The Walk (2015)
Robert – Back to the Future, Flight – Zemeckis’ The Walk biedt eigenlijk precies wat je verwacht: een adrenalineverhogende ervaring die mij – als iemand met een vrij heftige vorm van hoogtevrees – een paar keer het scherm deed vervloeken, iets meer spanningsnijdende grapjes liet maken dan ‘normaal’ en mij m’n natte handen een paar keer liet afvegen aan m’n broek. Daarnaast is Joseph Gordon-Levitt, ondanks z’n overduidelijke toupetje en donkere lenzen, ook de perfecte acteur om de rol te vervullen van Philippe Petit: de koorddanser die in 1974 het onmogelijke presteerde: op een staalkabel z’n act uitvoeren op 412 meter (!) hoogte.
En hoe hard en ook vrij verdienstelijk Zemeckis z’n best doet met alle 3D-mogelijkheden, ik denk dat de Oscarwinnende documentaire Man on Wire – over precies dit avontuur – toch wel wat beter blijft hangen dan deze film…
Het verhaal
Licht surrealistisch zien we Philippe op de vlam van het Vrijheidsbeeld vertellen over dé ervaring uit z’n leven: op een staalkabel de 42 meter tussen de twee torens van het World Trade Center als koorddanser bedwingen, zonder enige vorm van zekering en bedrog. Het lichte gevoel van dromerigheid van die beelden (met in de achtergrond de skyline van New York met daarin natuurlijk nog de Twin Towers) is waarschijnlijk gekozen om de spanning over het al dan niet slagen (en overleven) van de poging wat in stand te houden, want iedereen die het verhaal kent (bijvoorbeeld van eerdergenoemde Oscarwinnaar uit 2008) weet natuurlijk nog wel wat de afloop was. Zeker als je je de Oscaruitreiking van 2009 nog herinnert.
Maar in dit verhaal zien we dus vooral de opbouw naar deze artistieke coup, hoe de jonge Philippe bezeten raakte met het koorddansen in het circus van Papa Rudy (Ben Kingsley) en daarna z’n eerste wereldfaam bereikte door een kabel te spannen tussen de twee torens van de Notre Dame in Parijs, waar hij z’n zwaar illegale poging succesvol uitvoerde en dus de aandacht trok van wat kompanen. Samen met z’n ‘medeplichtigen’, waaronder de mooie Annie (Charlotte Le Bon), smeedden ze daarna het plan om deze truc te herhalen tussen de twee torens in New York, die toen op het punt stonden om opgeleverd te worden. Dat Petit het vrij magische “Ik had het gevoel dat deze torens speciaal voor mij gebouwd waren” uitte, dat weet ik echter van de documentaire, want dat zit zo letterlijk niet in de film. In de film wordt – op zich vrij opmerkelijk – wat meer gefocust op de planning van het geheel, aangezet met wat romantisch én ‘dankbaarheidsdrama’. Wat overigens niet inhoudt dat, als Petit uiteindelijk z’n eerste stap op dat ‘koord’ op 412 meter hoogte zet, de spanning niet voelbaar was. Maar zoals Petit zelf met een ademhalingsoefening de aanwezigheid van de ‘leegte’ accepteerde en zichzelf tot rust maande, daar lukte dat bij mij ook vrij goed, waardoor de daadwerkelijke ‘koorddans’ me net wat minder angstig maakte dan waar ik vooraf voor vreesde. Wat er voor mij voor zorgde dat ik m’n eigen hoogtevrees door de film mogelijk net wat beter ‘een plekje’ kan geven…
3D-diepte-hoogte-angstaanjager
Op zich is dat al een groot compliment an sich, maar ergens voel ik ook wel wat teleurstelling, als ik zo achteraf over de film nadenk. Direct na afloop – ik zag ‘m zaterdagavond – had ik zin om erover te blijven praten en de opgewekte adrenaline lekker in te zetten in een stapavond, dus als ‘stapavondstarter’ is deze zeker aan te raden, maar uiteindelijk is het enige wat deze film mij als kenner van eerdergenoemde documentaire extra kon geven de 3D-ervaring. Nu zullen mensen die mij kennen weten dat ik eigenlijk een broertje dood heb aan 3D, maar ik kon me vooraf goed voorstellen hoe dit trucje in een film als deze wel degelijk voor extra spanning zou kunnen zorgen. Opvallend (of teleurstellend?) is