Maze Runner: The Scorch Trials (2015)
Waar het eerste deel nog het voordeel van mijn twijfel kreeg, vanwege het wat mysterieuze achter de redenen waarom die kids in die ‘patio’ in dat labyrint opgesloten zaten, daar moet ik toch eerlijk toegeven dat Maze Runner: The Scorch Trials gewoon een bij elkaar gejat verhaal vertelt, waarbij nog eens niet de beste stukken van The Hunger Games, Mad Max: Fury Road en menig ander post-apocalyptische film door elkaar lijken te zijn gehusseld. Nee, na een best spannend begin glijdt de film steeds verder af in z’n eigen moeras, deels doordat hoofdkarakter Thomas, als je goed oplet, eigenlijk een behoorlijk domme gast is. En aan het eind besef je dan ook nog dat deze film eigenlijk voor 98% overbodig is geweest richting het derde deel. Nu ken ik de spannende tienerboeken van James Dashner niet, maar ik denk dat het (in mijn ogen) mislukken van deze zeer grote productie vooral komt door de slechte adaptatie van een onervaren scenarist. Want wát een fouten zitten er in het scenario zeg..!
Het verhaal
Aan het eind van deel 1 zijn Thomas (Dylan O’Brien) c.s. net bevrijd uit de klauwen van het sadistische WICKED, wat onder leiding van dr. Ava Paige (Patricia Clarkson) een nogal lullig experiment uitvoerde in dat labyrint. Het leven op aarde is een tijdje geleden namelijk grotendeels weggevaagd door zonnevlammen, wat één of andere ziekte met de naam “flare” (vuring?) heeft doen ontstaan, waarvoor vooral jongeren immuun blijken. Thomas en z’n vrienden zijn deze ‘immunen’ en lijken dus hét antwoord in de zoektocht naar een medicijn. In hun nieuwe onderkomen, één of andere hermetisch afgesloten fabriekshal/gevangenis, lijken de jongeren echter veilig te zijn, alhoewel de bezielende leiding van Janson (Aidan – Game of Thrones – Gillen) al snel minder vriendelijk blijkt dan ie initieel leek.
Niet veel later is het duidelijk: Thomas, Minho (Ki Hong Lee), Teresa (Kaya Scodelario), Newt (Thomas Brodie-Sangster), Frypan (Dexter Darden) en Winston (Alexander Flores) zijn maar wat blij dat hun nieuwe vriendje Aris (Jacob Lofland) hen van alles uitlegt, en samen ontsnappen ze uit het ‘fort’ waarin ze veilig leken. Buiten, in de zogenaamde “Scorch“, komen ze er nogal snel achter dat er vooral ’s nachts “cranks” ronddwalen: een soort supersnelle zombies waarvan mij nog altijd niet duidelijk is of dat nu iets met die vuring te maken heeft of niet. Het lijkt namelijk dat die zonnevlammen de aarde niet alleen verschroeid hebben, maar er ook voor gezorgd hebben dat plantwortels minder vriendelijk blijken. Maar inderdaad: waarschijnlijk niet te lang over nadenken, want onze ‘helden’ hebben terloops gehoord over een rebellenleger genaamd “The Right Arm“, en ze nemen aan dat ze daar wel veilig zullen zijn. Maar kunnen ze uit de handen van Janson én Paige blijven, of loopt het allemaal toch wat anders dan gedacht…?
