The Hunger Games: Mockingjay – Part 2 (2015)
Ondanks dat ik zeker wel wat kritiek op dit vierde en laatste deel heb, stelde ik na afloop van de nachtvoorstelling wederom dat deze franchise, in vergelijking tot andere ’tiener-franchises’ als Twilight, Harry Potter en The Maze Runner, met gemak de beste is. Natuurlijk is ie vooral te vergelijken met laatstgenoemde, en ook al had ik het gevoel dat één scène zo uit Maze Runner: The Scorch Trials had kunnen komen en ze het derde boek nooit in twee delen hadden moeten opsplitsen (daarvoor rekken ze het einde van dit deel te lang op), vind ik het vooral goed dat ze hier zeer duidelijk het grijze gebied zoeken, waar goed en slecht niet zo zwart-wit wordt neergezet als in de meeste mainstream films. En ergens liet dat wat uitgerekte einde me wel achter met een ‘antropologisch filosofisch’ interessant gevoel…
Het verhaal
Ondanks dat ze aan het eind van The Hnger Games: Mockingjay – Part 1 bijna is gewurgd door een gehersenspoelde Peeta (Josh Hutcherson), blijft Katniss (Jennifer Lawrence) emotioneel in tweestrijd tussen Peeta en Gale (Liam Hemsworth). In vooral Gale’s reactie hierop wordt direct bovengenoemde grijze toon gezet, en als Katniss even later merkt dat haar rol in de opstand van de rebellen tegen het Capitool van president Snow (Donald Sutherland) door rebellenleider Coin (Julianne Moore) meer symbolisch dan fysiek nodig geacht wordt, voel je al direct dat Katniss ook wel wat kritisch is op deze soms ook wat koude Coin. Geflankeerd door Plutarch (Philip Seymour Hoffman) weet Coin velen, inclusief Gale, ervan te overtuigen dat in de toe te passen strategie om het Capitool te veroveren en de bevolking van Panem te bevrijden sommige onschuldige oorlogsslachtoffers zullen moeten vallen. Daar voel je als kijker natuurlijk al direct dat Katniss hier morele bezwaren bij zal voelen, maar het deed mij ook wel een lichte scherpte voelen inzake hoe in ‘onze wereld’ geopolitieke beslissingen worden genomen. Want wie maalt er in het westen nou écht om de onschuldige slachtoffers van bijvoorbeeld Amerikaanse drone-aanvallen in ver-van-mijn-bed-show-landen..?
Maar terug naar het verhaal. De rebellen besluiten dus om het verzwakte Capitool nou eens en voor altijd te gaan vernietigen, niet wetende dat Snow dat wel aan ziet komen. Wat hij echter niet weet, is dat Katniss in het geheim aan Gale meedeelt dat ze er alles aan zal doen om Snow te doden, en eigenlijk op een solo-missie wil gaan. Dat lukt niet zomaar, want ze wordt ingedeeld in een soort PR-team dat na de initiële aanval verslagen moet maken die dan als moraal-versterkende propaganda kan dienen in de strijd tegen Snow. Tot lichte overmaat van ramp wordt de hopelijk wat herstelde Peeta ook meegestuurd, maar hij blijft een wat tikkende tijdbom, wat de driehoeksverhouding tussen Katniss, Gale en Peeta één van de twee emotionele harten van de film geeft. Ondertussen moeten ze zich echter een weg banen door de vele valstrikken, waar zeker erg creatieve oplossingen zijn gevonden, om uiteindelijk voor de poorten van het Capitool te eindigen. Wat daarop volgt ga ik natuurlijk niet verklappen, maar qua gevoel begon de wat droomachtige epiloog in mijn ogen wel wat te vroeg…
Uitgerekte coma-droom of rare keuze?
