Ted 2 (2015)

Waar ik Ted nog de beste komedie van 2012 noemde, daar moet ik eerlijk toegeven dat Ted 2 niet de beste komedie van 2015 zal worden. Natuurlijk zit de film weer vol met zeer grove grappen, erg leuke cameo’s en heel veel wiet, dus voor superfans van het Seth – Family Guy, American Dad – MacFarlane-universum zeker vermakelijk, maar waar het eerste deel nog aardig meeslepend was vanwege een wat corny verhaaltje, daar deed de verhaallijn van dit tweede deel me niet zoveel.
En al zit er zeker wel wat scherpte in en missen we hier in Nederland mogelijk de ‘civil rights‘-urgentie, als ik terugdenk aan deze film dan voel ik toch ook iets van MacFarlane-moeheid. Zeker beter dan A Million Ways to Die in the West, maar voor mij werkte de combinatie van teddybeer-cuteness en grofheid deze keer een stuk minder…

Het verhaal
John (Mark Wahlberg) is alweer een tijdje vrijgezel, terwijl teddybeer Ted (met de stem van MacFarlane zelf) inmiddels al een tijdje samenwoont met Tami-Lynn (Jessica Barth). Hun relatie begint echter nogal wat scheuren te vertonen, en als het écht mis dreigt te gaan besluit Ted dat het misschien wel een goed idee is om een kind te nemen. Natuurlijk gaat dat wat lastig als je uit teddybeervulling bestaat en eigenlijk geen pik hebt (toch herinner ik me een seksscène uit deel 1?), dus dan besluiten ze om een kind te adopteren. Maar dan blijkt dat dat voor Ted nog eens niet zo makkelijk is, want daarvoor moet hij wel als “persoon” geregistreerd staan. Maar is hij dat wel? En als hij dat niet is, wat is hij dan, eigendom?

Zaak dus om aan te tonen dat Ted wél menselijk is, en voordat je het weet zitten we in een civielrechtelijke procedure. Daarvoor hebben ze wel een advocaat nodig, maar als hun topkeuze (Morgan Freeman) ze afblaast, krijgen ze de onervaren Sam (Amanda Seyfried) toegewezen. Dat het een onwinbare zaak lijkt maakt haar natuurlijk enkel ambitieuzer, terwijl ze en passant ook nog een cursus in ‘mannenzaken’ krijgt, onder andere tijdens Comic Con in New York, waar tal van fanboy-grappen de revue passeren. Verder is het plot goed gevuld met een wraakzuchtige Donny (Giovanni Ribisi), die uit jaloezie de mogelijke eigendomsverklaring van Ted wil gebruiken om hem voor eens en altijd op te ruimen, de natuurlijk opbloeiende romance tussen John en Sam en de wonderbaarlijke ‘genezing’ van de vrij verziekte relatie van Ted en Tami-Lynn.

MacFarlane-moeheid..?
Ik heb zeker stevig gelachen hoor, maar als recensent voel ik natuurlijk de neiging om m’n beleving van een film snel (rationeel) in woorden te vangen. Daarom verwoordde ik het niet 100%-positieve gevoel na afloop in m’n hoofd als iets van “MacFarlane-moeheid”. Ik moet zeggen dat ik groot fan was van Family Guy (American Dad is wel echt minder, but that’s stating the obvious, niet?), maar al die Family Guy-weekenden op Comedy Central zorgen er ook daar voor dat dat wat minder is geworden. Het ‘voordeel’ van Family Guy ten opzichte van een film als Ted 2 is dat zo’n aflevering maar 22 minuten duurt en daarin ook nog wat makkelijker (en letterlijk) zijstappen genomen kunnen worden, terwijl in film toch iets meer eisen worden gesteld aan de geloofwaardigheid van de gecreëerde filmwerkelijkheid. En daarvoor zitten er dus ook hogere eisen aan de meeslependheid van het verhaal, en dat was mogelijk wat er aan deze sequel schort.

Scherpte en urgentie…
Maar dat is niet de enige kritiek die ik heb. MacFarlane is een koning in het terloops bekritiseren van tal van zaken in de (Amerikaanse) samenleving. Dat doet hij in Ted 2 net zo goed als in z’n eerdere werk, maar doordat het verhaal al wat minder meeslepend is, zou het erg fijn zijn geweest als hij zich wat meer gefocust had op één van die ‘scherpten’. Zoals iets serieuzer in gaan op dat burgerrechtenverhaal, waar wel degelijk links naar het slavernijverleden in zitten. Of écht ingaan op wat het betekent om mens te zijn, om een ziel te hebben. Hier wordt het afgedaan door Ted een soul-liedje te laten zingen, waar de (zwarte) rechter direct door wordt ingepakt doordat hij mee begint te neuriën. Ik zou het zelfs interessant gevonden hebben om het niet uitputtende van “persoon óf eigendom” verder uit te werken, want je kunt de wereld toch niet indelen in enkel personen en dingen die bezit zijn…?
Mogelijk dat MacFarlane een genie is dat hij het juist zó oppervlakkig houdt omdat onze samenleving zo oppervlakkig is (geworden?), en dat ik díe scherpte dan net gemist heb, maar vrees toch een beetje dat het script iets te makkelijk en snel is geschreven. Overigens samen met z’n vaste schrijfpartners van Family Guy en het eerste (wel) originele deel van deze franchise.

Final credits
Ik weet dat kritieken heftiger kunnen worden als ik moet gaan zoeken naar redenen waarom een film me niet zo boeide als ik vooraf hoopte. Dit is zo’n film waarbij jij mogelijk zegt: “Ach man, zeur niet zo en wees minder serieus en kritisch, dit is toch puur lekkere grove mannenhumor!“. Dat is echter iets wat ik zelf gezegd zou kunnen hebben tegen iemand die het eerste deel niet zo leuk vond. Maar ik neig bij dit tweede deel dus sterk naar een wat minder positief (en zelfs lichtelijk negatief) advies, ondanks het meer dan zichtbare talent van MacFarlane en Wahlberg en de leuke bijrolletjes van onder andere Liam Neeson, Tom Brady (wéér), Bobby Moynihan, Kate McKinnon, Jimmy Kimmel én Jay Leno…
Nee Seth, ik raad je aan om even een sabbatical of zo te nemen, om daarna weer volle bak terug te komen met iets nieuws. Want dat je beschikt over geweldige komische timing, dat staat buiten kijf. Maar gebruik dat wel in een wat meer gebalanceerd of origineler verhaal.

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt2637276