dus dat het beste 3D-trucje al vrij vroeg in de film gebruikt is, terwijl die duizelingwekkende hoogte van de ’tweelingtorens’ daar veel meer mogelijkheden toe gaf. Nu moet ik toegeven dat de anticipatie voor deze 3D-diepte-hoogte-angstaanjager mijn handen al flink deden bezweten, maar ik had serieus verwacht wel een paar keer m’n ogen dicht te moeten knijpen omdat ik het niet zou trekken. Maar dat was dus (vrijwel) niet het geval. En dan kom ik dus tot de opmerkelijke conclusie dat ik het best jammer vind dat de film mijn hoogtevrees dus niet zo heftig heeft ‘uitgebuit’ als ik vooraf vreesde. Plus dat ik het drama in de documentaire dus ‘mooier’ vond dan de (deels verzonnen?) dramatische verhaallijn in de film, wat op zich best opmerkelijk is, maar vooral aantoont dat de werkelijkheid indrukwekkender kan zijn dan de fantasie…
Crew & cast
Zemeckis baseerde het scenario, dat hij schreef met Christopher Browne, op het boek To Reach the Clouds, geschreven door Petit zelf. Nu is Browne nogal groen op scenariovlak (hij maakte wel lange tijd een filmrecensieprogramma), maar waarschijnlijk een goede vriend van Zemeckis, want hij werkte in compleet verschillende functies ook al mee aan bijvoorbeeld Beowulf, The Polar Express en A Christmas Carol. Mede door Zemeckis’ recentere werk waren m’n verwachtingen voor deze film ook wel iets minder hooggespannen dan Petits kabels (pun intended), iets wat m’n oordeel zeker wel wat milder heeft gemaakt, schat ik zo. Daarnaast verdient op crew-vlak de dialect coach van Gordon-Levitt een compliment, want ondanks die overduidelijke toupet en donkere lenzen, blijft z’n accent goed overeind. Alhoewel daarvoor mogelijk vooral Gordon-Levitt zelf wat credits verdient, want bij Kingsley was het accent af en toe namelijk wat ‘raar’. Nu wist ik, bijvoorbeeld van z’n optredens bij Saturday Night Live, al dat Gordon-Levitt een geweldige danser was. Maar niet alleen qua choreografie, ook acrobatisch toont hij waarom Zemeckis voor deze rol niet om hem heen kon. En dan vergeet je die wat opzichtige hair & make-up wel. Verder gebeurt er op acteervlak weinig opvallends, wat ik voor 90% als compliment bedoel. Enige waar ik – als ‘ervaringsdeskundige’ – wel wat moeite mee had, was met het gemak waarmee één van Petits medeplichtigen op sommige momenten z’n hoogtevrees best makkelijk leek te ‘vergeten’. Oh ja, en waarom ik die dialect coach nog extra wilde benadrukken komt ook mede door het overheerlijk dik aangezette New York-accent van zo’n beetje elke cop in de film, waaronder ik toch wel degelijk Bobby Cannavale meende te herkennen, maar hij is niet gecredit op IMDb..?
Final credits
Ja, als ik de film op dramatisch vlak ga bekritiseren, dan ontkom ik er dus niet aan om het opmerkelijke feit te benoemen dat de documentaire Man on Wire beter drama biedt dan deze film. Maar voor een adrenaline-kick is The Walk zeker de moeite waard. In feite blijft Petits stunt wel één van de meest opmerkelijke en illegale stunts van de afgelopen eeuw, dus de film werkt goed om het grote publiek met deze held in aanraking te laten komen. Als ik echter zou moeten kiezen tussen de documentaire en de film, dan kies ik zonder twijfel voor de documentaire. Daarom raad ik iedereen die deze film vet vond dan ook aan om die docu ook nog eens te kijken. Mocht je echter geen fan zijn van documentaires, dan raad ik deze film ook zeker wel aan. Weet dan echter wel dat je dit opmerkelijke verhaal waarschijnlijk ook vrij snel wel weer zult vergeten.
En voor iedereen met hoogtevrees (als in: dat je bovenop een gebouw staat en je de angst voelt de controle over jezelf te verliezen en daarmee bang wordt dat je misschien wel eens zou kunnen springen): ik heb de film redelijk makkelijk doorstaan, en in de opvolgende nachten ook geen nachtmerries of zo gehad…