Ja, mijn grootste en eigenlijk ook wel enige kritiek op deze afsluiter is – SPOILER ALERT – dat ik een beetje achterbleef met het gevoel dat het lijkt alsof de makers de deur naar nog meer Hunger Games-films op een kiertje wilden laten staan. De film eindigt wel ongeveer zoals de boekenserie eindigde, en daarbij past een dromerige epiloog, gedraaid met softfocus. Ik vond het echter raar dat ik het wat zoetige/licht magisch-realistische gevoel van zo’n techniek al voelde, direct nadat Katniss bij de ultieme aanval op het Capitool bewusteloos raakt. Dat verwarde me wat, waardoor ik me af ging vragen of ze dus ooit mogelijk nog een volgende film willen maken, die dan zou starten nadat Katniss wakker wordt uit die bewusteloosheid. Zeker ook omdat de afhandeling van de bevrijding van Panem een paar (te?) grote stappen zet. Mogelijk is dit enkel het gevolg van dat de film binnen een bepaalde lengte moest blijven en er wat ‘ademscènes’ zijn weggeknipt, maar ik voelde dus een wat cynische gedachte opkomen. Ondanks dat de epiloog mij dus wel liet nadenken over hoe het zou voelen als onze drang naar ‘meer, meer, meer’ ooit gestild zou worden en we mogelijk iets meer terug zouden keren naar meer in balans leven met de natuur. Met andere woorden: hoe zou een new age-/back to nature-wereld eruit zien? Misschien wel zoals die waarin Katniss uiteindelijk eindigt? – EINDE SPOILER ALERT. Over zulke zaken fantaseer ik graag, en dat is wat ik met dat “antropologisch filosofisch” hierboven bedoelde…
Cast & crew
Tijdens de film dacht ik wel een paar keer dat dit maar beter ook de laatste zou zijn, omdat Jennifer Lawrence een talent (en inmiddels ook leeftijd) heeft dat zulke films allang ontgroeid is. Niet dat het niet meer werkt hoor, maar ik ben erg benieuwd hoe ze haar enorme (ook dramatische) talent verder gaat inzetten, want ze is niet alleen één van de grootste talenten van haar generatie, maar ook gewoon een coole ‘chick’, als ik even zo plat mag zijn. Natuurlijk toont de aanwezigheid van veel grote acteurs al vier films lang dat ik niet de enige ben die deze franchise de enige interessante ’tienerfranchise’ vindt. Moore, Sutherland, Tucci, Harrelson, Banks en Wright valideren die claim alleen al door hun aanwezigheid, en qua acteursregie moet dat volgens mij erg fijn zijn geweest voor regisseur Francis Lawrence; ik vraag me af of ze iets van regie-aanwijzingen nodig hebben gehad. De enige die ik er natuurlijk wel uit moet lichten is Philip Seymour Hoffman, dat acteerbeest (wat ik in de meest positief mogelijke manier bedoel) die al bijna twee jaar geleden overleed. Een deel van de opnames met hem waren toen gelukkig al geschoten, maar ik vind het wel een compliment waard hoe ze zijn waarschijnlijke afwezigheid bij sommige scènes opgelost hebben. Als ik daarop in ga zou ik hier weer een “spoiler alert” moeten plaatsen, maar het viel mij vooral op dat schrijvers Peter Craig en Danny Strong (die ook (en enkel) bij deel 3 betrokken waren) het gemis van Hoffman niet alleen goed, maar ook onverwacht functioneel in het scenario hebben verwerkt…
Final credits
Ik zou nog iets kunnen zeggen over een mogelijke hommage aan Alien, en nogmaals zeuren dat het Mockingjay-boek beter in één film gegoten had kunnen worden, maar zo groot is mijn kritiek daarin niet. Net als bij de andere Hunger Games-films vind ik het vooral goed om zo’n populaire blockbuster te zien waarin men iets van een grijs gebied durft te verkennen. Niet dat dit ontzettend veel diepgang oplevert, maar het zorgt er wel voor dat ik me als kijker serieuzer genomen voel. Want ook al werkt bijvoorbeeld Katniss’ twijfel tussen Peeta en Gale niet de hele film door voor 100%, het hint gelukkig wel naar meer dan enkel platte Hollywood-romantiek.
Ja, een goede afsluiter van een behoorlijk sterke franchise, ondanks dus dat wat uitgerekt aanvoelende einde. En nu maar hopen dat de studio zich niet laat verleiden tot spinoffs of toch nog een onnodige sequel…