Ant-Man (2015)
Na veel productionele ‘hassle‘, waarin schrijver/regisseur Edgar – Hot Fuzz, Scott Pilgrim vs. The World werd vervangen door Peyton – The Break-Up, Yes Man – Reed, is Ant-Man toch nog een ‘noodzakelijke’ maar ook zeer vermakelijke superheldenfilm geworden. Omdat de tot mierenformaat-krimpende titulaire held onderdeel diende te worden van het Avengers-team had ie natuurlijk wel z’n eigen ‘introductiefilm’ nodig, en dat is Ant-Man vrij duidelijk geworden.
Maar wel één met zeer creatieve actie, een mooi klein (motivatie-) verhaaltje, niet-irriterende 3D (!) én een goed passende en leuke hoofdrolspeler…
Het verhaal
Scott Lang (Paul Rudd) is een nogal getalenteerd inbreker die net vrij komt uit de bak, waar hij wordt opgewacht door één van z’n voormalige gevangenisvrienden, Luis (Michael Peña), die hem direct verleid voor weer een nieuwe inbraakklus. Maar omdat z’n ex-vrouw (Judy Greer) eist dat hij eerst een appartement en baan krijgt voordat hij z’n dochtertje Cassie weer mag zien, besluit Scott een ‘normale’ baan te nemen. Dat gaat natuurlijk wat lastig met een strafblad, waardoor hij het ideale ‘doelwit’ van voormalig top-industrieel dr. Hank Pym (Michael Douglas) wordt, die Scott nodig heeft om de snode plannen van Pyms voormalige protégé dr. Darren Cross (Corey Stoll) te dwarsbomen. Cross wil namelijk Pyms gevaarlijke techniek – om zaken tot minuscule grootte te verkleinen – militair gaan exploiteren, precies omdat daar gewoon ontzettend veel geld mee verdiend kan gaan worden. En dan is eigenlijk alles verantwoord, toch..?
‘Klein’ maar gedetailleerd
Meer ga ik ook niet over het verhaal vertellen. Aan de ene kant is het namelijk een zeer klein (dubbel) verhaaltje over een vader-dochter-relatie, maar aan de andere kant is het ook een mega-gedetailleerde superhelden-puzzelfilm waar schijnbaar tientallen kleine Marvel-clues in verwerkt zitten. Ik ben bij zulke films allang blij als ik als één van de eersten Marvel-oprichter Stan Lee in z’n verplichte cameo voorbij zie komen, maar bij deze film schijnen er dus echt ontzettend veel leuke details in de film verwerkt te zitten, waar Marvel-freaks hun hart bij kunnen ophalen.
Cast & crew
Daarnaast lijkt Rudd dus ook wel de ideale man voor deze rol, waarin hij precies de juiste balans weet te vinden tussen knulligheid en vernuft, terwijl hij qua vechtscènes behoorlijk wordt geholpen door zeer strakke visual effects. Daarnaast heeft Rudd ook een schrijf-credit gekregen, dus ik denk dat hij veel van de leuke kleine grapjes zelf heeft verzonnen en/of geïmproviseerd, wat natuurlijk ook de reden is dat hij goed ‘past’ in z’n rol. Michael Douglas speelt z’n rol zoals je van hem verwacht (goed dus), waarbij me wel opviel hoeveel privé-foto’s hij gebruikt lijkt te hebben voor flashback-shots. Pyms dochter Hope wordt gespeeld door Evangeline – Lost, The Hobbit: The Desolation of Smaug – Lilly, waarvan ik hoop dat ze zo’n enorm suf kapsel heeft omdat ze in een volgende Ant-Man– (of Avengers-) film een grotere rol krijgt en dan ineens megasexy cool wordt. Dus dat dit suffe kapsel een soort contrast vormt (en daarmee een grotere verrassing oplevert) als ze straks ’terugkomt’. Verder valt er qua acteerwerk niemand echt op; Corey Stoll ken je uit House of Cards (en/of The Strain), terwijl Bobby Cannavale, Judy Greer en Michael Peña echte ‘supporting‘ rollen spelen. Verhaaltechnisch is Anthony Mackie natuurlijk opvallend, want hij heeft een nogal belangrijke rol in de Captain America-films, en die rol speelt hij hier ook weer…
Op crewvlak is er dus nogal wat veranderd tijdens de productie. Wright begon in 2003 (!) al met het scenario, samen met schrijfkompaan Joe Cornish (samen schreven ze ook al The Adventures of Tin Tin), maar dat scenario is dus uiteindelijk buiten hen om nog herschreven door de studio, waarvoor opvallend genoeg Adam McKay gevraagd werd, die je vooral kunt kennen van z’n Anchorman-films.
Final credits
Ondanks de productionele problemen is Ant-Man toch een zeer vermakelijke blockbuster geworden, waarin een (voor mij) nieuw karakter uit het Marvel-universum wordt geïntroduceerd. Toch is het geen geweldige film geworden, maar meer een noodzakelijk tussendoortje. Een tussendoortje dat overigens nergens irriteert, zelfs niet bij een geweldig grote continuïteitsfout.
Opvallend dat deze nieuwe superheld dus eigenlijk een (voormalig) crimineel is zonder superkrachten, maar juist een ‘gewoon’ mens is met een duidelijke motivatie om z’n dochtertje weer te zien en/of te beschermen. En dat werkt goed hier. Daarnaast viel me tijdens de film al op dat m’n ogen totaal geen last hadden van de 3D (wat normaliter bij 95% van de 3D-films wel het geval is), zodat ik zonder traanogen kon genieten van niet één, maar twee ’tijdens-‘ of ‘na-de-credits-scènes’, zo kenmerkend voor Marvel-films…