Daddy’s Home (2015)
Niet de leukste collaboration tussen Will Ferrell en Mark Wahlberg (dat is en blijft The Other Guys), maar zeker vermakelijk, deze nieuwe van de schrijver van Sex Drive, She’s Out of My League, Hot Tub Time Machine, We’re The Millers, Dumb and Dumber To en Horrible Bosses 2, waarvan hij de eerste én laatste ook regisseerde. Met ook leuke acteurs in bijrollen, één geweldige link met Amy Schumers Trainwreck, en ja: al dat namedroppen is wel degelijk een teken dat ik niet ontzettend veel te vertellen heb over deze film. Dat kun je als negatief zien, maar bij zo’n lekker komedie-tussendoortje hoeft dat helemaal niet zo erg te zijn…
Het verhaal
Brad (Ferrell) is de perfecte stiefvader: hij brengt z’n stiefkids dagelijks naar school, verzorgt hun lunch, pikt ze weer op, is bij alle ouderavonden, is als vrijwilliger ook zeer betrokken, en ga zo maar door. Hij is zeer gelukkig met vriendin Sara (Linda – Freaks and Geeks – Cardellini) en haar twee kids, ook al had ik vrij snel al de neiging om hem wat wakker te schudden. Daarvoor introduceren de makers echter Sara’s ex Dusty (Wahlberg), een soort CIA-achtige spion die de wereld over reist om overal coole dingen te doen waar Brad zelfs nog nooit van gehoord heeft. Hun eerste ontmoeting is direct al awkward, en niet veel later laat Dusty ook vrij duidelijk weten dat hij is teruggekomen om z’n ex en kids weer terug te winnen. Dat hij ooit vertrok omdat hij het gereguleerde leven van een ouder niet aan kon, dat wordt natuurlijk pas later onthuld. Maar is deze Dusty echt veranderd en moet Brad zich zorgen maken, of gaat Brad uiteindelijk met twee vingers in de neus ‘winnen’, na natuurlijk flink wat extreme ‘voor-lul-staan’-momenten..?
Teveel volgens bekende formule..?
Het antwoord hierop is net iets minder formulematig dan je mogelijk verwacht, alhoewel deze film het natuurlijk veel meer van de komische timing en chemie tussen Ferrell en Wahlberg moet hebben, dan van z’n originaliteit. Ik vond Ferrells sukkelige type iets té ver gaan af en toe, maar snap ook dat dat nodig was voor het verhaal. Het maakt het allemaal echter iets meer een klucht, waar hun onderlinge verhouding in eerdergenoemde The Other Guys iets meer in balans was. Niet dat het erg is, maar ik denk dat het vrij makkelijk zou zijn om een stuk of vijf scènes meer te verzinnen, en dat gevoel heb ik niet zo snel bij andere komedies. Maar nogmaals: als komedie om even wat gedoe te vergeten is ie meer dan geschikt…
Cast & crew
Ik ben al heel lang een zeer groot fan van Will Ferrell, waardoor ik dus ook lichtjes schrok van de lichte hekel die ik kreeg aan het over-sullige van z’n karakter. Als hij dan eenmaal van zich afbijt, dan gebeurt dat deels in een scène waarmee Ferrell zich ooit de woede van heel Twitterend Amerika op de hals haalde, want de scène waarin hij nogal knullig met een basketbal omgaat eindigt inderdaad nogal lomp. Dat het merendeel van het publiek niet door had dat het hier filmopnames betrof zorgde er dus voor dat velen over Ferrells gedrag vielen. Wat natuurlijk wel een mooi teken is dat die scène goed werkt. Naast Ferrell hoeft Wahlberg zich niet echt in te spannen, want met z’n gespierde lijf en buddy-imago switcht hij makkelijk tussen wannabe vader en irritante concurrent. Ik vond het overigens erg fijn om te zien dat Cardellini goed terecht is gekomen. Na Freaks and Geeks, de TV-serie waarmee schrijver/regisseur Paul – Bridesmaids – Feig, Seth – Knocked Up – Rogen, Jason – The End of the Tour – Segel en ook zelfs James Franco in 1999-2000 doorbraken, leek ze wat in de vergetelheid geraakt te zijn (of in elk geval enkel in wat series en slechte films op te draven), maar na bijrolletjes in Welcome to Me én Avengers: Age of Ultron past ze nu erg goed in haar rol als begeerlijke en coole moeder, waar je je als man wel bij voor kunt stellen dat je daarvoor wilt vechten. Verder heeft Thomas Haden – Sideways – Church een best hilarische bijrol als uitgebreid verhalende baas van Brad en zien we Bobby – The Station Agent, Blue Jasmine, Chef – Cannavale in de rol van een fysiek nogal ‘aanrakerige’ vruchtbaarheidsarts.
Schrijver/regisseur Sean Anders werd op scenariovlak bijgestaan door z’n vaste schrijfmaat John Morris en door voormalig Entourage-producent Brian Burns. Nu durf ik moeilijk in te schatten in hoeverre deze Brian meelift op de bekendheid van z’n broer Edward, want zoals ik al zei: qua originaliteit moet je niet bij Daddy’s Home zijn, en ik verwacht dat er ook best veel grappen op de set zijn verbeterd door de improvisatiekwaliteiten van onze hoofdrolspelers.
Final credits
Yes, door de goede komische timing en fijne editing is Daddy’s Home zeker vermakelijk en stijgt ie ook wel boven de formule uit. Vanwege enkele bijkarakters – waarbij zeker de als allerlaatst geïntroduceerde mij hard liet lachen vanwege de link met één van de leukste komedies van vorig jaar – ook aardig memorabel, maar als je vooral de genoemde titels bekijkt waar Anders eerder aan werkte, dan weet je ook wel wat je hier ongeveer kunt verwachten. Simpel en af en toe heerlijk escapisme, niets meer en niets minder. Alhoewel ik verwacht dat ik deze film, als ze minder getalenteerde acteurs hadden weten te strikken, wel behoorlijk stevig afgezeken zou hebben…