Aloha (2015)
Dat deze film al tijdens het productieproces aardig gedoemd leek bleek wel uit de e-mails van toenmalig Sony Pictures-voorzitter Amy Pascal, die op z’n zachtst gezegd nogal negatief was over de eerste screenings van de film. Achteraf gezien lijken haar opmerkingen helaas weinig positiefs te hebben gebracht, want ondanks de aanwezigheid van Bradley Cooper, Rachel McAdams, Emma Stone, Alec Baldwin, Danny McBride én Bill Murray (!!!!) is deze nieuwste van Cameron – Almost Famous, Jerry Maguire – Crowe met afstand ook z’n minste film. Ergens lijkt het wel alsof Crowe tijdens de gehele productie (zowel tijdens het schrijven, filmen als monteren) wat LSD-trips heeft genomen, misschien wel omdat hij hoopte in zulke trips z’n gebrek aan kennis van de Hawaiiaanse cultuur op één of andere manier te compenseren..?
Het verhaal
Brian Gilcrest (Cooper) was ooit een gevierd luchtmachtpiloot en astronoom, maar na een nogal heftig ongeval in Kaboel is z’n been aan gruzelementen en kan hij niks actiefs meer doen in het veld. Hij heeft z’n militaire- en ruimtevaartkennis mooi meegenomen naar Global One, een private onderneming onder leiding van miljardair Carson Welch (Murray), die het Amerikaanse leger maar wat graag wil helpen met het zorgen dat ze de militaire macht in de Grote Oceaan niet verliezen aan bijvoorbeeld China. Onder het voorwendsel dat Welch de hele wereld gratis toegang tot internet wil geven (denk aan Mark – Facebook – Zuckerberg) moet Gilcrest, ooit gestationeerd op Hawaii, één of andere zegen zien te bemachtigen van de officieuze koning van Hawaii. Gilcrest kent hem namelijk nog van vroeger, en samen met z’n militair liaison kapitein Allison Ng (Stone) moeten ze ervoor zorgen dat de natives geen stennis gaan lopen trappen bij de bouw van één of ander lanceerplatform.
Daar parallel aan loopt het verhaal van Gilcrests ex Tracy (McAdams), nu getrouwd met een andere emotioneel afwezige luchtmachtpiloot (John – The Office US – Krasinski) en moeder van twee kids. Direct is al duidelijk dat de relatie tussen Tracy en Gilcrest nooit goed is afgesloten, maar tegelijkertijd zie je aan diverse blikken dat Gilcrest en Allison meer voor elkaar moeten gaan voelen. Wat dan volgt is de reden waarom de tagline van de film “Sometimes you have to say goodbye before you can say hello” is, maar daarvoor is de film emotioneel echt totaal uit balans. Die tagline klinkt leuk, maar het onnodig chaotische aan de film zorgt ervoor dat je daar als kijker weinig in meevoelt. Plus dat er ineens ook nog een vorm van verlossing gezocht wordt door Gilcrest, want dat hij z’n ziel iets te vaak heeft verkocht wordt één keer echt letterlijk gezegd…
Problemen
Mogelijk toont dat wel het duidelijkste het probleem van deze film: er moet af en toe iets letterlijks gezegd worden, omdat anders nog minder duidelijk wordt wat de film eigenlijk wil zeggen. Daarnaast werd het gebrek aan kennis van (of respectloosheid voor) de Hawaiiaanse cultuur voorafgaand aan deze film geconcentreerd op de rol van Emma Stone, die deels Hawaiiaans, deels Chinees en deels Zweeds-Amerikaans zou moeten zijn, iets wat “Hollywood whitewashing” wordt genoemd. Nu was dat helemaal niet zo’n probleem voor mij (ik had wel door dat ze 1/4 Hawaiiaans moest zijn, maar het Aziatische had ik niet door), maar ik snap wel dat ze het ogenschijnlijke totale onbegrip van Crowe voor deze cultuur daarin hebben geconcentreerd. Ik voelde het vooral bij een mysterieuze scène met ‘mistlopers’, die totaal uit de lucht komt vallen. Dat voelt nu echt aan als de mislukte poging van een ha’ole (vreemdeling/blanke) om eer te doen aan een cultuur waar hij geen bal van begrijpt.
Kanttekening hierbij is wel: ik wist vooraf helemaal niet dat de Hawaiiaanse gebruiken nog zo duidelijk aanwezig zijn in deze ‘nieuwste’ en daarmee 50e staat van de VS. The Descendants zegt hier wel iets over (maar houdt daar mogelijk wijselijk wat afstand van?), maar door deze film – en de controverse er omheen – ben ik hier nu wel van op de hoogte, dus dat heeft deze film bij mij wel ‘veroorzaakt’. Nogal een rare indirecte manier om iets positiefs over de film te zeggen natuurlijk, want eigenlijk zou ik ‘m enkel op z’n inhoud moeten beoordelen. Maar daarover is niet veel meer te zeggen dan: “What a mess!“.
Crowe & cast
Terwijl Crowe ooit zulke geweldige films maakte. Gedebuteerd met Say Anything (met John Cusask en z’n gettoblaster), waarna hij de romantische cult-favoriet Singles maakte (met zo’n beetje elke jonge ster van dat moment erin) en daarna definitief doorbrak met Jerry Maguire (“Show me the money!” en “You had me at ‘Hello’…“). Met Almost Famous maakte hij een geweldige embedded journalist road trip, waarna hij de Amerikaanse remake van Abre los Ojos maakte: Vanilla Sky. Elizabethtown kreeg wel al wat meer kritiek, maar die vond ik nog altijd mooi. Van de documentaires The Union en Pearl Jam Twenty zag ik alleen die laatste, die voor mij persoonlijk best speciaal was. We Bought a Zoo was een wat zoetsappige familiefilm die de scherpte van z’n eerdere films miste, en dan komt ie dus nu met deze rare film, die ik gisteravond vooral keek omdat ik op die ontzettend regenachtige dag zin had in iets zonnigs…
Over de eerdergenoemde whitewashing ga ik het niet meer hebben, maar Stone komt sowieso wat raar over in haar rol. Alsof ze af en toe over the top gaat waar dat niet hoort, maar ook dat kun je toeschrijven aan een regisseur die de kluts wat kwijt is. McAdams is daarentegen wel aardig onweerstaanbaar als jonge moeder die tussen twee kerels in hangt, terwijl Cooper helaas niet wordt uitgedaagd om z’n rol echt serieus te nemen. Bill Murray trekt natuurlijk in elke film de aandacht wel naar zich toe, en hier wordt z’n wat excentrieke karakter ook vrij direct gekopieerd naar z’n rol als miljardair. Dus of hij zich echt in moest spannen, dat betwijfel ik.
Final credits
Niet dat ik me tijdens de film gruwelijk zat te ergeren aan zaken, maar de logica was continu nogal ver te zoeken, waardoor ik me echt afvroeg wat Crowe’s bedoeling met deze film was. Wilde hij, zoals de tagline doet vermoeden, een mooie ‘grijze’ film over ex-vriendinnen en nieuwe vriendinnetjes maken, waarin zulke liefdes wel eens door elkaar heen kunnen lopen? Als dat zo is: kudo’s voor het proberen, maar het is allemaal te onlogisch en daarmee ongeloofwaardig. Normaliter worden relaties veel te zwart-wit én simpel neergezet in Hollywood, maar als ik eerlijk ben: ik verlangde bij deze film bijna naar iets meer Hollywood-conventie…
En is dit nu de eerste Crowe-film waarbij de soundtrack me totaal niet opviel?