Tusk (2014)

Okay, om positief te beginnen: Tusk is hands down de raarste film die ik dit jaar gezien heb. De directe nuance hierbij: regisseur Kevin – Clercks, Zack and Miri Make a Porno – Smith had dit ontzettend weirde en stonede idee nooit tot film uit moeten werken. Ik vraag me ook echt af wie hij zo gek heeft gekregen om geld in dit project te steken, of zou hij inmiddels al zó onafhankelijk kunnen werken dat elk raar idee dat hij heeft ten uitvoer gebracht kan worden? Als er namelijk ooit een film is geweest waarbij een “NEE..!!!” het meest logische antwoord was op de vraag “Zullen we deze film gaan maken?“, dan is het deze wel. Ondanks dat de film zeker wel z’n momenten en vooral een paar rollen bevat die de film dan toch weer wél de moeite waard maken, om verschillende redenen…

Het verhaal
Wallace (Justin Long) heeft een internet-radioprogramma met z’n beste maat Teddy (een volwassen en ‘grote’ Haley Joel Osment) getiteld The Not-See Party. Inderdaad: spreek het hardop uit en je zult de grap daarin wel herkennen. Samen bespreken ze allerlei opmerkelijke YouTube-filmpjes, en voor een interview met een nogal opmerkelijke vlogger reist Wallace af naar Canada. Daar aangekomen blijkt deze vlogger echter iets te heftig gereageerd te hebben op één van de The Not-See Party’s eerdere uitzendingen, waardoor Wallace op zoek moet naar een nieuw verhaal. En dat vindt hij op het toilet van een lokale diner.

Wallace besluit een opmerkelijk aanknopingspunt te volgen naar een grote villa in the middle of Canadian nowhere, en als hij de charismatische Howard Howe (Michael Parks) ontmoet, raakt Wallace al snel onder de indruk van Howe’s verhalen. Bijvoorbeeld over z’n ontmoeting met Ernest Hemingway, of over die keer dat hij schipbreuk leed en als enige wist te overleven op een rotseilandje, omdat hij vrienden wist te worden met Mr. Tusk, de lokale walrus. Dát was het moment dat Wallace de spreekwoordelijke benen had moeten nemen, want daar slaat de film in ongelooflijke sneltreinvaart om van “Waar gaat dit verhaal naar toe?” naar “Hoeveel moet je geblowd hebben om deze quatsch te verzinnen?“, want – SPOILER ALERT – ineens blijkt Howe’s liefde voor Mr. Tusk zo intens groot te zijn geweest, dat hij de rest van z’n leven heeft gewijd aan het trachten na te bouwen van deze Mr. Tusk. Als in: uiteindelijk blijkt Wallace niet de eerste persoon te zijn die Howe na flink wat ‘plastische’ chirurgie heeft weten om te bouwen tot walrus (!!!), maar gelukkig (?) voor Wallace is hij wel de eerste omgebouwde die levensvatbaar blijkt – EINDE SPOILER ALERT.

Tarantino-link
Toen Smith het idee voor deze film vertelde tegen Quentin Tarantino, schijnt QT zeer geïnteresseerd te zijn geweest om de rol van Howe te spelen, totdat hij hoorde dat Smith ook Michael Parks voor ogen had. Parks’ karakteristieke kop zal door velen herkend worden, maar waarvan precies? Nou, ik herken hem vooral van z’n rol uit Twin Peaks begin jaren 90, maar toen was hij al ruim 30 actief als voornamelijk TV-acteur. Toch is Parks ook echt zo’n acteur uit het Tarantino-Robert Rodriguez-Grindhouse-universum, waarin hij voor het eerst de rol van Earl McGraw op zich nam in Rodriguez’ From Dusk Till Dawn. Daarna was hij in dezelfde rol te zien in Kill Bill: Vol. I en Vol. II, Death Proof én Planet Terror. Dus dat Tarantino toen ‘wist’ dat hij opzij moest stappen om plaats te maken voor Parks, dat lijkt in dat universum dus vrij logisch…

Cast
Parks is namelijk geweldig creepy in z’n rol, maar door z’n charismatische manier van vertellen begrijp je ook wel hoe hij slachtoffers in z’n web lokt. Dat hij daarbij nogal last heeft van wat psychopatische trekjes, dat staat buiten kijf. Daarnaast vraag ik me ook af wat Justin Long heeft bezield om deze rol op zich te nemen, buiten de gedachte om eens een keer ‘lekker gek’ te doen. Nu is z’n karakter wel vrij heerlijk om te spelen, in al z’n lomp- en politieke incorrectheid, maar dit zijn toch zeker de rollen waar menig agent je voor zal waarschuwen, verwacht ik. Dat Joel Osment flink gegroeid was wist ik al, maar dat dat schattige jochie uit The Sixth Sense zó op zou groeien, dat hadden weinigen verwacht. Z’n rol is echter best okay, maar heel veel is daar ook niet uit te halen. Zeker omdat eigenlijk alles in dienst staat van dat weirde gegeven, verzonnen door Smith zelf, tijdens waarschijnlijk een zeer stonede podcast. En in die wereld hoort Wallace natuurlijk ook een perfect lekkere vriendin te hebben, die Smith vond in Genesis Rodriguez, waar ik me eerder al aan vergaapte in onder andere Man on a Ledge, Casa de mi Padre en The Last Stand.
Meest opmerkelijke rol is echter die van Johnny Depp, die vrijwel onherkenbaar is in een rol die niet geheel toevallig ook in Smiths volgende film z’n opwachting maakt.

Final credits
Weet je, misschien kun je best wat ‘diepere’ maatschappijkritiek vinden in de manier waarop een mega-grove podcaster, die niet alleen alles doet voor de luistercijfers, maar ook continu Canadezen beschimpt, uiteindelijk de mond wordt gesnoerd. Ik denk echter dat elke poging om deze film als méér te zien dan enkel quatsch keihard zal worden weggelachen door Smith. Een beetje op vergelijkbare manier waarop je hem en podcast-kompaan Scott Mosier tijdens de originele podcast, waarin ze het idee voor deze film kregen, steeds harder moeten lachen om de onzin die ze verzinnen. Deze podcast hoor je namelijk tijdens de aftiteling, en inderdaad: ik denk dat Smith en Mosier niet volledig nuchter waren tijdens één van hun zeer regelmatige online radioshows, die je hier overigens kunt vinden…
Maar inderdaad: sommige ideeën moeten gewoon lekkere rare ideeën blijven, dus lichtjes vrezen voor Smiths nieuwe film – Yoga Hosers – doe ik wel. Mede door de aanwezigheid van Guy Lapointe…

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt3099498