Dark Places (2015)
Door een probleem met m’n smartphone was ik van twee films, die ik weken geleden al zag, de aantekeningen kwijt die ik meestal direct na de film maak en die een basis vormen van m’n recensies. Waar dat bij Dope niet zo heel erg was, daar moest ik voor Dark Places toch aardig in m’n geheugen (en op internet) graven om de film weer terug te halen, wat sowieso een slecht teken is. Maar Dark Places is dan ook een behoorlijke tegenvaller, zeker als je weet dat het ook op een boek van de schrijver van Gone Girl gebaseerd is en Charlize Theron de hoofdrol heeft. Ondanks de duidelijke en interessante potentie van een verhaal over satanisme, seriemoordenaars, complotdenkers, opoffering en duistere familiegeheimen.
En als ik dan één conclusie zou moeten trekken, dan denk ik dat het grootste probleem van deze film de keuze voor de regisseur is, die de thematiek waarschijnlijk niet ‘voelde’. Wat overigens niet zo raar is als je weet dat deze Gilles Paquet-Brenner een Fransman is en waarschijnlijk weinig van de Amerikaanse Midwest af weet…
Het verhaal
Libby Day was zeven jaar oud toen haar moeder en twee zusjes vermoord werden. Libby (Sterling Jerins) overleefde het, als ook haar wat duistere tienerbroer Ben (Tye Sheridan), en gezien zijn wat satanistische sympathieën is hij al snel de hoofdverdachte. Ben wordt dan ook veroordeeld en zit 25 jaar later nog altijd vast voor de driedubbele moord. Libby is inmiddels opgegroeid tot Charlize Theron en leeft nog altijd van liefdadigheidsdonaties van mensen die de jonge Libby wilden helpen, omdat ze uiteindelijk dus als enige (in vrijheid) over bleef van die familie. Het geld begint echter op te raken, en waar ze altijd voorstellen om over de moord te praten heeft afgewezen (mede vanwege haar licht ‘gedwongen’ verklaring?), besluit ze om nu wel in te gaan op het voorstel van de wat creapy Lyle (Nicholas Hoult) om voor een groep detectives, Peter R. de Vries-en en complotdenkers haar verhaal te doen. Deze zogenaamde Kill Club is namelijk geïnteresseerd in oude onopgeloste en/of verdachte moordzaken waarover zij vaak hun eigen theorieën hebben. En waar Libby in die 25 jaar bewust niet heeft nagedacht of wat ze tegen de politie en rechter vertelde wel écht de waarheid was, daar zal ze daar nu niet meer aan kunnen ontkomen. Wat volgt is een plot dat zo volgestopt zit met twists en openbaringen dat de behoorlijk teleurstellende eindtwist dan misschien wel de enige nog mogelijke oplossing is, maar geloofwaardigheid is op dat moment al zeer ver te zoeken…
Midwestern Umfeld…
Gillian Flynn schreef Dark Places drie jaar voordat ze grotere faam bereikte met het boek Gone Girl. Eén van de belangrijkste kenmerken van het boek was schijnbaar de plattelandscultuur waarin achterdocht, vrees voor een god en bekrompenheid voor nogal wat onvrijheid zorgde. Iets wat je in bijvoorbeeld Truman Capote’s In Cold Blood geweldig voelde (gezet in dezelfde ‘Kansasiaanse’ omgeving), en iets wat ook een belangrijk thema was in het eerste seizoen van True Detective. Hier lijkt het echter dat regisseur Paquet-Brenner (die eerder Haar Naam was Sarah verfilmde) dat gevoel helemaal niet kende, waardoor hij zich heeft gefocust op alle twists & turns, iets wat uiteindelijk dus eigenlijk het ‘hart’ uit het verhaal heeft gehaald. Ik voelde namelijk nergens mee met de karakters, wat waarschijnlijk komt doordat Paquet-Brenner het boek van Flynn vertaalde naar een filmscript, maar allereerst de POV van Libby los heeft gelaten, en daarnaast alle plotelementen wilde gebruiken en mede daardoor geen ruimte heeft genomen voor het duidelijker neerzetten van de karakters en hun omgeving. Nu is het dus veel meer een plotpuzzel dan een drama geworden, terwijl alle elementen voor een sterk psychologisch drama wel degelijk aanwezig waren.
Cast & crew
Charlize Theron is natuurlijk een geweldige actrice, maar als ik eerlijk ben: de film ‘verdient’ haar eigenlijk niet. Mogelijk dat ze een Monster-achtige film verwachtte, of mogelijk werd ze beïnvloed door de aandacht voor Flynns andere boekverfilming door David Fincher, maar normaliter zie je in zulke films niet zulke ‘grote’ acteurs. En waar Hoult z’n rol wel wat creapy neerzet, voegt dat weinig toe aan de thematiek van de film (waardoor het dus net zo goed in de weg zit af en toe). Verder blijft Tye Sheridan mij wel altijd opvallen – je kent hem mogelijk uit The Tree of Life, Mud en/of Joe – maar is de keuze voor Corey – House of Cards, Ant-Man – Stoll als volwassen Ben wel wat apart. Niet dat hij z’n rol slecht speelt, maar Sheridan lijkt in niets op iemand die op zou groeien tot iemand als Stoll. Chloe Moretz heeft daarentegen wel een verrassende volwassen variant, en Christina – Mad Men, Drive – Hendricks speelt eens totaal tegen haar ‘normale’ rollen in. Maar verder is Dark Places op acteervlak ook weinig memorabel.
Dan kan ik verder nog wel vertellen dat de cameraman van The Hurt Locker, de production designer van The Artist en de editor van Birdman aan de film meewerkten, maar dat verhoogt jouw verwachtingen teveel. Alhoewel het met de sfeer van de film wel best goed zat hoor…
Final credits
De rechten van het boek Dark Places werden al in 2010 verkocht, maar de film kreeg pas groen licht na het succes van Gone Girl. Dat zegt natuurlijk al genoeg, zeker ook omdat het alle commerciële belletjes zal doen rinkelen bij studiobazen, want de naam Gone Girl prijkt zeker op de poster hiernaast. Maar een film, gezet in het Amerikaanse platteland van Kansas, waar (religieuze) achterdocht mogelijk nog wat weliger tiert dan elders in Amerika, moet op z’n minst lichtjes het gevoel oproepen wat zo geweldig voelbaar was in de klassieker In Cold Blood. Maar helaas wordt die achterdocht hier zwaar naar de achtergrond gedrukt, waardoor er een weinig meeslepend maar overvol plotje overgebleven is.
Jammer van al dat talent..!