Teleurstellend en slecht geschreven
Omdat ik hier graag ongebreideld wil kunnen vertellen wat er zo teleurstellend en gewoon slecht aan het verhaal is, zal ik even verderop wel een ‘spoiler alert‘ plaatsen. Het slechte illustreer ik namelijk het beste aan de hand van een aantal domme acties van hoofdkarakter Thomas, waarbij die domheid vooral komt door fouten in het scenario. SPOILER ALERT – Zo krijg je halverwege het verhaal al door dat Teresa mogelijk iets minder enthousiast is om te vluchten dan de rest. In een scène waarin ze dit met Thomas wil delen begint deze laatstgenoemde echter wat onnodig tegen haar te schreeuwen, net op het punt dat ze iets belangrijks wil zeggen. Door hier maar overheen te schreeuwen en haar niet de kans te geven haar zorgen te benoemen, blijft ze bij de groep, zodat ze aan het eind de hele tocht van onze helden teniet kan doen. Had Thomas vijf seconden geluisterd, dan had hij haar niet meegenomen en was zijn tocht mogelijk wél succesvol geweest. Maar ja, dan had het verhaal intelligenter in elkaar gestoken moeten worden. Daarnaast zit er aan het eind een ‘speech’ van Thomas, waarin hij besluit terug te gaan om Minho te redden en Ava Paige te doden, en ondanks dat hij daarin geen enkel steekhoudend argument aanvoert, is Barry Peppers niet-sarcastische reactie daadwerkelijk “Good speech, I’m in!“. Nee, dat was helemaal geen goede speech, kom op! – EINDE SPOILER ALERT. Daarnaast neemt Thomas een paar beslissingen die in zijn situatie en in de gecreëerde filmwereld totaal niet logisch zijn, en dat is vaak een teken dat een schrijver wel weet waar het verhaal uiteindelijk uit moet komen, maar onderweg af en toe wat grote sprongen neemt omdat ie anders te lastige obstakels moet oplossen. En dat vind ik zwak schrijfwerk…
Crew & cast
Nu maakte scenarist Thomas Scott Nowlin met het eerste deel ook z’n debuut, wat natuurlijk al best opmerkelijk is. Maar ook in dat eerste deel zat volgens mij een moment dat er letterlijk door één van de karakters om meer uitleg werd gevraagd, maar daar werd toen ook al bijna letterlijk gezegd dat dat pas later zou komen. Toch raar om karakters in een film te laten zeggen dat je het scenario wat krom in elkaar hebt gestoken om de filmstructuur te kunnen rekken/redden. Maar waar ik daar in het eerste deel nog wel overheen kon kijken, daar zat het me hier dus wel écht in de weg. Overigens net zo opmerkelijk dat regisseur Wes Ball ook z’n speelfilmdebuut als regisseur maakte met het eerste deel, terwijl hij toen vrijwel enkel ervaring had als visual fx-artist en maker van de graphics voor onder andere behind-the-scenes filmpjes bij J.J. Abrams Star Trek uit 2009. Maar zoals ik al zei: dat eerste deel bleef net mysterieus genoeg om je te doen verlangen naar het vervolg. Dat verlangen is na dit tweede deel eigenlijk wel vervlogen, als ik eerlijk ben.
Niets ten nadele overigens van de acteurs, waar vrij weinig op aan te merken is. Gillen probeert wel ietwat krampachtig z’n Britse accent te onderdrukken, iets wat bij Brodie-Sangster net wat beter lukt. Patricia Clarkson is één van de beste actrices (zeker van haar generatie), maar in de weinige scènes waarin zij zit hoeft ze zich eigenlijk niet in te spannen. De Brits-Braziliaanse Scodelario heeft wel een enigmatische uitstraling waardoor ze ook al goed paste in Wuthering Heights, maar ik weet niet 100% zeker of ik me bij naar niet laat verblinden door haar schoonheid. Er zijn wel een paar leuke bijrollen voor Barry – 25th Hour, True Grit – Pepper, Lily – Short Cuts, Being Flynn – Taylor en Alan – 3:10 to Yuma, Welcome to Me – Tudyk, terwijl je het Jorge karakter (gespeeld door Giancarlo Esposito) kunt herkennen als Tom Neville uit de TV-serie Revolution (of uit Malcolm X, Do The Right Thing en menig ander film).
Final credits
Zoals je ziet: veel namedropping hierboven, grotendeels om aan te tonen dat er wel degelijk aardig wat talent aan deze teleurstellende film verbonden is, maar ook omdat ik geen zin heb om zes alinea’s te zeuren. Zeker omdat ik me ten eerste ook zeker een uur echt wel vermaakt heb en een paar keer goed ben geschrokken, maar ook omdat ik weet dat ik mogelijk helemaal niet bij de primaire doelgroep behoor, want die bestaat uit 13+ tieners, verwacht ik.
Then again, ik behoor ook niet tot de primaire doelgroep van films als The Hunger Games en de Divergent-films, maar die zijn nergens zo ‘dom’ als dit tweede deel van een franchise, die hopelijk maar drie delen duurt…