ontmoeting is achteraf gezien toch vrijwel nooit doorslaggevend, of wel..?