Minions (2015)
Wat me tijdens de voorpremière van Minions vooral opviel was hoe hard er gelachen werd door vooral vrouwen. Ik vermaakte me ook zeker, vooral door de lichte maatschappijkritiek en de muzikale links met het tijdperk waarin de film zich grotendeels afspeelt, al ‘herken’ je de humor wel érg goed uit de Despicable Me-films natuurlijk. Maar ik miste ook een beetje de ‘cuteness‘ van die films. Dit is een vrij straightforward ontstaansverhaal en een 100% prequel voor het eerste deel van die animatiereeks met Gru in de hoofdrol, met een verplichte antagonist (die natuurlijk initeel de held van onze gele vrienden is), maar zonder dat verhaaltje hadden ze deze film ook af kunnen doen in een kort intermezzo ergens aan het begin van Despicable Me 1.
Het verhaal
Als ‘origin‘-story begint het verhaal al in de oer-oceaan, waar een paar gele ééncellige (!?) beestjes achter de sterkste vis aan gaan. Als het sterkste en/of slechtste dier dat in de buurt is naar een landdier evolueert, dan evolueren deze beestjes zich ook steeds meer richting die schattige gele hulpjes die je kent uit Despicable Me. Onderweg zien we hoe het elke keer weer mis gaat met ‘de grootste schurk’ (zit daar een metafoor in?), zodat onze minions continu op zoek moeten naar een volgende. Maar op een gegeven moment worden ze wat moedeloos en nemen ze hun toevlucht tot één of andere grot, waar ze decennia, zo niet millennia spenderen, eigenlijk in alle rust.
Maar pais en vree is niet waar minions op kunnen leven, en langzaam beginnen ze allemaal depressief te worden. Dat ziet de ambitieuze minion Kevin ook, en hij besluit dat het tijd is om op zoek te gaan naar een nieuwe schurk om achteraan te lopen. Samen met Stuart en Bob trekken ze over de grote ijsvlaktes om uiteindelijk met een bootje in het New York van 1968 terecht te komen. Daar zien ze een commercial voor een ‘schurkenconferentie’ op TV en voordat ze het weten zijn ze onderweg naar Orlando, waar ze aardig ‘verliefd’ worden op superschurk Scarlett Overkill (met Sandra Bullocks stem), die samen met haar man Herb (Jon Hamm) het koninkrijk dat Groot-Brittannië heet wil overnemen. En daarvoor denkt ze die rare gele poppetjes goed te kunnen gebruiken. Maar door hun grote gebrek aan intelligentie gaat daarin natuurlijk ontzettend veel mis…
Potentie
Toen ik zojuist bovenstaande alinea typte kwamen allerlei gedachten op over wat voor enorm scherpe kritiek op onze huidige wereld daar in zou kunnen zitten. Dat de minions mogelijk model staan voor de grote massa, die ‘het kwaad’ nodig heeft om een doel na te streven. Dat schurken enkel kunnen overwinnen door de hulp (en aanbidding?) van domme mensen, en dat teveel vrije tijd psychisch voor nogal wat problemen kan zorgen. Maar daarmee ga ik eigenlijk alweer veel te ‘diep’, want buiten die gedachten in mij oproepen deed de film daar eigenlijk niks meer mee. Verder dan zoveel mogelijk grappen verzinnen over sullige domheid gaat Minions eigenlijk niet, wat best vermakelijk is, maar ik vond het niet echt genoeg om enkel daarmee een hele film te vullen. Daarom kreeg ik ook het gevoel dat ik de schattigheid van die dochtertjes van Gru miste, die van Despicable Me en Despicable Me 2 veel ‘rijkere’ films maakten, juist door de superschurk een menselijk hart te geven. En dat hart ontbreekt hier een beetje…
Crew
Schrijver Brian (geen familie van David!) Lynch komt uit New Jersey en kent Kevin – Dogma, Zack and Miri Make a Porno – Smith waarschijnlijk zo, want hij heeft twee hele kleine rolletjes gespeeld in zowel Chasing Amy als in Jay & Silent Bob Strike Back. Verder gaat die link volgens mij niet, en qua serieuzer werk kun je hem kennen van de wat mislukte animatie Hop, terwijl hij ook mee schreef aan de Shrek-spinoff Puss in Boots. Nu ik hem dus een beetje in het verplichte/commerciële sequel-/prequel-hoekje plaats zijn m’n verwachtingen voor het aankomende The Secret Life of Pets (erg leuke trailer van gezien, maar roept wel een beetje een Toy Story–ripoff-gevoel op) ook ietwat bijgesteld, iets wat bij Minions mogelijk ook ‘beter’ was geweest. Niet dat ik deze film een onvoldoende zou geven, maar lagere verwachtingen hadden m’n beleving waarschijnlijk wél goed gedaan. Terwijl Pierre Coffin, één van de twee regisseurs van Minions, samen met Chris Renaud toch ook beide Despicable Me-films regisseerde. Kyle Balda, die het regisseursduo hier completeert, maakte eerder (toevallig ook met Renaud?) het wat tegenvallende The Lorax. En als ik dan toch een reden voor het ietwat teleurstellende Minions moet geven, dan denk ik toch dat die op het scenariovlak ligt, zeer waarschijnlijk dus door het ontbreken van een ‘hart’.
Final credits
Maar aangezien Minions ook een zeer kleurrijke en vrolijke animatie is geworden wil ik eigenlijk niet al te negatief eindigen. Gru wordt op zeer leuke manier geïntroduceerd (wat direct wel deed verlangen naar Despicable Me) en vooral de muziek in de film is geweldig, zeker als je van de muziek van eind jaren 60 houdt. Er zit een leuke link in met de bekendste foto die ooit van The Beatles is gemaakt, en daarnaast komen Jimi Hendrix, Madness, The Dillinger Escape Plan, KC & The Sunshine Band, The Doors, Aerosmith, Smashing Pumpkins, The Kinks én The Who voorbij, met natuurlijk een belangrijke plek voor Donovans Mellow Yellow…