Paper Towns (2015)
Paper Towns begint dan wel vrij formulematig als coming-of-age highschool-film, maar aan het eind raakte de film me ineens behoorlijk onverwacht en persoonlijk. Over opgroeien, schoolverlaten, droommeisjes en jezelf verliezen om jezelf juist te vinden. Geregisseerd door de maker van Robot & Frank, gebaseerd op het boek van John – The Fault in Our Stars – Green, en naar het witte doek vertaald door een schrijversduo dat eerder ook werkte aan (500) Days of Summer en het qua gevoel licht vergelijkbare The Spectacular Now. Maar zou een overkill aan marketing deze film wel eens in de weg kunnen zitten..?
Het verhaal
De jonge Quentin vertelt in voice-over hoe hij direct verliefd werd toen z’n nieuwe buurmeisje Margo Roth Spiegelman in hetzelfde voorstadje van Orlando, Florida kwam wonen. Samen brachten ze veel tijd door, maar tijdens het opgroeien ontwikkelde Margo (Cara Delevingne) zich tot de meest mysterieuze en coole babe van de school, terwijl Quentin (Nat Wolff) meer een geek werd en samen met z’n maten Ben (Austin – The Kings of Summer – Abrams) en Radar (Justice Smith) een beetje de sweet-versie van dat Superbad-trio vormt. Quentin heeft dan ook weinig overredingskracht nodig als Margo ’s nachts ineens door z’n slaapkamerraam kruipt (wat ze vroeger altijd deed) en Quentins hulp nodig heeft om wraak te gaan nemen. Alles leuk, aardig en nog verliefder makend natuurlijk, maar als Margo de volgende ochtenden niet op school verschijnt blijkt ze dus ineens verdwenen te zijn.
En dan rest Quentin natuurlijk niets dan uitzoeken waar Margo is gebleven, waarbij hij nogal stevig moet geloven in de gedachte dat ze écht allemaal van die kleine hints heeft achtergelaten zodat hij haar weer kan vinden. Een road trip met z’n beste maten is het gevolg…
Ware het een american indie…
…dan was ik mogelijk nog wat enthousiaster geweest over deze film. Zeker nu ik weet dat de schrijvers van het scenario eerder het best geweldige en oprechte The Spectacular Now maakte, bekruipt me achteraf het gevoel dat dit eigenlijk een film is die je zou moeten ‘ontdekken’, terwijl hij de laatste tijd juist over-gemarket is op TV en in de bioscoop. Dat zou qua beleving niets uit moeten maken – ik vraag me nu af in hoeverre bijvoorbeeld een indie-topper als Little Miss Sunshine zou zijn ontvangen als je daar vooraf mee doodgegooid zou zijn op TV – maar dat doet het natuurlijk wel. Alhoewel, de (Amerikaanse?) tienermeiden die naast me zaten in de sneak-zaal giechelden tijdens de eerste helft van de film bij vrijwel elk shot, wat initieel wat irritant was, maar wat ik hen – toen ik besefte dat zij mogelijk meer tot de doelgroep behoren dan ik – wel weer kon vergeven. Maar het lichte ‘indie-karakter’ van de film zorgde er dus voor dat de tweede helft van de film een paar onverwacht mooie momenten bevat, waarbij er één zo herkenbaar was dat ik best persoonlijk geraakt werd…
Cast
Hoofdrolspeler Nat Wolff kende ik helemaal nog niet, maar ik heb The Fault in Our Stars en Gia Coppola’s Palo Alto dan ook nog niet gezien, waarin hij belangrijke bijrollen speelt. Abrams en Smith completeren het onverwachte vriendentrio, terwijl Halston Sage en Jaz Sinclair een beetje de ondankbare taak hebben om te figureren naast multitalent en megaster(-in-wording) Cara Delevingne, die hier om meerdere reden perfect is gecast. Goed om te zien dat haar rijkeluisdochterbestaan haar niet ‘lui’ heeft gemaakt, want waar ze bekend werd vanwege haar modellenwerk (o.a. voor Victoria’s Secret) legt ze zich steeds meer toe op acteren en muziek, en blijkt ze ook nog eens best aardig te kunnen beatboxen. Naast dat ze zo gek als een deur is natuurlijk ;).
Final credits
Natuurlijk is het moeilijk om een film met zo’n groot talent niet mega-groot te promoten, zeker na het succes van The Fault in Our Stars. Alhoewel teveel hype ook wel weer past bij de thematiek van de film, waarover ik niet meer ga vertellen dan dat ik hier het woord “voetstuk” wil vermelden. Maar één van de redenen waarom ik films als The Spectacular Now, The Kings of Summer en mogelijk ook wel (500) Days of Summer net wat beter vond dan deze, is dat die voor mij behoorlijk onverwacht uit de lucht kwamen vallen, juist omdat ze niet zo ‘bekend’ waren.
Maar inderdaad: waarom vergelijken? Want zeker vanwege dat einde, dat me fijn verraste, verwacht ik dat deze film een stuk langer zal blijven hangen dan de gemiddelde highschoolfilm…